Ik begin maar even bij het begin...
Opgegroeid als penny meisje wilde ik altijd een eigen paard maar ja aangezien mijn zus altijd paarden had gehad en het nodig vond deze telkens in te ruilen voor wen vriendje vonden mijn ouders het geen goed idee...
Ik droomde altijd van een palomino (een gouden paard) liefst met 4 hoge witte benen en een bles maar ach dromen zijn bedrog toch?
In 2009 kwam ik via via bij een handelaar terecht en na een wat mindere ervaring met een lease paard had hij wel een geschikt paardje voor mij.
Een 9 jarige vos merrie met veel wedstrijd ervaring stond op dat moment op een manege als lespaard maar hij kon d’r wel ophalen voor mij. Een week voor ze zou komen kreeg ik telefoon of ze die dag kon komen want ze had zich misdragen in de les en zich vastgerold nadat ze haar met de halster aan de grond hadden vastgebonden...
wat er toen van de trailer af kwam lopen had ik nooit verwacht!Kreupel op alle 4 d’r benen en eigenlijk alles behalve mijn droompaard. Maar ik mocht d’r op proef en werkte het niet zou hij haar ophalen.
Toen ze eenmaal op stal stond heb ik me toch wel afgevraagd wat ik ermee aan moest.
Maar ik was eigenlijk veel te blij dat ik een eigen paard had dat ik het toch wel even de tijd wilde geven en ging ik rustig aan de slag een band op te bouwen al viel dit echt niet mee soms was het net een zombie en eigenlijk vond ze niks leuk. Ik ging wat navraag doen en kwam tot de schokkende ontdekking dat ze in 2 jaar tijd 11 eigenaren had gehad dus kon me lichtelijk voorstellen waarom ze een bindingsprobleem had. Toen ik mensen ging benaderen kwamen er de meest gruwelijke verhalen op tafel over wat een verschrikkelijk gevaarlijk paard het was en het echt niks voor mij was. Ik was mega onzeker en veel te onervaren en als de “top” ruiters haar niet konden handelen hoe moest ik dat in vredesnaam gaan doen?? Dus de handelaar opgebeld dat hij toch beter op zoek kon gaan naar een wat minder gecompliceerd paard en dat ik in de tussentijd voor haar zou zorgen. Maar weken werden maanden en na een jaar toch de verlossende woord gegeven dat ze niet meer terug ging ik wilde de laatste eigenaar op haar papier zijn. Ik werd uitgelachen door de mensen om me heen en vaak wat er gezegd dat komt nooit goed.
We moesten heel wat bergen beklimmen en hebben heel veel tegenslagen gezien. Om de haverklap was ze kreupel en heb ik d’r door de door de hele molen gehaald dierenarts,thermografie,foto’s osteopaat noem maar op... 1 dierenarts beweerde zelfs dat er betere paarden naar de slacht gingen en ik haar daar ook heen moest doen maar dan was het ineens over ... ik leerde ermee omgaan en ik nam elke dag zoals het was ik probeerde hulp te vragen waar het kon waardoor we weleens terug bij af waren... vast staan was een dingetje en bij druk schakelde ze “uit” trailer laden ging niet nadat ze zich liet vallen op de klep, dus maar een ander trailer aangeschaft.
In 2013 gingen we naar tristan Tucker en kreeg ik voor het eerst te horen wat een geweldig lief paard ik had die werkelijk alles voor me over had en niet omdat ze het moest maar omdat ze het wou het enige wat haar dwars zat was haar verleden. Ze was kreupel in haar lijf omdat ze kreupel in haar hoofd was... dat kwam binnen maar het gaf zoveel kracht en zelf vertrouwen dat wat IK voor haar deed het juiste was we hoefde niet overal advies of bevestiging te vragen ik moest op me eigen vertrouwen en op haar.
Een jaar later kregen we opnieuw een harde klap toen ze tijdens een les struikelde en we over de kop gingen. Ik belandde tussen haar en het hek met m’n hoofd op de bakrand (ik heb er zelf niet veel van meegekregen) gelukkig viel het allemaal mee en na een aantal weken mocht ik er wel op maar ik durfde niet meer. Ik besloot haar te dekken en in 2015 kreeg ze een prachtige hengstveulen naar een jaar gedragen te hebben. Omdat ik toch heel graag een merrie wilde kreeg ik de kans om haar terug te dekken en kwam er in juni 2016 een prachtige gouden veulen te wereld. Wat een top mamma was ze maar na 2 jaar werd het tijd dat ik er weer op ging wat was ik bang maar ze deed zo haar best. De galop was voor mij erg spannend ik was steeds bang dat ze zou struikelen dus had ik de neiging om haar vast te houden waardoor ze ook niet vooruit durfde en toen besefte ik dat ook ik in m’n hoofd teveel bezig was met het verleden ik moest het “los” laten en haar vertrouwen!
Dit is nu 3 mnd geleden en afgelopen weekend hebben we onze eerste wedstrijd gehad. Wat een top ervaring op een klein foutje net geen finale plek gehaald wie had dat verwacht van een paard wat beter naar de slacht kon gaan en een ruiter die het allemaal niet zou kunnen...
Ze heeft me m’n droom paard geschonken in 216 in de vorm van Sydney maar eigenlijk heb ik altijd m’n gouden paard gehad
Het is een verschrikkelijk lang verhaal maar 1 die ik vol trots en bewondering vertel hier nog even wat foto’s op het af te sluiten!
Van afgelopen weekend
zeker maar ook heel trots op haar ...
![[o]](https://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
