- Billy: Quarterhorse van 22 jaar (bruin)
- Bonnie: NRPS van 10 jaar (schimmel)
- Guinness: Deens Warmbloed van 5 jaar (donkerbruin)
Billy stond al zo’n 1,5 jaar van zijn pensioen te genieten nadat hij steeds tussenpeesblessures kreeg. Bonnie reed ik lekker wat mee in het bos nadat we heel veel pech hebben gehad samen door een peesschedeontsteking waar ze aan geopereerd is. En Guinness was ik rustig aan het beleren.
Met Bonnie ging ik begin van het jaar een strandrit maken als verjaardagsritje, dit wilde ik zo graag een keer doen, dus samen met een vriendin een dagje voor uitgetrokken en ontzettend genoten.
Uitzicht vanaf de duinen
Guinness ging in februari in training om de kneepjes van het vak te leren, omdat ik thuis geen fijne plaats had om verder te oefenen en het fijn vond om het meteen goed te laten doen.
Ik hobbelde wat met Bonnie rond en we vermaakten ons goed.
Guinness leerde veel en kwam half april weer thuis. Hij was hartstikke lief en dapper. Ik stalde hem tijdelijk bij de buren, omdat ik daar veiliger kon oefenen, zij hebben namelijk een paddock en bak en er is altijd iemand aanwezig.
We oefenden verder en 5 mei sloeg de pech toe. Ik weet nog altijd niet wat er gebeurde, maar we hadden les en ik lag er ineens naast. Ik weet nog dat hij bokte, maar verder ben ik een heel stuk kwijt. Mijn onderrug deed vreselijk zeer en alles is op de foto gezet in het ziekenhuis, maar er was niets gebroken gelukkig. Maar ik kon niks, bewegen ging heel moeilijk en ik had een ontzettende grote zwelling op mijn rug. Mijn heup begon ook pijn te doen na een paar dagen dus ik kon weinig.
In de week na mijn val ben ik naast Guinness op een opstapje gaan staan en toen was ik zo bang. Dat is me nooit overkomen. Maar ik durfde echt niet meer. Mijn buren hebben hem een beetje gelongeerd, zodat ik rustig na jij denken wat ik wilde.
Bonnie had alweer even een wat dikker been en omdat ik het niet vertrouwde, had ik een week na mijn val afspraak bij de dierenarts staan. Dus met hulp die kant op, want alleen ging het niet. Daar bleek dat ze nu ook een peesschedeontsteking aan haar andere achterbeen had. Dit ging weer flink in de papieren lopen qua kosten, dus dat was voor mij de reden om de knoop door te hakken en Guinness te verkopen. Jeetje wat was dat moeilijk! Maar ik durfde echt niet meer, dus deze beslissing heb ik met mijn verstand moeten maken.
Bonnie ging twee weken naar de kliniek om met de laser behandeld te worden. Dat ging steeds wat beter en de toekomst zag er goed uit.
Op visite bij de kliniek en zelf even therapeutisch stappen.
Intussen deed Billy het al een hele tijd heel goed en besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en een klein stukje op hem te stappen. Hij was ZO blij. Echt aandoenlijk.
Bonnie kwam op een donderdag thuis en de zondag daarna sloeg ons noodlot toe. Ik kwam ze ‘s ochtends voeren en ze kon echt niet meer lopen, ik heb meteen de dierenarts (waar ze gestaan had) gebeld die zei dat ik haar benen moest koelen en even af moest wachten. Dit voelde niet goed, dus heb ik uiteindelijk de dierenarts die ik altijd aan huis laat komen gebeld. Deze kwam vrij snel en we kwamen tot de conclusie dat ze hoefbevangen was. Ze liet overigens niet het standaard beeld zien, dus het was nog even lastig. Maar ze moest op een dik bed stro en kreeg Bute. Dit werkte en ze knapte op. Langzaam bouwden we de Bute af en ineens stond ze weer heel slecht. Toch terug op de bute dus.
