Geplaatst Sindsdien ben ik Collin en zijn nakomelingen blijven volgen, ervan overtuigd dat ooit, een van zijn kinderen van mij zou zijn, dat was mijn droom.
In 2012 kocht ik mijn eigen Tinker merrie. Wezen kijken bij een Collin dochter, maar op de valreep gekozen voor een andere merrie, met in mijn achterhoofd dat ik dan zelf wel die Collin nakomeling kon fokken.
En zo gebeurde het. In 2014 schonk Caily het leven aan een prachtig merrieveulen. Mijn Lola. Een droom kwam uit. Geweldige jaren volgde. Maar veel te jong moesten we in 2017 afscheid van haar nemen. Mijn grootste droom werd mijn grootste nachtmerrie [IM] Lola - Amazing Lady Dolores 02/06/2014 - 24/01/2017
Alsof het zo moest zijn kwam een half jaar later een merrie op mijn pad die erg opviel, in eerste instantie omdat ze perfect in het rijtje van Collin en zijn nakomelingen paste. Maar al snel bleek ze qua gedrag en karakter een uitdaging die enorm bij mij paste. Daadwerkelijk was ze helemaal niet verwant aan Collin, dus de droom herleefde. Helaas was Collin in 2015 verkocht naar Polen, dus dat maakte het erg ingewikkeld om met hem te dekken.
Elk jaar opnieuw zocht ik contact met de Poolse eigenaar in de hoop dat dekken met KI mogelijk was. Maar helaas, natuurlijk dekken is de standaard bij de Tinkers, dus hij kon me daarmee niet helpen. Wel was er fijn contact en was de meneer begaan met mijn wens, ik mocht gerust een nakomeling van hem kopen. Maar dat wilde ik niet, de droom was toch echt wel zelf een veulen van hem fokken. Desnoods zou ik met mijn merrie naar Polen moeten reizen.
Ook dit jaar zocht ik weer contact. Wie niet waagt, wie niet wint, toch? En dit jaar was het antwoord anders dan anders: Ja, hij kon het wel naar me opsturen.
Maar ik had meneer verkeerd begrepen. oliebol. Oh. Eeeeeh? Hij bedoelde namelijk niet dat dekken met KI mogelijk was, maar dat hij Collin wel hierheen wilde laten gaan. Hij had een zoon van Collin om mee verder te fokken, dus wilde hem wel aan mij verkopen. Oh, eeeeeh, wacht. Ik had Collin voordat hij naar Polen vertrok enkele keren mogen ontmoeten, met hem om mogen gaan, hem een paar keer mogen rijden. Het was een prima dier in de omgang.
Maar na het vertrek van Collin zijn kleinzoon vorig jaar, welke een jaar bij mijn in training heeft gestaan, had ik eigenlijk besloten dat hengsten houden niks voor mij was. Laat mij maar lekker een duo/tio merries hebben om te rijden en af en toe een veulentje. Hmmm. Maar dit was welk Collin... Het kon niet mooier, deze droom was er al zo lang, kon ik nu nee zeggen? Nee toch?
Dus ik ben maar gewoon gesprongen. Het diepe in. Kijken waar het schip strand. Afspraken gemaakt met de Poolse eigenaar, die gelukkig ook het transport wel wilde regelen. En dan maar afwachten. Ik kende Collin een beetje, ik had een enorm goed filmpje gekregen om te zien in wat voor conditie hij was en dat hij rad liep. Maar een 20 jarige hengst kopen zonder te gaan kijken was wel een goede reden tot nagel bijten.
Nadat het transport een paar keer was uitgesteld, liepen de zenuwen lekker op. Maar half juni was het bericht er dan toch. Collin zou op reis gaan. Op reis naar mij. Een lange dag op de trailer, arm dier. 's Avonds zou hij hier arriveren. Een vriendin zou samen met mij wachten. Vervelen hoefde we ons niet, want mijn oudste merrie besloot die avond te bevallen (van een prachtig valkbont merrieveulen, hopelijk een toekomstige date voor Collin). 6 uren later dan verwacht kwam daar dan eindelijk het poolse vervoer de parkeerplaats op.
En daar was hij. En wat zag hij er goed uit! 20? Daar zag je niks van. Wauw wauw wauw. Daar liep hij, in mijn weiland. Hoe dan? Tot op de dag van vandaag kan ik echt vol ongeloof er naar kijken. Dit kan toch niet? Maar maak me alsjeblieft niet wakker.
Al snel kwam bokker PeerAppel langs om foto's te maken van mijn enorme penny droom
01
02
03
04
05 Zo onwijs blij met dit dier
06 Bij deze foto kreeg ik subtiel de tekst mee: hij kan zo in de penny
07 Vijf jaar niemand op zijn rug gehad en ik denk wel 10 jaar niet serieus bereden, maar ik vertrouw dit paard, al vanaf de eerste keer dat ik hem zag. Dus zei ik, geef maar even een voetje. En gentleman als hij is liep hij braaf een rondje door de wei. Volgens mij zat de lach 3 dagen later nog op mn gezicht
08
09
10
11
12
13
14
15
Zoals jullie begrijpen loop ik nog elke dag met mijn hoofd in de wolken. Collin heeft bij mij dit jaar al een aantal merries mogen dekken. Ook hierbij is hij enorm makkelijk en allemaal mooi in 1 keer drachtig, dus als dekhengst is hij zijn titels (meervoudig levenslang goed gekeurd, STER en MODEL) absoluut nog waard.
En het rijden hebben we ook weer verder opgepakt. Wat ik niet wist is dat ik blijkbaar een rijpaard had gekocht wat zijn gewicht in goud waard is. Braver vind je ze niet, en samen met andere paarden op pad is ook geen enkel probleem. Hij murmelt dan de hele rit zachtjes, zo schattig. We hebben een online endurance challenge gereden (en de finish gehaald!), want dat zou voor mij de geweldige combinatie zijn: met een Tinker in de endurance starten. Iets wat ik al jaren roep, maar nog niet zo ver mee ben gekomen. Omdat Collin hengst is mag ik hem niet starten, maar alsof het zo moest zijn, is mijn merrie haar vrucht verloren. Dus komend jaar mag zij mee, en ondertussen duim ik keihard dat Collin fit genoeg blijft om in 2022 mee op pad te mogen. (Terwijl Phoebe met een prachtige nakomeling van hem in de wei loopt natuurlijk). Wordt vervolgd...
PS, leuke side note. Sterrin werd verkocht naar Luxemburg, dus ik dacht, die zie ik nooit meer. Maar haar eigenaren bleken nederlanders en zijn later terug gekeerd naar Nederland. Toen woonden we vlakbij elkaar en kwam ik Sterrin en haar eigenaresse (die ik toen nog niet kende) jaren later bij toeval tegen tijdens een wandeling. We hebben in de jaren die volgden een aantal leuke dingen gedaan samen met onze merries. Daarna is Sterrin verkocht naar andere vrienden, die mij de kans hebben gegeven haar in de zomer van 2018 een aantal maanden hier in de wei gehad te hebben. Spijtig genoeg werd ze ziek en is ze later dat jaar ingeslapen.
)vele prachtige nakomelingen schenkt!!! 
