Geplaatst 
Het is weer een tijdje geleden dat ik nog eens een topic maakte maar na de laatste maanden is er toch heel wat gebeurd, waardoor het me leuk leek om dit (voor mezelf) eens even neer te schrijven
In de zomer van 2016 kregen we te horen dat de manege waar we al jaren stonden met onze paarden verkocht was. Wat vonden we dat allemaal erg, we moesten noodgedwongen op zoek naar een nieuwe plek voor onze 3 paarden. Oorspronkelijk hadden we maar 2 paarden, maar we kochten een tinkertje van 22 jaar voor m'n moeder als wandelpaardje. Het leek ons leuk om zo'n lieve pony ook een goede oude dag te geven! Hier hebben we nog geen seconde spijt van gehad! Het heeft wat gekost om alle kwaaltjes te bestrijden (mok, mijt, bloedworm,...) maar uiteindelijk was onze knappe oma weer top fit!
Een fototje van de paarden tijdens hun eerse kennismaking, nog op de oude manege.
Uiteindelijk hadden we een goed plekje gevonden, een bekende manege waar mijn paardjes goed verzorgd werden. In de ruime omtrek was dit absoluut de beste stal voor onze paarden! Ze voelden zich meteen thuis, heerlijke bedjes stro, gezellige mensen, goeie wei... Meer heb je toch niet nodig! Er onstonden vriendschappen die ook buiten de paarden om heel belangrijk voor mij waren en dat ook nog steeds zijn. Ik werkte ook een tijd als instructrice maar ben daar dan in november 2017 mee gestopt. Al bij al heb ik een fantastische tijd beleefd op deze manege! Enkele foto's gedurende de 2 jaar op deze manege:
De winter van 2016-2017 zou eveneens de eerste winter zijn dat mijn paarden niet op de wei gaan gedurende 7 maanden. De weides gingen op de manege dicht van oktober tot mei omdat de paarden anders echt alles stuk liepen. Ik hield mijn hart een beetje vast, zeker mijn eigen merrie is een pittige dame die af en toe haar ei kwijt moet. Maar goed, we hebben de winter overleefd, de paarden konden los in de binnenbak, op een paddockje buiten dus een paar keer per week konden ze los samen. Ik was toch heel blij dat in mei mijn paarden weer naar buiten toe konden! Alles was opnieuw weer lekker relaxed. Foto's van 2017:
Helaas sloeg in november 2017 het noodlot toe, een van onze merries (die van m'n grootvader) bleek na een periode van steeds terugkerende ernstige kreupelheid een kleine botbreuk te hebben in het spronggewricht. Met spijt in ons hart hebben wij ons mooie meisje moeten laten gaan... Ik heb echt als een klein kind staan janken toen ze haar laatste adem uitblies. Ze was nog maar 10 jaar oud en zou nog zo'n mooie toekomst in de sport kunnen hebben. Enorm jammer
Ik denk nog veel aan haar!
