Geplaatst Vorig jaar deze tijd was ik bijna 20 weken zwanger en werd met de 20 weken echo onze droom een nachtmerrie.
Op 12 november ben ik na 24 weken zwangerschap bevallen van een dochtertje, een prachtig meisje die nooit een eerlijke kans op het leven heeft gehad.
Ik weet dat ze, net als mijn moeder, over me waakt en voor me zorgt.
Slechts een week na mijn bevalling zag ik op Facebook een oproep, er werd een wedstrijd ruiter gezocht, voor een paard hier in de buurt. Terwijl mijn grote vriend en grote reus Bogan een paar weken ervoor verkocht was, had ik helemaal geen plannen om te gaan rijden. Maar dit kwam voorbij en ik dacht, ik ga gewoon bellen. Na een leuk gesprek afgesproken de week erna even langs te komen voor een verdere kennismaking met de eigenaren.
Darco zelf stond in training in Veghel. Darco bleek namelijk niet een heel fijne start te hebben gehad. Er hebben meerdere mensen mee gereden, maar eigenlijk zonder succes. Hij kon enorm link bokken en enorm draken. Dat zelfs Jeroen zei, als ie gaat... Dan moet ik alle zeilen bijzetten om te blijven zitten. Het was een paard waar tijd in geinvesteerd moest worden, waar een band mee opgebouwd moest worden. Tja, tijd had ik wel. Ik zat toch nog in de ziektewet na alle ellende.
We zijn 3 keer naar Veghel gereden om bij Darco te kijken en onder begeleiding van Jeroen kort te rijden. Heel veel kon ik nog niet, mijn lijf was natuurlijk nog niet wat die geweest was.
Op 12 januari kwam hij naar huis. En toen begon het.
Ik vond het allemaal best spannend, maar eerlijk is eerlijk, hij heeft eigenlijk geen stap verkeerd gezet. Ik longeerde wel altijd even, zodat ik meteen kon gaan draven en hij zich niet op kon bollen. Hij werd weleens narrig, tegen het been, en kon dan spannend worden, maar meer was het niet.
Langzaam maar zeker wenden we aan elkaar, gingen we op wedstrijd, reden we wat puntjes en begonnen we een team te worden. In de zomer zijn we reservekampioen geworden van de kring en in de finale op de hippiade zelfs 11e. En dat met een paard wat volgens velen nooit wat zou worden. Een paard, wat mijn hart gestolen heeft, mijn hart weer gemaakt heeft en mijn hart nog groter heeft gemaakt.
Het is zo'n bijzonder paard. Zo stoer, maar tegelijk zo'n puppy. Buiten rijden gaat alleen als hij achter iets of iemand kan. Of het nou een fietser is, een wandelaar of een ander paard, als hij erachter kan is het prima.
Lieve Darco, je bent een geweldig, fantastisch en super paard en ik hoop nog lang te kunnen genieten samen. En de eigenaren, die alle kansen bieden, een geweldige accommodatie hebben, een veewagen waar we altijd over kunnen beschikken en alle steun die we maar nodig hebben.
Ik kijk regelmatig even naar boven en zeg dan, dank je wel. Het is voor mij geen toeval dat hij, juist op dit moment in mijn leven, op mijn pad gekomen is en mij geholpen heeft in deze zware periode.
Bedankt voor het lezen van ons verhaal, hier wat mooie foto's van vandaag, van een fotoshoot en op wedstrijd. Hopelijk zie je ons plezier en ook onze band samen. In het filmpje zie je wat een lekker ding het is, we spelen ook regelmatig even samen in de bak
met mijn lieve neefje van 5 erop
en even samen los in de bak spelen
https://www.youtube.com/watch?v=u9zfxY9WZvg
staat er prachtig op! 
