Geplaatst Ik weet het nog als de dag van gisteren. 17 Oktober 2009 was de eerste keer dat ik Kyra ontmoette. Mijn droom ging in vervulling; een Tinker als verzorgpaard! En niet één, maar drie van die geweldige droompaarden waar ik me over mocht ontfermen; de volwassen merrie Lady met haar nakomeling van vorig jaar, Henk, en haar nakomeling van dit jaar, Kyra.
Ondanks dat het niet altijd over rozen ging en moeders de meeste aandacht kreeg werden we al snel vriendinnetjes; een heerlijk dier met eigenzinnig karakter ben je altijd geweest! Een leuke uitdaging, zoals ik dat zag, en nog steeds zie.
Plotsklaps overleed Lady, ik was radeloos, wat moest ik zonder die merrie? