Al anderhalf jaar staat Adelin, mijn voormalig sportmerrie op rust met blessures. Wat begon met een scheurtje in het bekkenvleugel, eindigde in diverse blessures erbij, omdat ze de rust niet kon handelen. Ze sprong uit de kneuzenpaddock, kreeg hierdoor een blessure in het SI gewricht erbij, en voor de scheur deed dit ook niet veel goeds. Ze verzwakte in haar spieren, waardoor ze keer op keer haar kogel linksachter verdraaide. Uiteindelijk gewoon op het land gezet, hier liep ze een bijna afgescheurd tussenpees op. Ook heeft ze het nog voor elkaar gekregen om een springknie op te lopen rechtsvoor.
In haar draven was verbetering, maar het ene moment dacht ik "dit komt nooit meer goed", waar ik de andere dag iets positiever was. Helemaal goed liep ze al die tijd niet.
Ik heb haar nog een tijdje ergens anders op rust gezet, maar ook dit was het niet. Uiteindelijk heb ik haar terug naar huis gehaald en nam ik anderhalve week geleden huilend de beslissing, dit kon zo niet langer. Het dier kwijnt weg, en zo kunnen we niet doorgaan.
Maar ik moest het zeker weten, dus in plaats van mijn eigen veearts, heb ik de Bosdreef gebeld (uiteraard wel in overleg met mijn eigen veearts). Daar hebben ze alle apparatuur die we maar kunnen wensen. Nog 1x haar helemaal door de molen heen halen, nog 1x alles nakijken. Als ik het dan zwart op wit zag, dan kon ik de keuze maken en zou ze niet meer mee naar huis komen, dan was het goed geweest. En ergens wist ik het ook wel, zoveel blessures, het houd een keer op.
Ik had alleen nog geen knappe foto's met mijn dochter samen, haar vriendinnetje. Gelukkig was een pensionklant (en oppas van mijn dochter) zo lief om het op stel en sprong te regelen, en zo maakten we op een zonnige zondagmiddag nog wat foto's, waar de band tussen mijn dochter en mijn prinsessenpaard er vanaf spat.
Deze foto zegt het allemaal;
En als ik haar een kus wil geven...
Dat afscheid? Dat bleek nogal wat te zijn. Tijdens het monsteren liep ze onregelmatig, tijdens het longeren ook. Toen moest ik haar laten galopperen. Dat had ze al anderhalf jaar niet gedaan, al strompelend kwam ze vooruit. Maar toen... na de galop... het leek alsof er iets los was gekomen, ze draafde weg zoals ik haar al anderhalf jaar niet had zien draven, zuiver, regelmatig en ruim. Niets kreupel meer. We hebben haar compleet op de foto en scans gezet, helemaal gecheckt. Op wat lichte woekering na (ze is 17, niet zo gek), helemaal goed gekeurd. De pees had zichtbaar littekenweefsel, wat op sommige dagen best voor wat ongemak kan zorgen, en ze zal nooit meer de sport inkunnen. De arts kon niets beloven, maar hij denkt zeker dat ze in de toekomst nog wat recreatief gehobbel aankan. En er is ook niets wat er in de weg staat om een Bixieproefje proberen te starten.
Dus, de dame staat weer op stal, en langzaam durf ik weer aan de toekomst te denken met haar. Inclusief dochter met roze rij-jasje en een roze hoofdstel. Met glitter, want een prinses blijft het.
), maar daar leert ze van rijden. 