Bokt.nl

De tijd vliegt! Vandaag (13 juni) is het 1 jaar geleden dat ik volop aan het whatsappen was met de vorige eigenaresse. Ik had de advertentie van Indy gezien op marktplaats en hoewel ik het eigenlijk nog te vroeg vond voor een nieuw paard, was er ergens in mij een klein meisje heel enthousiast aan het springen. Ik besloot te gaan kijken.
Op 14 juni ben ik de eerste keer gaan kijken samen met mijn moeder, en daar werd alleen maar bevestigd wat ik al voelde bij de foto's uit de advertentie. Dit zou mijn nieuwe paard worden.
Die avond besloot ik nog definitief dat ik haar wilde kopen en 2 weken later kwam ze dan eindelijk naar mij.


Net gearriveerd op haar nieuwe stal


Het idee was om samen met een vriendin een paddock/wei en inloopstal te huren op een erf, maar toen het uiteindelijk zo ver was voelde ik me helemaal niet op mijn gemak op deze plek.
In eerste instantie had ik al eens aan de eigenaar van mijn verzorgpaard gevraagd of ik daar mocht komen staan, maar drie paarden wilde hij niet. Echter, ineens was mijn verzorgpaard verkocht en had hij wel plek voor mij.
Zodoende verhuisden we geheel onverwachts na 3 weken al van stal. Op deze nieuwe plek raakte ze al heel snel heel goed bevriend met het andere paard en het was een match made in heaven. Die twee samen hadden elkaar helemaal gevonden en het ging supergoed.



Ook begon ik wat te werken met Indy aan de longe. Eigenlijk leerde ik haar nu pas een beetje kennen. De eerste paar keer longeren waren ook heel 'anders' dan wat ik gewend was met voorgaande paarden. Ze reageerde zo enorm gevoelig op mij. Dit resulteerde dan ook in behoorlijk veel race acties, aangezien ik veel te groot was in mijn hulpen. Mijn vorige paard was een flegmatiek paard en had behoorlijk wat aanmoediging nodig om te motiveren. Indy is het tegenovergestelde! Ik kwam er steeds meer en meer achter dat dit geen doorsnee paard is. Dit paard is vreselijk gevoelig en slim en dat was een lastige combinatie voor iemand die weinig ervaring had met paarden.






Al snel ontstonden er vreemde discussies. Het ging soms zo snel en ik had vaak geen idee wat nu de oorzaak was, maar ik zat op zulke momenten ineens met een hysterisch/overstuur/kwaad paard en ik had geen idee hoe ik daar mee om moest gaan. Begrijp me niet verkeerd, ze was niet altijd zo! En ze is ook zeker niet uit zichzelf zo. Ik had wel degelijk door dat IK iets deed waardoor zij soms zo kon reageren, maar ik had geen idee wat ik dan deed. Ik kocht boeken, las mezelf helemaal scheel op het internet, zocht andere eigenaren op van PRE's om ervaringen te kunnen delen en deed mijn verhaal bij vriendinnen. Een vriendin adviseerde me om niet langer aan te modderen, maar hulp te zoeken. Ze wist iemand die haar ook goed had geholpen, dus ik besloot contact op te nemen met die persoon.


Zodoende kwam ik bij mijn huidige instructrice terecht waar we hebben gewerkt op haar leslocatie (1 uur rijden met de trailer) in de roundpen. Het was een bizarre omschakeling om waar te nemen bij Indy. Van enorm onzeker en dominant naar een zacht en meewerkend paard op 1 uur tijd. Ik had op dat moment nog maar een fractie gezien en geleerd over de impact van mijn houding op die van Indy, maar het gaf hoop. Indy was niet het probleem, maar ik. Indy moest niet getraind worden, maar ik. Maar het gaf ook onzekerheid met zich mee. Kon ik thuis aan de slag gaan hiermee, of zou het me zonder hulp niet lukken en het probleem wellicht alleen maar erger maken? Ik zou ook geopereerd worden aan mijn voet en dat zou mij nog onzekerder maken. Ik was zo bang dat ze bovenop mijn toch al zo pijnlijke voeten zou springen wat mijn positie als leider niet ten goede kwam. Ik was een slechte leider. Wie kiest er nu een kreupele en onzekere leider?