De winter van 2017 naar 2018 was een heel ander paar mouwen... Ik ging met mijn merrietje steeds fanatieker aan de slag waardoor ze ook steeds sterker werd en soepeler kon gaan bewegen. Ze kreeg steeds meer werklust, maar net als het jaar voorheen gingen de weides dicht half oktober. Sinds de zomer van 2017 trainde ik bij mijn huidige instructrice die er echt een punt van maakte dat paarden op de wei moeten lopen. We kwamen heel wat obstakels tegen qua karakter in de training en volgens haar was dit echt te wijten aan het gebrek aan vrije loop. Mijn molentje begon te draaien, de stal kwam met een fantastische oplossing op eigen initiatief, voor het eerst kwamen er winterpaddocks!! Ik was erg blij, ze waren niet groot, maar groot genoeg voor twee paardjes die mekaar goed kennen. Dus hup, een slowfeeder gekocht en de paarden gingen dan vanaf half november 1 of 2 uur per dag naar buiten. Foto's van 2018:
Toch moest ik nog steeds goed uitkijken wanneer het kouder weer werd en minstens 1 keer per week moest ik ze op de grote paddock doen om even lekker te rennen en te bokken. Het bleef een beetje schipperen tussen wel/niet genoeg vrije loop voor mijn paarden, en dan vooral voor mijn merrie aangezien zij toch wel echt een pittig ding is. Ik bleef een beetje een lastig gevoel hebben over het feit dat mijn paarden maar een/twee uur per dag los gingen. Het was ook organisatorisch niet handig, op de vorige manege deed ik mijn paarden gewoon even op de wei terwijl ik wat spullen opruimde of de stallen klaar maakte en was dat allemaal extra omdat ze buitengezet werden van 's morgens tot 's avonds. Dat was nu een heel gedoe, zonder hooi gingen ze zand eten etc... Ik verheugde me op het opengaan van de weides! Helaas bleken de weides door omstandigheden niet op tijd klaar te zijn voor onze paarden. Ik was al een tijdje aan het snuisteren naar andere stallen waar mijn paarden wel in de winter op de weide konden maar tot dat moment voldeed niks aan mijn eisen. De kwaliteit die we op de huidige manege kregen was ook gewoon van erg hoog niveau, super schone stallen en goed voer, prachtige accommodatie en omgeving, super personeel... Tja wat moet je dan? Het leek een straatje zonder einde voor mij en met de examens in zicht maakte ik me erg veel zorgen over de beweging van mijn paarden als ze niet op de wei konden terwijl ik zat te studeren, de paddocks waren immers al sinds april opgeruimd waardoor mijn paarden opnieuw lange dagen op stal moesten.
Maar toen zag ik een advertentie voorbij komen op facebook, op een vrijdagmiddag. Prachtige kleinschalige privéstal, nog niet eens helemaal afgewerkt maar ik heb toch contact opgenomen met de eigenaar. De paarden werden buitengezet door de stal, konden ook in de winter de weide op en de stallen waren nog groter dan wat ze nu gewend waren. Maar geen binnenbak... Toch belde ik meteen m'n moeder op. Ik heb meteen een afspraak gemaakt en zaterdagmiddag zijn we wezen kijken. Het was toch allemaal veel stof tot nadenken. Je geeft tenslotte een groot stuk zekerheid weg als je van een goeie stal die maar 1 nadeel heeft, toch gaat verhuizen naar een stal waar je zelf nog geen ervaringen van kan opzoeken omdat het zo nieuw is allemaal. Zondagmiddag hebben we de knoop doorgehakt (onder tijdsdruk omdat het natuurlijk al 29 april was, verhuizen doe je op de eerste van de maand). Ik zou mijn paarden verhuizen, dan kocht ik wel een dure regenjas, die binnenbak woog voor mij niet langer op tegen het idee dat mijn paarden elke dag op de wei zouden lopen én ik opnieuw tijd had voor mijn studies psychologie.
En ik zou liegen als ik zeg dat al die jaren op Bokt mij niet mee hebben aangestuurd in het maken van deze beslissing. Het werd voor mij gewoon erg duidelijk dat ik mijn paarden nog gezonder en gelukkiger kan maken door een plek te zoeken waar ze het hele jaar op de wei kunnen lopen. Want ze hadden nu echt al het totaal plaatje, het enige wat ontbrak was de dagelijkse weidegang. En tot op dit moment kon dat gewoon niet, en was de manege écht de beste stal voor mij. Maar toen ik de nieuwe stal tegenkwam dacht ik: dit gaat hem worden, dit is mijn oplossing en het is nu of nooit! Ik heb ze met een bang hartje verhuisd, net omdat ik zo tevreden was op de manege... Maar ik denk dat de tijd mij zal leren dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Tenminste, dat hoop ik echt! Foto's op de nieuwe stal:
https://boktimg.nl/img/m/LYF9IX.jpg
Je kan gewoon van haar snoet aflezen dat ze denkt, omg baas, wat IS dit?? Normaal sta ik nooit tussen twee kettingen
Lekker charmant kapseltje erbij ook 
https://boktimg.nl/img/m/rwKd2T.jpg
Een lang verhaal, maar hopelijk de moeite om te lezen en misschien wel ervaringen te delen!
