. 
Voor het begin van ons jaar, januari tm mei zie; [RIJ-ITP] Wat plaatjes van Krisje B & Bowlers Baby
Korte voorstelling; Krisje B (Everdale), 5 jaar, laatbloeier, veeeeel vakantie gehad, brutaal, eigenaardig dier.
Op 6 juni hadden we ons eerste meetmoment staan. Eerst dacht ik niet te gaan omdat Krisje de voorgaande 3 weken bijna alleen maar aan het staken was.
Maar toen dacht ik.. springzadel er op, daar reageerde ze toen vaak goed op. En op ander terrein is ze meestal braaf... dus.. we gaan en we zien wel. Misschien kan dat zelfs wel weer voor een ommekeer zorgen. En warempel, ze liep in de B braaf naar 201 punten!
Helaas bleef het vervelende gedrag evengoed aanwezig en ging het uitproberen wat zou kunnen werken door.
Hoewel ze tussendoor ook haar grappige momenten had.
https://youtu.be/poAdBO-vR9M
In juli zijn we ook, samen met mijn andere paard, op instructieweek geweest. Ook hier weer twijfel over wat ik moest doen, thuis laten? Of toch maar mee nemen? Ook al zou ik misschien net niets met haar kunnen. Ze staan samen bij mij aan huis en een alleen achter laten en de verzorging aan mijn vriend over laten was geen optie. Dus maar gewoon mee genomen.
Ze was 5 min daar en toen kreeg ik al de vraag of ze een hengst was
. Ze was het er uiteraard niet mee eens dat ze in een stal moest staan, tegenover haar maatje, die ze gewoon kon zien. Als ik al maar naar de staldeur van mijn andere paard keek begon ze weer met het proberen over de stalmuur heen de klauteren. Kan je weinig aan doen, behalve negeren. En buiten gooien als ik iets met mijn andere paard ging doen. Ging ze daar staan schreeuwen 
Maar gelukkig begrijpt ze dat stroom krijgen niet handig voor haar is. Het eind van de week kon ze enigszins rustig blijven als mijn zwartje bij haar weg ging of zij bij zwartje weg en durfde ik haar ook vast zetten zonder bang te zijn dat ze wel los zou breken. Alleen daar van heeft ze er iig veel geleerd!
Was regelmatig wel even spannend om er op te stappen, kreeg voor de foto's gemaakt zijn dan ook de vraag of ik zeker wist dat ik er wel op wou gaan? Zal moeten anders gebeurt er weinig he
Duurde alleen wel 10 min eer ik er op kon stappen
Gelukkig was dat niet iedere keer zo!
https://www.youtube.com/watch?v=sy-urML8iHI
Het staken werd gelukkig minder en de betere stukken breidde zich uit. Hoewel Krisje uiteraard Krisje bleef en altijd wel weer wat anders verzon. Maar er kwamen echt hele fijne momenten!
Ze gaf echt het gevoel dat als ik zo een proef goed rond kon rijden we gewoon 220 punten zouden kunnen krijgen, zo gaaf! Kans was uiteraard vrij klein dat dat zou lukken, maar hee.. het gevoel krijgen dat zoiets er in zit, dat had ik nog nooit gehad dus heel gaaf voor mij!
Begin augustus ben ik tijdens het uitstappen thuis in de wei aan een lange teugel behoorlijk hard van Krisje af gevallen.
Tot de dag van vandaag weet ik niet wat er gebeurt is. Alleen dat ik ineens bij kwam in de armen van een vreemde man en dat ik niet wist wat dat groen nu was wat ik voor me zag
Ik kon niet zelfstandig op staan of lopen, wist in eerste instantie niet hoe mijn vriend heette en nog wat vage dingetjes. Waarschijnlijk heb ik 5-10 min bewusteloos gelegen voordat de mensen die mij geholpen hebben voorbij zijn komen lopen. Wel nog naar het ziekenhuis geweest voor een check maar buiten een hersenschudding en een hoop pijn en verwarring over wat er gebeurd is, was ik in orde.