Ik besloot Indy rust te geven tot na mijn operatie. Gewoon afentoe eens borstelen en dat was het.
Toen ik dit vertelde tegen een andere vriendin was ze het niet met me eens. Ze wilde me helpen, zodat Indy toch in beweging zou blijven (eerlijk is eerlijk, het gras deed haar ook wel iets te goed) en al wat gedesensibiliseerd zou worden, ook tijdens mijn herstel. Ik zou alleen maar toekijken vanaf de zijlijn zodat mijn voeten in ieder geval veilig waren. Dit ging verbazingwekkend goed. Voordat we het eigenlijk wisten was ze helemaal gewend aan haar kaptoom & het touwhalster en konden we haar sturen vanaf de grond. Ja, 'we', want ze wilde toch dat ik ook deelnam aan dit leerproces. Uiteindelijk moest ik het ook allemaal nog leren dus dit was een mooie kans om daar gebruik van te maken!




Zodoende werd Indy toch nog beleerd, midden in de winter. Op een hele koude januari ochtend heb ik voor het eerst op Indy gezeten en het was heel bijzonder. Ze had heel weinig balans, maar ze was vreselijk braaf en ik wist nu dat het gewoon zaak was om eerst aan die balans te gaan werken vanaf de grond en dat het rijden dan opgepakt zou kunnen worden zodra ze sterker was.



Geheel onverwachts ging deze vriendin aan het werk in het buitenland en zo kwam het dat ik een paar dagen voor mijn operatie ineens niemand meer had om met Indy aan de slag te gaan. Zo werd het oorspronkelijke plan van 'een beetje poetsen en rust' toch nog werkelijkheid, maar het heeft haar achteraf gezien geen goed gedaan.



De eerste keer dat ik haar weer op kon zoeken na mijn operatie was heel erg dubbel. Toen ze me hoorde ging ze eerst hinniken en kwam in galop op me af, maar eenmaal dichterbij zag ze mijn krukken, draaide 180 graden om en rende net zo hard weer weg. Uiteindelijk kwam ze wel weer naar me toe, maar ze vertrouwde me absoluut niet. Ik was al geen goede leider, maar nu was ik ook nog eens vreselijk angstaanjagend voor haar.

Hoewel ik er maar weinig heen kon, zag ik wel elke keer dat ik ging dat Indy aan het veranderen was. Ze leek afgevallen en ze was onrustiger. Ze at ook minder veel/vaak en stond af en toe met een opgetrokken buik, maar het was allemaal maar minimaal. Andere mensen viel het eigenlijk niet op, dus ik dacht dat ik wellicht overbezorgd was en dat ze wel op zou knappen zodra ze terug op de weide konden. Ik deed nog wel wat herhalingswerk met Indy en dat leek ze heel erg leuk te vinden. Ze kan zo vreselijk trots zijn wanneer je haar uitvoerig beloond wanneer ze iets goed doet, dan is ze gelijk 5cm groter Dit deden we dus nog wel, maar ik had maar heel even haar focus, want ze was heel alert op haar omgeving en reageerde daar ook heel heftig op. Achteraf gezien was dit het punt waarop ik haar aan het kwijt raken was, al besefte ik dat op dat moment nog niet.



Na 8 weken revalideren mocht ik weer gewoon rondlopen en autorijden! Het eerste wat ik deed was in de auto stappen en naar Indy Ik was zo blij dat ik er weer heen kon. Helaas had mijn onzekerheid over mijn nog volop herstellende voet zo'n impact dat ik er niet zoveel mee kon aanvangen. Op sommige dagen kwam ik alleen maar even de paddock uitmesten omdat ik haar simpelweg niet eens kon benaderen om het halster aan te doen. Wederom bleef ik twijfelen over haar postuur. Ze leek nu toch echt serieus af te vallen en die rustige uitstraling was gewoon helemaal weg. Ze at ook weinig hooi meer, ze stond alleen maar op de uitkijk om haar omgeving in de gaten te houden. Het lastige was dat het zo wisselvallig was en het verder niemand leek op te merken, maar uiteindelijk kwam ze ook niet alle dagen meer op stal om te eten. Wanneer de stalhouder haar wilde halen kon hij haar niet pakken (terwijl ze normaal bijna in je broekzak kruipt als je aan het uitmesten bent). Hij wist ook niet goed wat hij er mee aanmoest, maar hij zag gelukkig ook wat ik zag en ik wist nu dat ik niet gek of overbezorgd was. Maar wat doe je daar aan?



