Geplaatst Mijn meisje ligt op de OK, duimen jullie mee?
Er kwamen echt ongelofelijk veel reacties op, en hier heb ik heel veel steun aan gehad. Blijdschap kon ik met jullie delen (dat de operatie goed gegaan was, en ze stond, tot de eerste mest, tot het eerste hapje hooi en dat ze naar huis mocht) maar ook verdriet (de angst om haar te verliezen, de complicatie die ze 2 dagen later kreeg en waarvan ze dachten dat ze hier niet meer doorheen kon komen).
Een stalgenootje van mij is 1 dag meegeweest, en toen heeft zij wat foto's gemaakt van Gibbie/ons.
Nu alles heel erg goed gaat, ben ik er aan toe om deze ook te delen. Dit was niet het einde van ons boek, maar het begin van deel 2.
Hoe ze in haar stal stond
2x per dag ging ik naar de kliniek, en 2x per dag maakte ik een foto van haar buikwond zodat ik het goed kon zien als er verandering in zou komen.
Elke dag even poetsen.
Het infuus hebben ze geplaatst toen ze die complicaties kreeg.Ze raakte ernstig uitgedroogd, had hoge koorts en slechte bloedwaarden. Het infuus was op 3 plekken vast gehecht in haar hals, en op 2 plekken door vlechtjes in haar manen gehaald, om te zorgen dat deze niet los zou raken.
De infuus vaten. Deze hadden ze net die ochtend los gekoppeld, in de hoop dat ze het allemaal zelf weer kon. Voor de zekerheid waren deze blijven hangen.
Touwtje eraan om een rondje te gaan wandelen
Paarden neuzen zijn er om gekust te worden
En knuffels, zo vreselijk veel knuffels hebben we gegeven.
Toen ik op die bewuste donderdagochtend, terwijl zij zo ziek was van de complicaties, op mijn hurken huilend in haar stal zat, met alleen maar het gevoel dat haar leven uit mijn handen gleed en denkende dat ze er 's avonds niet meer zou zijn. En zij eigenlijk niet kon bewegen, zo moe, zo'n koorts, zo ziek. Schuifelde ze toch naar mij toe, en kreeg ik alleen maar kriebels van haar over mijn gezicht. Daar moest ik nog harder van huilen, want ik moest er immers voor haar zijn en niet andersom.
Gelukkig knapte ze heel onverwachts 's middags op, en toen ging alles in sneltreinvaart. Op dinsdag mocht ze naar huis!
Deze tekening van Charie Mackesy vond ik zo toepasselijk bij de situatie.
Naast haar vriendin, spriet hooi in haar mond
Ik kan niet zeggen dat ze zich 100% keurig heeft gedragen tijdens de stalperiode waarin we enkel 2/3x per dag mochten stappen.
De echo na 7 weken vond ik wel heel erg spannend, maar alles ziet er keurig uit en we kregen groen licht om weer in de paddock te gaan en er weer op te stappen.
De eerste keer erop, jeetje wat was ik trots.
En eenmaal thuis moesten er natuurlijk ook foto's gemaakt worden.
Inmiddels is het ruim 3 maanden geleden dat ze is geopereerd, en hebben we volgens een strak schema (en voelen naar Gibbie) het rijden weer opgebouwd. We zitten nu op circa 35 minuten, waarin we alles doen. Stap, draf, galop, zijgangen, verruimen en vanaf afgelopen weekend mochten we weer met balken werken. Zaterdag hebben we een paar drafbalkjes neergelegd, en gisteren een mini sprongetje van 30 cm. Maar wat vond ze dat leuk!
YouTube draait elke keer het filmpje na het uploaden, dus een schuin hoofd houden is helaas even noodzakelijk.
Ik voel mij zo gezegend dat ze nog hier is, dat alles goed met haar gaat, dat ze weer lekker gek kan doen met haar vriendin. Al het andere was bijzaak, maar ik zal wel eerlijk zeggen dat ik er onwijs van geniet hoe goed ze alles oppakt weer onder het zadel. We zijn er nog lang niet, maar we kunnen steeds een stapje meer. En deze week mag ze even lekker een keer mee naar het bos, ook al zijn het maar circa 35 minuten. Eindelijk wat anders dan dierenartsen, spuiten, stalrust, stappen aan de hand, dressuurwerk, en alleen maar dezelfde locatie. Want dat is wat we altijd deden; heel veel afwisseling. En dat kan ik haar nu weer gaan aanbieden.