Maar ze knapte maar niet helemaal op en vervoeren ging ook eerst niet in deze toestand. Zodra het mogelijk was, ben ik met haar naar de Lingehoeve gereden. Daar hebben ze haar hoeven op de foto gezet en was het meteen duidelijk. Haar hoefbenen waren beiden verzakt en gekanteld, er was geen hoop meer voor mijn meisje. Ik heb m’n vaste dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt om haar in te laten slapen. Vrij snel, want ik wilde haar meer pijn besparen.
We hebben nog prachtige foto’s kunnen maken dankzij een lieve vriendin van me.
En toen heb ik haar moeten laten gaan. Jeetje wat was en is dat moeilijk zeg. Ze was echt m’n beste vriendinnetje. We hadden al zoveel samen meegemaakt. Ik moet ook nu nog vreselijk huilen als ik er allemaal aan terug denk.
Zowel ikzelf als Billy hebben afscheid van haar genomen en zelfs de hond heeft een tijdje bij haar gelegen. Wat een rotjaar tot dat moment. En ik had zo gehoopt dat we nu eindelijk weer vooruit zouden kunnen zonder pech.
Maar het was ons niet gegund.
Vervolgens moest ik snel iets regelen voor Billy, want die bleef nu alleen over en alleen zijn kan hij niet goed. Een hele lieve vriendin belde me dat ik haar Shetlander mocht komen halen zodat Billy niet alleen was en ik rustig alles kon laten bezinken en m’n lijf kon laten helen, want ik was nog steeds niet hersteld van m’n val.
Zo kwam de volgende dag Annabel bij ons wonen.
En Annabel, die is niet meer weg gegaan.
Wat een geweldige pony is dat en wat een lol heb ik met haar. En m’n vriendin vond dat zo leuk, dat ze het ons allebei gunde dat Annabel bleef.
En ik ging intussen op zoek naar een nieuwe vriendin om mee te rijden. Die vond ik heel snel, maar ik moest erg aan dat idee wennen. Ik stond namelijk 5 dagen na het overlijden van Bonnie al bij haar. Dat was veel te snel, dat kon m’n gevoel niet aan. Maar het klikte die dag best aardig en ondanks dat ik met flinke spanning op haar klom, voelde het als thuiskomen.
Ik ging eerst nog even een weekendje weg en wilde er rustig over nadenken. Twee weken later ging ik (samen met m’n dierenarts, waar ik inmiddels bevriend mee ben) terug om nog eens te kijken. Ze had intussen ontzettend veel geleerd en ik kon nu meer voor haar open staan. De keus was snel gemaakt, dit paard moest mee naar huis als ze ook röntgenologisch goedgekeurd werd. Ik heb haar helemaal op de foto laten zetten bij de lingehoeve en daar werd ze goed bevonden. Ik had dus uiteindelijk ongeveer 1,5 maand later al een nieuw vriendinnetje: Bliss (een Paint van 4 jaar)
En wat is dat een goede keus geweest! We zijn inmiddels best een beetje een team aan het worden. Hebben onze eerste TREC erop zitten (samen met de dierenarts en haar paard) en ze doet alles.
Alledrie mee op pad (want ook Billy doet het geweldig)
In de bak gaan we steeds beter
Naar de Kampina vond ze ook erg leuk
En natuurlijk in ons eigen mooie bos: de Loonse en Drunense duinen.
Hopelijk is het geluk ons gegund en kan ik heeeeeeeeeeel lang van en met Bliss genieten.
En natuurlijk hoop ik dat ook Billy en Annabel joh heel lang bij me mogen blijven! Billy verbaast me enorm, want die heeft er in tijden niet zo goed uitgezien als nu. Waar ik vorig jaar dacht dat hij er dit jaar misschien niet meer zou zijn, is hij de enige vaste kracht nog.