Enigste voordeel hier aan? Als je niet weet wat er gebeurt is heb je ook niets om bang voor te zijn
Gelukkig is een lief vriendinnetje daarna snel gekomen om op Krisje te kruipen. Ze was gewoon haar normale zelf.
Vriendin is die rit gestoken door iets onbekends en kreeg daar zo'n reactie op dat ze naar de huisarts is moeten gaan voor medicatie. Een dag later stond Krisje met een gigantisch dik been en een mini wondje. We denken dat ze de dag van de val gebeten/gestoken is door 'iets' en daar ook een heftige reactie op gehad heeft. Op het moment zelf, maar ook lichamelijk.
Een week later geprobeerd om op mijn andere paard te gaan zitten. Dat lukte! Moest er meteen weer af van een andere vriendin die ze beide kwam rijden. Alleen er af komen was nog een dingetje
4 dagen voor onze eerste wedstrijd kon ik weer rijden. Dus ja.. dan gaan we maar gewoon.
23 augustus hebben we onze 1e officiële wedstrijd gereden.
Met wat moeite en een paar kleine -ditkeuriknietgoed- momentjes liep Krisje naar 2x een 1e prijs! 201 en 207,5 punt
Ondertussen hangt ze regelmatig de clown uit. Waar die prikpaaltjes al niet handig voor zijn
En bleven we steeds ook heerlijk op buitenrit gaan!
30 augustus weer op pad geweest met het crimineeltje. Met losrijden liet ze heel fijne dingen voelen. In de ring vond ze dat ze wel kon proberen om niet te reageren of op iedere hulp in galop aan te springen ofzo. Een proef met erg veel fouten. Toch nog 185 punt en een 5e plaats.
De 2e proef even duidelijk gemaakt dat 1x grappig genoeg was. Dat werd bedankt met hele fijne dingen, een paar kleine foutjes en een goede bok met een galop-halt en een halt-galop overgang.
Had haar in ieder geval weer een stuk beter er aan staan tussen de dingen door! Zaten al echt mooie dingen bij. Deze proef werd beloond met 203 punten wat ons nipt de 1e prijs opleverde. Toch weer onverwacht leuk!
Ik had zelf wel net iets meer punten verwacht in verhouding met de eerder gereden proeven, maar joh. Komen nog keren zat, alles nog beter en stabieler krijgen en dan komt dat wel.
13 september voor de gein een M1 proefje op een onderlinge gestart. Ik kon niet op de dag dat de lagere klassen waren en wou toch wel weer tussen de hekjes oefenen. Daar ging het om, niet om wat we precies moesten doen. (Schoudervoor en contra nam ik sowieso al stukjes mee in de training)
Als ze haar dag had zouden we het prima door komen, als ze haar dag niet zou hebben zou het ook complete chaos zijn. Het werd dat laatste
Midden september nog 2 dressuurproeven gestart. Het was weer overleven maar ze bleef braaf! 201 en 203 punten maakte ons 2x 2e.
De zondag daarna ook nog ergens anders 1 proefje gestart. Wederom overleven maar ze voelde iets stabieler in haar hoofd als vrijdag. Met 192,5 punt mochten we de 1e prijs mee naar huis nemen.
Nog heel leuk commentaar van de jury gehad! Zij vond het er ook absoluut niet uit zien alsof ik aan het overleven was, juist heel relaxt en vriendelijk, fijn voorgesteld. Maar ze begreep wel met wat ik bedoelde dat ik er niet aan kan rijden, niet kan laten zien wat we wel kunnen. Daarom ook de relatief lagere punten. Omdat voor die 7,5 en die 8 er net een stukje miste. Juist dat stukje dat ik uiteraard wel wil hebben
. 
Helaas ging het daarna weer goed bergafwaarts. Het was ook écht niet meer leuk. Heb er dan ook echt wel eens jankend van ellende op gezeten dat ik niet meer wist wat ik moest doen omdat ze weer eens meer aan het rondspringen dan aan het lopen was. Mijn enige zekerheid was dat ik zeker wist dat ik niet moest afstappen. Dat ik daar nog meer gedonder van zou krijgen.
