Geplaatst 
Maar ik zal bij het begin beginnen.
5,5 jaar geleden alweer kocht ik een jonge haflinger genaamd Jim. Jim was 3,5 en had in zijn jonge leven al behoorlijk wat meegemaakt. Een week na hij goedgekeurd was gingen we hem halen. Hij was toen al moeilijk te laden. In 3 kwartier tijd is hij losgebroken, hebben 20 mensen zich er mee bemoeid (inclusief lijnen en jas om zijn hoofd), is hij achterover geklapt van de klep en uiteindelijk hebben we de trailer in de stalgang geparkeerd en hem er zo ingekregen. Eenmaal op mijn stal aangekomen wilde hij er niet meer uit. Uiteindelijk is hij omgedraaid (gelukkig stond hij in een 2paardstrailer) en was hij eindelijk thuis. Ik had een paard gekocht.... Wat een stress...
Zo gaandeweg een paar jaar heb ik wat geoefend op de klep. Maar ik was vrij onervaren in laden van moeilijke paarden en had verder ook nogal wat werk aan grondwerk en rijden, dat het geen prioriteit had en ik niet verder kwam dan de klep.
Na 2 jaar op pension te hebben gestaan, zijn we verhuisd naar een stal aan huis bij iemand. In hetzelfde dorp, dus konden we gaan lopen.
Redelijk snel erna wilden een vriendin en ik naar het strand met onze paarden. Ze kenden elkaar goed, zij had een 2paardstrailer, dus het was het proberen waard. Met behulp van 2 touwen stond hij er eigenlijk zo in. Dus wij naar het strand. Hij was erg braaf op het strand en we genoten van de rit. Op een akkefietje met een ligfiets na dan
Eenmaal terug op de parkeerplaats was het drama: [VVDD] Wat een leuke dag op het strand had moeten zijn...
Een quote uit mijn topic toen:
Citaat:Na een uur was iedereen op. De paarden, de honden, de mensen. Dus door de duinen weer terug richting trailer.
Bij de strandtent waar we langs moesten schrok Jim en hij draaide vliegensvlug om. Ik bleef wel zitten, maar er knakte wat in mijn pink.
Gelukkig liep hij verder en na weer geschrokken te zijn van een ligfiets (en weer mijn pink knakte) kwamen we heelhuids bij de trailer aan
Afgezadeld, paarden wat te drinken gegeven en toen wilden we gaan laden.
Toen begon de ellende pas. Jim ging er niet op.
We hebben echt alles geprobeerd. Met voer, gewoon erop lopen, lijnen er naast, er achter, Partout er eerst op. Hij wilde persé niet.
Het was geen angst, maar echt onwil. Omhoog komen, naast de klep springen, mij meesleuren en omver lopen.
Hij liep op een gegeven moment los op de parkeerplaats. Gelukkig waren er een aantal mensen die ons fijn geholpen hebben (en ook een paar ramptoeristen).
Na ruim een uur vechten en geen stap verder komen waren we het zat en hebben we een veearts gebeld voor sedatie.
Die kwam na een half uur en heeft hem een roesje gegeven wat heel snel werkte.
Na een paar minuten was hij suf en liet hij zelfs zijn tong uit zijn mond hangen
En zelfs toen ging hij er niet op. Vol in de ankers. We hebben hem vastgemaakt aan een longeerlijn en om de stang geslagen om hem naar boven te hijsen. Veearts heeft hem van achter geduwd (en zelfs opgetild). Op een gegeven moment stond hij er op. Partout was intussen ook losgebroken en draafde het parkeerterrein over, maar was gelukkig weer snel gevangen.
Uiteindelijk zijn we na 2 uur worstelen naar huis gegaan.
Thuis gekomen wilde hij er niet meer uit. Dus eerst Partout eruit, schot opzij. Jim is 1 pas achteruit gegaan, heeft zich op zijn achterbenen omgedraaid en is zo naast de klep eraf gesprongen. Ook dat ging niet goed.
Toen besloot ik dat ik dit niet alleen ging redden en heb hulp ingeschakeld. Via bokt en facebook zijn er uiteindelijk 5 mensen bij geweest. Iedereen heeft hem wel een stukje verder gekregen, maar ook iedereen gaf toe dat hij extreem moeilijk was met laden. En na 5 mensen kon ik hem nog steeds niet volledig laden.
Als 4e kwam FayahFemke van Bokt erbij. Daar hebben we heel veel mee gewonnen. Hij ging rustig de trailer op en er ook rustig achteruit weer af.
Op een fijne en rustige manier. Top!
