Vandaag vond ik het weer een goede dag om David op te halen van school met zijn pony, Bliksem.
Eerst info vooraf. Ik ben een dikke maand geleden stopt met het gebruiken van Antidepressiva.
De afkickverschijnselen waren echt een HEL!! Anders kan ik het niet omschrijven. De stroomstoten door hele lichaam en de ernstige paniek aanvallen vielen me nog het zwaarst, naast alle andere ellende. Tot op heden mag ik ook nog niet auto rijden. Is beste voor iedereen. Levensgevaarlijk. Want ben nog erg in de war en totaal niet helder. Heb ook heel erg moeite met schrijven, fouten maken doe ik steeds. Herken mezelf niet meer terug. Maargoed...
Door alle gedoe durfde ik ook niets meer met de paarden te doen. Ik was zelf panisch voor ze geworden! Mijn zelfvertrouwen was compleet WEG. Ik was doodsbang voor ze geworden! Ik snapte er niks van. Terwijl ik normaal altijd de meeste gekke dingen doe met ze. Ik durfde niets meer. En al helemaal niet meer toen ze vorige week waren ontsnapt. Werd er alleen maar angstiger van... Vertrouwen had ik niet meer. Niet in mezelf maar ook niet in de paarden.
Dus een tijd lang bleef het bij gewoon de hoofdverzorging, voeren en kijken of ze het nog naar hun zin hadden. Meer wou ik niet... Ik was er niet klaar voor.
Vandaag voelde ik me vanuit het niets sterk genoeg om met Bliksem op pad te gaan! En wel naar school, om David op te halen.
En Bliksem was super, super braaf!! Misschien ook wel omdat ik zelf de rust terug had gevonden vandaag.
(Kan morgen weer compleet anders zijn hoor, en dan blijf ik ook echt van de paarden af!)
Maar het was goed, voelde goed en Bliksem voelde dat aan. Liep keurig mee naast de fiets.
In een mooi drafje liep hij naast me, op weg naar school. Op school heb ik de fiets laten staan, zodat ik me helemaal op Bliksem en David kon richten.
Het was geslaagd, David vond het prachtig en ik kon genieten. Iets wat ik al jaren niet meer kon. Door die stomme anti depressiva rotzooi. Ik begin steeds vaker weer echt te genieten. Ben geen afgevlakte heks meer. Mijn echte emoties komen terug, zowel de goede als minder goede. Maar het is fijn!
Ik ben er nog lang niet. Heb nog een lange weg te gaan, maar het begin is er! Sorry voor het lange verhaal...
Genieten jullie mee?
(Deze keer heb ik trouwens de beugels achterwege gelaten, zodat David beter op Bliksems rug zit. En een andere helm die hem vele malen beter zit!
Ik heb David geen enkel moment zonder lijn gelaten, maar ik heb op een aantal foto's de lijn even weggewerkt voor het plaatje. )
3 keer raden hoe dit afgelopen is.
Kijk ik achter me en ineens zit David niet meer op Bliksem.
"Mamma! Wat is dit!?"
"Zout!"
"Oh!! Dat neem ik mee voor pappa!"
Uhmm... oke?
En op de fietsbrug is onze regel: Niet op het paard zitten. Want die railing vind ik dood eng... Dus mocht David met het fototoestel spelen
Weer een geslaagde, positieve dag tussen alle donkere dagen.
Dit soort momenten moet ik koesteren... Maar das verdraaid lastig!
Laatst bijgewerkt door Chasey op 24-02-16 16:13, in het totaal 1 keer bewerkt