Ik zeg wel vaker dat er een duiveltje in zit, het bewijs
Begin oktober zijn we toch maar een keer L1 gestart. Helaas zat ik er nog geen 10 min op en moesten we de ring al in. Het was braaf, maar niet goed. Wel een wp gekregen.
Krisje geeft het wel aan waar ze gekriebeld wil worden
.https://youtu.be/HDV5ouk5Tyk
Begin november was ik er helemaal klaar mee en ben ik met Krisje naar de kliniek in Heesch gereden. Na zo veel dingen geprobeerd te hebben maar niets te vinden wat langdurig werkt.. Het was of iets vinden in Heesch, en hopen dat het was was waar we wat mee kunnen. Of naar de slacht.
Ze hebben in Heesch een probleem gevonden. Helaas geen probleem wat we op kunnen lossen, maar wellicht wel werkbaar te maken/houden is. Alleen moet ze dan wel mee werken.. Das niet makkelijk met zo'n karakterpaard
Uiteindelijk besloten om een revalidatietraject aan te gaan en het 4 maanden te proberen. Na die 4 maanden zullen we vast nog geen bergen verzet hebben maar zal het dusdanig positief veranderd moeten zijn dat het ook nut heeft om door te gaan. Als het na 4 maanden, met de juiste hulp er bij, nog niet lukt om in de positieve richting te komen dan gaat het zeer waarschijnlijk ook niet meer gebeuren...
Ze is verder overigens helemaal vrolijk en lijkt veelal geen pijn of ongemak te hebben.
We begonnen best voorspoedig! Wel het e.e.a. uiteraard maar dat kan je van mijlenver zien aan komen bij zo'n paard. Maar het viel ons eigenlijk nog mee. We zijn begonnen met training aan de dubbele longe. 1 x per week bij de revalidatie en de rest longeer ik zelf in goed overleg.
Daarbij hebben we afgesproken dat ik er toch regelmatig op blijf stappen. Omdat ik er anders echt na een maand of 3 niet op hoef te stappen. Gekloot gegarandeerd. Dus na het longeren onder het zadel uitstappen o.d. buitenritjes maken aangezien ze daar altijd wel braaf bij geweest is, en ook al vaak zat op buitenrit mee gegaan is. Wel altijd met een ander paard er bij om gedoe te voorkomen.
Braaf buiten was ze ook.. tot dit weekend. Helaas buiten 2 x een enorme rodeo gehad, die ik wonderbaarlijk genoeg wel uitgezeten heb. Hulde aan het bokriempje!! Helaas besloot ze daarna in stap aan een lange teugel om te steigeren en totaal de andere richting van het andere paard af te lopen. Toen ik haar aan die lange teugel rustig wou omsturen gooide ze zich omhoog en begon weer met 4 benen in de lucht te springen. Na de 3e sprong vloog ik er voorover af en landde om haar achterbenen.
Gelukkig leek ik niets te hebben en hebben we haar kunnen vangen en weer er op. Probleem was nu dat het zo onvoorspelbaar was dat het gewoonweg écht gevaarlijk was. Maar ja, we moesten wel nog terug. Bij de laatste 100 m naar de trailer steigerde ze ineens weer 180 graden de andere kant op en sjokte vrolijk verder. Weer kon ik haar niet om sturen zonder dat ze wat ging doen maar had ik wel iets meer controle omdat ik de teugels om dat moment wel op maat had. Helaas reden we langs een weg en kwamen er auto's aan.. Ik kon helemaal niets, behalve haar haar gang te laten gaan. Was dus ook geen optie is
. Toen besloot ze om maar gewoon te blijven te dreigen met weer idioot te gaan doen ben ik er vanaf gesprongen terwijl ze weer de lucht in probeerde te gaan. De hele situatie was gewoon te gevaarlijk en kon eigenlijk alleen maar verkeerd af lopen... Dus dat buitenrit -hou haar ruitermak- plannetje gaat ook niet meer door
.Ik durf ook met zekerheid te zeggen dat deze dingen geen pijnreactie waren maar echt een karakterding, acceptatie van. Daar heeft ze nogal moeite mee, dat komt niet uit de lucht vallen.