Begin april is het ergens helemaal mis gegaan. De stalhouder was met zijn paard gaan mennen en Indy bleef alleen achter. Dit gebeurde zeer regelmatig en dat ging tot nu toe altijd goed, maar deze keer ging het niet goed. Achteraf gezien hoorde ik dat ze bang is geweest en ontzettend veel gerend had. Ik wist dit in eerste instantie niet, maar toen ik zondag avond kwam zag ik dat ze ontzettend nat was geweest van het zweet, dat ze stijf liep en ik zag de enorme sporen in de weide staan. Ik had dus wel gezien dat ze zich druk had gemaakt, maar ik had niet verwacht dat ze de dag erna bijna niet meer kon lopen. Ik heb haar zo goed en kwaad als het kon gepoetst, maar ze wilde liever met rust gelaten worden. Ze was zichzelf niet.
Ik reed naar huis en ik wist het niet meer. Wat gebeurde er nou toch?

De dag erna liet de stalhouder me weten dat ik moest komen omdat Indy vreselijk kreupel liep. Ik ging kijken en het was echt om te huilen. Ze had pijn, dat was overduidelijk. Haar buik was enorm opgetrokken, ze liep kreupel op alle benen, maar het ergste op rechtsvoor en ze zwalkte enorm.
De dierenarts is geweest en met pijnstillers moest ze weer opknappen. Helaas at ze nog steeds moeilijk/niet, dus pijnstillers toedienen was ook zeer lastig. Gelukkig knapte ze na een paar dagen wel weer wat op, maar ze bleef met een opgetrokken buik staan en ze was nu echt aan het interen op haar toch al weinige spieren.


Pijn! Rechtsvoor ontlast ze. De opgetrokken buik is hier duidelijk te zien.

Ik wist het écht niet meer, ik raakte haar kwijt! De stal was een ruim half uur rijden van mijn huis en door die afstand kon ik niet elke dag gaan. Ik vond dit heel vervelend, aangezien ik het liefst juist 3x per dag zou willen gaan gezien de huidige toestand, en hoe tegenstrijdig het ook voelde besloot ik na enkele slapeloze nachten ik een ander plekje voor haar te zoeken dichter bij huis zodat ik er hopelijk weer grip op kreeg.



Op 18 april verhuisde ze naar een nieuwe stal dichter bij mijn huis. Hier kwam ze te staan in een kudde met 8 paarden en ze was serieus binnen 2 minuten geadopteerd door 3 andere paarden. Ook de andere paarden waren goed voor haar en je zag haar met de dag opknappen. Hoewel ze in het begin de neiging had om veel aan het hek te gaan staan om te polder af te 'scannen', werd dat gelukkig steeds minder en ging ze net als de andere paarden gewoon staan eten.


3 dagen na de verhuizing


2 weken na de verhuizing


1 maand na de verhuizing


Haar drinken werd beter (ze dronk dus achteraf gezien echt veel te weinig!), haar plassen werd beter, haar ontlasting werd beter (en meer) en ze at steeds meer en meer hooi! Je zag haar met de dag opknappen, al was er nog wel veel spanning in haar lijf. Helaas was haar rechtervoorbeen dik geworden. Ze liep er niet kreupel op, maar de pees was gezwollen. Na een peesscan bleek dat ze toch een peesblessure had overgehouden aan haar paniek-dag. We kregen het advies om elke dag een half uur te gaan wandelen.



Nu staat ze pas 2 maanden op haar nieuwe stal, maar tot nu toe gaat het nog steeds elke dag een beetje beter. Ze heeft nog wel last van spanning, maar deze is aan het afnemen. Haar bloed is op alles gecontroleerd, maar helemaal in orde bevonden, wat mij overigens enorm verbaasde. De osteopaat is nogmaals geweest om haar te behandelen en komt over een paar weken nog een herhaalbehandeling geven. We volgen elke week grondwerkles en zijn voornamelijk bezig met 'frame-werk', leiderschap en respecteren van elkaars ruimte. We zijn er nog lang niet, maar met kleine stapjes komen we vooruit. Ook wandelen we nog bijna dagelijks een half uur in de polder ter bevordering van de genezing van de pees. Over 2 weken komt de dierenarts weer scannen, al is het been nog wel gezwollen dus ik verwacht niet te veel. Het wandelen gaat super goed en is van een 'verplichting' een 'ontspanning' geworden .
Wat nu de aanleiding is geweest van deze heftige periode weet ik nog altijd niet, maar we gaan nu absoluut de goede kant op.


Lekker ontspannen eten gaat eindelijk weer!