Geplaatst: 27-06-16 19:10 Iets meer dan een maand geleden ben ik begonnen met Stip te verzorgen/bijrijden. Zijn eigenaresse ken ik nog van heel lang geleden en we zijn weer in contact gekomen. Ze had een leuke stippel staan die best wat extra aandacht kon gebruiken. Eigenlijk op slag al verliefd. Het uitgangspunt was vooral freubelen, tuttelen en kroelen. Grondwerken deden we ook een hoop. Rijden zat er even niet in vanwege zijn rug, hij is hier erg van opgeknapt en de eigenaresse besloot er eens zijn zadel weer op te leggen wat onwijs goed ging! Dus sindsdien leren we elkaar ook onder het zadel kennen. In principe kom ik bijna elke dag naar Stip om met hem aan het werk te gaan, soms heeft ie een dagje vrij omdat ik het dan even niet red qua tijdsplanning.
De eerste dagen/weken gingen best moeizaam, ik kreeg hem met geen mogelijkheid van het land af en eenmaal op de poetsplaats was het een gigantisch gevecht om hem stil te laten staan, hij was zo gestresst, bang dat ie noooit meer terug naar het land mocht en zijn vriendjes van de kudde niet meer zou zien. Verlatingsangst op en top dus.
We moesten werken aan onze band, die aanzienlijk groeide en groeide. Zowel onder het zadel als aan de hand. Als ik niet ontspande, deed hij dat ook niet. Daar heb ik nog wel eens moeite mee als we rijden dus daar wordt aan gewerkt.
Ik leerde Stip kennen als een paard met een dosis humor, maar ook een erg gevoelig paard. Vraag me vaak af wat er toch om gaat in dat koppie als hij soms een bui heeft.
Zaterdag hebben we onze eerste les gehad van een instructeur die Stip al kent vanaf zijn 4e, ik vroeg hem of hij me meer kon vertellen over zijn verleden en ik schrok er best van, puzzelstukjes vielen op zijn plek en ik kon hem beter begrijpen. Instructeur gaf aan dat een vertrouwensband heel belangrijk is bij Stip, hij heeft iemand nodig waar hij van op aan kan, die hem opvangt en troost als het nodig is. En volgens de instructeur waren we al enorm goed op weg.
We zijn van plan om wekelijks te lessen, ook om aan mijn eigen kennen en kunnen te werken.
Na iets meer dan een maand kan ik zeggen dat ik zie dat we vooruit gaan. Hoe we naar elkaar toe groeien en hoe we op elkaar kunnen inspelen.
Hij maakt me echt enorm gelukkig en vindt het meer dan fantastisch dat hij op mijn pad terecht is gekomen. Wat we in een maand bereikt hebben vind ik heel bijzonder. Ik ben zo benieuwd waar we over een jaar staan!
De plannen voor 2016 zijn simpel, meer naar elkaar toegroeien, lekker leren samen van de lessen en wie weet dat we ooit een buitenritje gaan maken en wellicht ook een sprongetje in de bak! Dit schijnt hij heel leuk te kunnen doen, echter lijkt het mij dood eng, maargoed ik wil alles leren met hem! Soms heeft hij zijn aliëndagen, dan is er een specifieke ruimte in de bak en het weiland waar hij iets ziet en waar hij echt als de dood voor is, een dag later is het over. Hij schijnt erg heftig (schrikkerig) en sterk te zijn buiten, vandaar dat we dat nog even uitstellen.
Bedankt voor het kijken en dit is absoluut niet het laatste wat jullie gaan zien van deze knappe Stippel.
let vooral op zijn grappige snoetje
De eerste dagen/weken gingen best moeizaam, ik kreeg hem met geen mogelijkheid van het land af en eenmaal op de poetsplaats was het een gigantisch gevecht om hem stil te laten staan, hij was zo gestresst, bang dat ie noooit meer terug naar het land mocht en zijn vriendjes van de kudde niet meer zou zien. Verlatingsangst op en top dus.
We moesten werken aan onze band, die aanzienlijk groeide en groeide. Zowel onder het zadel als aan de hand. Als ik niet ontspande, deed hij dat ook niet. Daar heb ik nog wel eens moeite mee als we rijden dus daar wordt aan gewerkt.
Ik leerde Stip kennen als een paard met een dosis humor, maar ook een erg gevoelig paard. Vraag me vaak af wat er toch om gaat in dat koppie als hij soms een bui heeft.
Zaterdag hebben we onze eerste les gehad van een instructeur die Stip al kent vanaf zijn 4e, ik vroeg hem of hij me meer kon vertellen over zijn verleden en ik schrok er best van, puzzelstukjes vielen op zijn plek en ik kon hem beter begrijpen. Instructeur gaf aan dat een vertrouwensband heel belangrijk is bij Stip, hij heeft iemand nodig waar hij van op aan kan, die hem opvangt en troost als het nodig is. En volgens de instructeur waren we al enorm goed op weg.
We zijn van plan om wekelijks te lessen, ook om aan mijn eigen kennen en kunnen te werken. Na iets meer dan een maand kan ik zeggen dat ik zie dat we vooruit gaan. Hoe we naar elkaar toe groeien en hoe we op elkaar kunnen inspelen.
Hij maakt me echt enorm gelukkig en vindt het meer dan fantastisch dat hij op mijn pad terecht is gekomen. Wat we in een maand bereikt hebben vind ik heel bijzonder. Ik ben zo benieuwd waar we over een jaar staan!
De plannen voor 2016 zijn simpel, meer naar elkaar toegroeien, lekker leren samen van de lessen en wie weet dat we ooit een buitenritje gaan maken en wellicht ook een sprongetje in de bak! Dit schijnt hij heel leuk te kunnen doen, echter lijkt het mij dood eng, maargoed ik wil alles leren met hem! Soms heeft hij zijn aliëndagen, dan is er een specifieke ruimte in de bak en het weiland waar hij iets ziet en waar hij echt als de dood voor is, een dag later is het over. Hij schijnt erg heftig (schrikkerig) en sterk te zijn buiten, vandaar dat we dat nog even uitstellen.
Bedankt voor het kijken en dit is absoluut niet het laatste wat jullie gaan zien van deze knappe Stippel.
let vooral op zijn grappige snoetje
ik had eerder een vlek oke, waar je nu niks meer van ziet 
. 
Jullie zijn echt lief samen!! 
