Geplaatst Sorry, soms weet ik het even niet meer! Zoals sommigen hier misschien wel weten heet ik Engel, Ange om precies te zijn en woon ik sinds oktober bij mijn nieuwe bazinnetje in Frankrijk.
Het was erg wennen in het begin. Waar ik in de Nederlandse randstad in een box stond stond ik opeens met mijn edele hoefjes op een Vogezer grasland, boven op een berg met uitzicht op een heel leuk pittoresk dorpje.
Maar sinds december is de wereld veranderd. De lekkere grasjes waar ik zo blij mee was zijn verdwenen en nu sta ik tot mijn knieen in de witte prut. "Neige" noemen ze het hier. Mijn landgenootjes doen alsof het heel normaal is maar voor mij is het maar raar. Dit had ik nog nooit eerder gezien. Het ligt er nu al ander halve maand en ik geloof dat dit voorlopig niet weggaat. Gelukkig heb ik een heeeeellleee grote baal hooi in mijn wittewei, zodat ik me niet hoef te vervelen en mijn kacheltje aanblijft.
Maar goed, Kijk hoe leuk het staat bij mijn mooie vacht! Ohja, mijn mooie dunne glanzende vacht is veranderd in een look-a-like berenvel en warm dat het is!
Vandaag zat mijn paardenmens opeens met haar skibroek aan in mijn weiland. Ik vroeg me af wat ze daar deed. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat ze een camera in haar hand had dus ik wist wat er van me verwacht werd: Racen!!!! En zo hard mogelijk natuurlijk!
Af en toe snap ik het allemaal niet meer. Dan wilt ze dat ik me van mijn mooiste kant laat zien en dan opeens lijkt ze wel bang, bang alsof ik zomaar onder uit zou gaan !
Dus ik weer voorzichtig op mijn paardenmensje afgelopen om haar een hele dikke knuffel te geven
Ik dacht dat ze het wel fijn vond als ik even rustig stil bleef staan. Voorzichtig stak ik mijn neus in de witte prut, ik wilde zoooo graag proeven! Toen opeens keek mijn paardenmensje me weer aan en hing ze een heel verhaal tegen me op. Iets over "koud" en "niet goed voor mijn maag". Maar ik heb niet alles begrepen, soms praat ze Nederlands en soms weer Frans. Ik stelde der gerust en vertelde dat ik helemaal geen sneeuw at, dat ik veelste slim zou zijn voor zoiets.
Maarja, ik kon ook niet weten, dat mijn zwarte snor opeens verkleurd was naar wit! OEPSSSSSSSS!
Mn paardenmensje deed mijn halster om, pakte een touw en nam me mee de wei uit. Ik lijk wel stoer, alleen stiekem ben ik een schijterd, het is allemaal zo raar in de witte prut! We gingen wandelen! Maar wat mijn tweebenigepaardenmensje kan moet ik met mijn vierprachtige, met sokken bekleedde voetjes toch ook kunnen?
En ik moet toegeven, we hebben heerlijk gewandeld! Vanaf het wandelpad kon ik, als ik mijn hoofd de lucht in stak, mijn maatjes op de witte weide goed zien, en zij mij ook! Pas de Panique , samen zijn weer helemaal Zen!
Regelmatig hoor ik van mijn paardenmensje dat ze erg blij met me is, zodat ze iemand heeft om tegen te kletsen. Zei moest ook erg wennen nadat ze in Frankrijk is komen wonen vertelde ze me. Maar sinds ik bij haar woon is ze echt gelukkig. Samen hebben we elkaar, en ik heb paardenvriendjes in de wei en zei heeft vriendinnen gekregen op de stal.
Hoe ze met hun kan praten dat snap ik nog steeds niet, soms lijkt het wel chinees. Maar dat zal ik vast ook snel leren!
Au revoir!
Ange uit het O-zo-mooie Frankrijk!
