Maar ik had dus een eigen paard, eentje waar ik niet mee door één deur geraakte. Hem heb ik uiteindelijk met pijn in het hart verkocht, maar dat was voor iedereen het eerlijkste. Daarna volgde de ontnuchtering van het falen met mijn eerste paard, en was ik er eigenlijk wel klaar mee: ik wilde geen eigen paard meer, die verantwoordelijkheid was loodzwaar, en ik kon het blijkbaar niet...
Een half jaar later miste ik het omgaan en rijden met paarden wel. Oom gebeld - ik mocht zijn Daisy wel verzorgen en rijden!
Zijn western-paard had nogal rare knopjes voor mij, als recreatieve ruiter, maar we probeerden wel de middenweg te zoeken! Het rijden ging moeizaam, maar ik genoot wel, en haar gezelschap op zich was mij al heel veel waard!
Een korte tijd later kwam Daisy te koop te staan. Oom kon de kost niet meer dragen. Ik wel - maar ik wilde die verantwoordelijkheid toch helemaal niet meer? Maar waar zou ze terecht komen, dat heerlijk opgevoede dier met haar prachtige karakter, als ik haar niet zou overnemen? Wat moest ik doen?
Juist ja. Ik moést haar hebben
De foto links boven is de eerste foto waarop ze officieel van mij was, net van de trailer af haar nieuwe stalletje in
De andere foto's zijn van toen ze nog van mijn oom was.Goed, "ons" verhaal kon dus beginnen! Van op de grond hadden wij meteen een heel fijne klik. Ik ben een schijtlaars in het zadel, maar door de klik van op de grond had ik alle vertrouwen in ons. Helaas heb ik me de eerste maanden nogal laten meeslepen door het hele dressuur-gebeuren op de stal waar ik toen stond, en ging het rijden vrij moeizaam. Dat lag 100% aan mij - ik kroop heel erg in elkaar, blokkeerde mezelf en haar, en verloor het vertrouwen in ons rijden samen.
Dus gingen we aan de hand verder. Wandelen. Samen spelen. Grondwerk. Vrijheidsdressuur. Een klein half jaar waarin we aan ons vertrouwen in elkaar werkten. En dat deed ons zooo goed!
Eén van de eerste keren de baan op, verkeersmak maken. Hoewel ze eigenlijk al heel mak was hoor haha, ik heb echt een héél bomproof en cool paard!
Na die paar maanden rust, ging het rijden véél beter. We genoten weer. Ik durfde de teugels letterlijk losser later, waardoor Daisy veel meer ontspande. We genoten echt van elkaar! Ik waagde zelfs mijn eerste sprongetje, nadat ik haar eerst een aantal keer los had laten springen, want ook zij had geen ervaring hierin. Ook reden we enkele dressuurwedstrijdjes, georganiseerd door onze stal.
Toen kwam er toch weer spanning onder het zadel. Ze liep niet lekker. Een peesontsteking. Een keer koliek. Bokken tijdens het rijden. Willen wegrennen, of me toch die indruk geven. DA laten komen, zadelpasser, osteopaat. Conclusie: mijn 9-jarige zat vol artrose.
De wereld stortte in. Heel even maar - want rijden was nooit punt 1 op mijn ambitie-lijstje. Geen probleem dus, ze mocht lekker grasmaaier worden, en werd op die heel jonge leeftijd vroegtijdig op pre-pensioen gestuurd. Lekker de wei op, zodat ze altijd in beweging kon blijven. En in plaats van in de piste te trainen, wat ze altijd al saai en stom vond, gingen wij lekker wandelen. Uuuuuurenlang genot en plezier werden ons nieuwe doel, en dat deden we dan ook! We gingen ook verder met het grondwerk en de vrijheidsdressuur, want dat leek ze wel leuk te vinden!
Ook begon ik in mijn hoofd de klik te maken naar "ik wil bitloos rijden!" Braaf paard van me was meteen mee
Ik was, zoals altijd, eerst nog vrij onzeker, dus wandelde in het begin nog met bit, maar dat veranderde al snel, en mijn Daisy was daar super happy mee, en heeft nooit een stap verkeerd gezet! De foto links boven is de allereerste keer bitloos op wandeling - let vooral op Daisy haar lachebekje 
We ontdekten de wereld. Wat genoten we, van elkaar en van die wereld!
"Lol met je knol" - ons nieuwe motto! We sloegen met vlag en wimpel hoor! En dat doen we nog steeds!
Op den duur kwam het bit écht niet meer uit de kast...
Ik heb haar ondertussen bijna 10 jaar. Komende mei, om precies te zijn. 3 mei 2021. Een heel decennium
We hebben zoooo ontzettend veel bereikt samen! Ik zal nooit een ster-ruiter zijn, en dat hoeft voor mij ook niet. Ik wil plezier maken met mijn paard, ik wil een prachtige band, ik wil vertrouwen tussen ons. En daar zijn we naar mijn mening heel erg in geslaagd.Ik heb doorheen de jaren honderden speciale momenten verzameld. Dat kan ook niet anders, ik heb haar terwijl ik dit topic neerpen 3574 dagen! Maar als je mij vraagt wanneer mijn hart echt uit mijn borst spat en overloopt van liefde, wanneer het van chocolade zou zijn en in een plasje chocomelk zou veranderen.. Dan zijn dat de momenten dat ze me toelaat haar te knuffelen wanneer ze neerligt. Zooo speciaal, elke keer weer!
In oktober 2019 zijn we verhuisd, nadat we 4 jaar op een stal gestaan hadden waar weinig tot geen wandelmogelijkheden waren. Sinds een tijdje kriebelt het weer. De wandel-kriebel is terug. De Kerstman voorzag ons van nieuwe spulletjes, want ik had mijn rij-materiaal 1 dag voor ik verhuisde allemaal verkocht
Ik ben een kou-schijter, dus ik wacht nog even het warmere lenteweer af, maar we gaan er weer aan beginnen hoor!
Vorige week hadden we onze eerste échte fotoshoot. We hadden ontzettend veel lol, en ik kijk al uit naar alle shoots die nog gaan komen! De volgende staat gepland op 2 mei - 1 dag voor ons 10-jarig jubileum. Wat vliegt de tijd...
Morgen is ze voor de 10de keer mijn valentijn. Ze is 19 jaar ondertussen. Ik hoop op nog minstens 15 jaar samen valentijn te mogen vieren. Ze is mijn hart en ziel, het gouden randje rondom elke dag, de rode draad door mijn leven. Ik had hier nog zooooo veel meer foto's kunnen neergooien, maar de keuze is gewoon te overweldigend. Ik hoop op deze manier toch een indruk te kunnen geven van hoe de afgelopen jaren voor ons zijn geweest, en hoop op nog minstens even lang van hetzelfde