Moge duidelijk zijn dat mijn leven me toch echt lief is en ik er zo niet meer op klim ondanks dat ik toch echt wel een volhouder ben en weinig geef om van een paard af vallen, zit er ergens toch ook wat verstand
Bij de revalidatietraining hebben ze aangeraden om haar te laten gaan (inslapen/slachten). Omdat zij tot de conclusie zijn gekomen dat ze gewoonweg gevaarlijk is. Ze is onvoorspelbaar, denkt niet na en geeft niets om haar zelf of haar omgeving. Ze doet maar gewoon iets in datgene dat er bij haar omhoog komt. Dreigt met dingen te doen, als bijv. haar zelf op een hek laten vallen omdat ze iets niet wil. Waarbij iedereen die haar kent ook de wetenschap heeft dat als je haar daar in provoceert ze het ook echt zal doen.
Dat kan ook gewoon aan de hand zijn als jij naar links wil en zij naar rechts, aan een halstertje met lang touw zonder druk. Dus toe hoe ver ga je door? Wanneer houdt het geluk op? Wat kan je nog doen? En wat moet je nog willen doen? Ook op financieel gebied. Wat is het nog waard?
Ik heb er een tijdje over na gedacht, veel gediscussieerd met mezelf, gejankt (again). En veel met andere mensen gesproken, meningen aangehoord. En uiteindelijk ben ik er met mezelf uit gekomen. Hoewel ik er misschien klaar mee zou moeten zijn ben ik er niet klaar mee.
Momenteel staat ze op pijnmedicatie en gaat ze in het nieuwe jaar naar een 'cowboy', nog met de pijnmedicatie. Hij gaat kijken wat hij met haar kan en wat voor reacties ze geeft met de pijnmedicatie. Daarna gaat de pijnmedicatie er af en gaan we zien wat er dan gebeurt..
Een paardenman met veel ervaring met lastige paarden, die ook realistisch bekijkt wat waarschijnlijk haalbaar is, en of we wellicht toch iets over het hoofd zien. Die misschien wel tot dezelfde conclusie komt als de revalidatietrainer. Misschien wel tot een hele andere. Daar komen we maar op een manier achter.
Sommigen zullen wellicht denken waarom zet je dit op bokt? Nou.. omdat het gewoon zo is. Het leuk om de leuke dingen te laten zien, maar het is niet altijd leuk. En als het niet leuk is, dan vertellen we dat net zo goed. Niets om voor te schamen, wel om voor dingen te waken. Nu is het moment dat ik dat voor mezelf moet doen.
Ik heb er overigens ook aan gedacht om haar te verkopen. Maar mijn morele ik kan dat niet doen. Niet zoals het nu is. Dit paard komt geheid in de handel. Dat gun ik het paard niet, maar ook de mensen en hun omgeving niet die met Krisje te maken zouden krijgen. Wie weet komt er straks wel uit dat het met Krisje goed kan gaan, maar dat dat helaas niet met mij is. Dat zien we dan wel, ook daar is een oplossing voor. Als ik weet dat het kan, dat het oke is. Dat dit dan openbaar ergens staat maakt niet uit, dit is hoe de situatie is, dit is hoe het paard is (geweest). Maar natuurlijk hoop ik dat we gewoon samen met elkaar verder kunnen en ik nog een heel fijn paard aan haar ga hebben. Blijven dromen mag toch?
Tot zo ver mijn zeer lange verhaal
Ondanks dat er dit jaar écht wel leuke momenten waren hoop ik op een soort wonder voor ons voor 2021
Mijn dierenarts zei later ook eens, het zijn altijd die paarden waar je veel mee te doen hebt gehad, waar je dan ook de meeste moeite mee hebt om los te laten en in mijn geval was dat ook zo. Ik heb brave paarden wel eens voor granted genomen, al kan ik die inmiddels nu onze kinderen ook willen rijden wel super waarderen.