Helaas lukte ook het laatste stukje niet. De stang. Zodra hij die voelde, moest en zou hij uit de trailer gaan. Er onderdoor, of gewoon net zolang duwen tot de stang brak. Ja, het kan echt
Uiteindelijk is Eddy Modde erbij geweest. En dat leek een succes te zijn. Na een sessie van 4,5 uur stond hij erop. Wel compleet bezweet en achteraf met veel teveel druk erop. Maar goed, dat realiseerde ik me toen nog niet. Hij stond er op.
Ook ik hem hem toen nog zelf geladen en geleerd hoe ik het moest doen.
Dus een paar dagen later ging ik met volle moed aan de slag. Wat een ellende...
Hij brak los, heeft mij meegesleept, helemaal in paniek, heeft zichzelf beschadigd en uiteindelijk kon de veearts 20 nietjes in zijn been zetten. Hij had achter een flinke snee en voor een gat. Voor ging ook nog eens oplopen (einschuss) en mocht een paar keer per dag antibiotica spuiten.
Voor: http://i.imgur.com/V3YR0Pl.jpg
Achter: http://i.imgur.com/QqTWVGt.jpg
Gelukkig vertrouwde hij me nog wel. Maar aan de trailer heb ik sindsdien niet meer gedacht. Ik was er totaal klaar mee.
Maar ja, wat als hij nou naar de kliniek moet? Dan moet hij er toch op...
Ik heb toen als allerlaatste optie het trainingscentrum van Annemarie vd Toorn gemaild en afgesproken dat hij er in mei naartoe zou gaan. Om voor mij het ook bewust uit handen te geven en de ervaringen die ik lees zijn gewoon top.
Maar toen kwam Sansje van Bokt. Sans volgt een opleiding bij Petra Vlasblom van 2Moons (http://www.2moons.nl). De opleiding is er op gericht om mensen op te leiden als trainer en gedragsdeskundigen voor mens en paard.
En voor de module trailerladen zochten ze een praktijkprobleem. En ja, die wist Sandra wel
Op zaterdagavond werd ik gebeld, of ik er over na wilde denken. Op zondagmiddag werd ik nog een keer gebeld. Of ik er over nagedacht had en of ik dan een theoriemiddag bij wilde wonen. Nu.
Dus ik in de auto gestapt en die middag onwijs veel gezien (veel filmmateriaal) en geleerd. Wat een toffe opleiding! Als ik het geld had....
De vrijdag erna zijn ze naar Jim gekomen. De hele dag is er in korte sessies met pauzes ertussen met Jim gewerkt door Petra, maar vooral ook door cursisten. Alles ging in rust, Jim kreeg de tijd om alles te verwerken. En heel bijzonder: hij heeft geen poging gedaan tot uitbreken. Hij heeft een paar keer een soort van gesteigerd voor de klep, maar dat was het. Uiteindelijk zijn we geëindigd met de stang er achter. Het meest emotionele moment was wel toen de knop omging met de stang. Voorheen brak hij echt naar achteren door de stang heen zodra hij hem voelde. Nu voelde hij de stang en DEED EEN STAP NAAR VOREN!
Ik heb echt even staan huilen. Van ongeloof, van geluk, van verdriet, alle opgekropte emotie kwam er uit. En niet alleen bij mij, maar bij de halve groep. Wat een bijzonder en mooi moment!
Ik heb een filmpje van de 2e sessie. Hij liep de trailer al op en heeft geleerd dat het veilig was. Dat hij er echt niet opgegeten werd. Heel bijzonder ook, hij durfde zijn hoofd niet over de voorstang te doen. En kijk eens op het filmpje. Totaal geen probleem
Hier werd er voor het eerst ook wat gerammeld aan de achterkant geloof ik. Wat echt al onwijs snel kon.
En aan het einde van de laatste sessie... Ik laad hem hier zelf en de stang zit vast. Wat een hoop geeft dit voor de toekomst! Alsof hij nog nooit anders heeft gedaan! In juni komt Petra nog een keer met een groep cursisten, en dan is de bedoeling dat we ook gaan rijden. Spannend!
Ik heb in ieder geval voorzichtig mijn wishlist weer onder het stof vandaan gehaald (TREC training, strandrit, bos, vakantie, Tripalon, westernclinic). Want dit geeft hoop
Ik krijg nog meer filmmateriaal van alle sessies. Zodra ik dat heb, zal ik daar ook wat van in een topic plaatsen.
't Is jammer dat je dat paarden niet uit kunt leggen, dat ook zij er best wat aan hebben, maar de boodschap dat het eigenlijk heel vanzelfsprekend is, is in elk geval wel doorgekomen. 
