Geplaatst Eind september 2012 plaatste ik dit topic met foto's etc.: [ITP] 25 september 1993: de dag dat ik mijn Imago kocht!
En nu, een aantal maanden later, heb ik toch een soort afscheid van mijn kanjer moeten nemen... en dat is niet makkelijk zeg, pfff....
Begin december 2012 werd Imago behoorlijk ziek.
Hij had beginnende einschuss en is o.a. 24 uur niet van zijn plek geweest.
Ook rare huiduitslag:
Na diverse onderzoeken heb ik hem laten testen op Cushing en dat bleek het geval. Geen absolute nood aan de man: op de medicatie en huppa.
Hij was sterk vermagerd door alle medische tegenslagen:
Maar we geven niet op, eindeloos wandelen, hier en daar wat longeren en soms kreeg hij zijn oude boevenstreken weer terug:
http://www.youtube.com/watch?v=qALA7B_qTfg
Vooral nu Imago dagelijks zijn medicatie moest hebben, heb ik Imago op een stal dichterbij huis gezet. Op deze stal kwam zijn gedragsstoornis “heenenweren” helaas weer dubbel zo hard opzetten. Resultaat: een van zweet schuimend paard, doorweekte dekens en ik zo ongeveer half overspannen van de (kop)zorgen. Zo ziet dat er ongeveer uit:
http://www.youtube.com/watch?v=F9j6C5VBnlI
En geeft dit als resultaat:
Stress is al niet zo heel best voor een paard, maar voor een paard met Cushing al helemaal niet!
Wel begon hij lichamelijk weer goed op te knappen. Het weer werd beter, dus Imago kreeg beter de kans om aan te sterken. De medicatie begon echt goed aan te slaan en zijn werk te doen. Hier op 28 februari:
En hier op 5 april
En lopen doet hij ook nog als een tierelier:
http://www.youtube.com/watch?v=3N486ItZSXk
Ik bedoel, menig veel jonger paard zou wensen dat het nog zo liep, toch?
http://www.youtube.com/watch?v=QmdPhF3Bz0s
Na diverse opties te hebben afgewogen bleef er eigenlijk maar eentje over. Eentje, waarbij ik de grootste kans heb om mijn paard alsnog een aantal heel gelukkige jaren te geven: een rusthuis.
De keuze voor welk rusthuis was niet moeilijk. Een ex-stalgenootje (inmiddels weer stalgenootje dus) heeft haar paard daar staan dus ik wist wel dat het daar goed moet zijn. 2 weken terug ben ik gaan kijken, heb er een nachtje over geslapen want tsja, het is geen makkelijk besluit om je paard 130 km verderop te zetten.
Heel wat tranen heb ik al gehuild. Toch schijnt het erbij te horen, een soort van rouwproces. Een soort van afscheid. Van dagelijks zeer intensieve zorg, 2 a 3x per dag naar stal, naar 2 a 3x/maand naar stal. Dat is wel even afkicken voor me. Maar hem puur om die reden bij me houden, omdat ik hem niet kan missen, dat zou pas egoistisch zijn. Hoewel ik toch ook wel wat onbegrip heb gekregen en wat lelijke reacties…
Gisteren hebben we Imago naar zijn nieuwe plekje gebracht. Hij mocht meteen even het kleine ‘wenlandje’ op. Daarna op stal. Naast Kevin van bokker Apple want ook hij mag van zijn pensioen gaan genieten. Toen ik Imago losklikte in het landje, was het wel even een soort van officieel momentje voor mij hoor en ik zei tegen hem, ga maar jongen, geniet ervan, je vrijheid!
Ach, hij heeft het zo dik verdiend, die patser! En wat zal ik zijn dagelijkse portie humor (zelfs de bijbehorende rotstreken) gaan missen!
Vandaag kreeg ik te horen dat Imago en Kevin op dit moment dikke mik met elkaar zijn. Vannacht blijven ze al samen in een paddock buiten zodat ze lekker te eten hebben. Of de vriendschap zo blijft bestaan is natuurlijk afwachten maar grappig is het natuurlijk wel!
Het ga je goed jongen, ook al kan ik je niet meer elke dag zien, het is je gegund!!!
binnenkort maar x gaan carpoolen : D hoop dat jij je ook snel wat beter voelt! 
ik weet nog goed hoe spannend ik het zelf allemaal vond een half jaar geleden! Dikke knuffel voor jou! 
. 
....waarbij je gewoon aan je paard denkt en niet aan jezelf!
