Het is weer voorbij, een heel jaar. Het was geen makkelijk jaar voor mij en ik kijk dan ook graag vooruit in plaats van terug. 2019, ik kijk er naar uit. Nieuwe kansen en mogelijkheden, er weer vol goede moed tegenaan gaan. Samen met Veronia, mijn gouden vriendin door dik en dun. Nog altijd moet ik mezelf soms even in mijn arm knijpen, is ze wel echt? Waar heb ik het aan verdiend, zo'n mooi, lief paard? Dat zo gewenste veulentje, in 2015 geboren. Daar was ze dan opeens, zoveel knapper dan ik had durven hopen. En nu dik drie jaar later, een stokmaat van 1.70 maar minstens nog net zo lief als ze zwaar is.
In de afgelopen jaren heb ik zoveel ellende voor mijn kiezen gehad dat ik vaak bang ben dat dit geluk mij vast ook niet gegund is en dat er vast wel iets mis moet gaan om een einde aan deze droom te maken. Geen goede gedachte, maar toch spookt hij vaak even rond. We gaan proberen om er samen gewoon toch wat moois van te maken.
Deze foto's zijn allemaal van de afgelopen week, echt het afscheid van dit jaar.
Het oog waar ik zo graag in kijk
Lekker zandworstelen
Onze laatste rit van dit jaar, gisteren
En vandaag.. kijken we vooruit naar het nieuwe jaar
Geplaatst 
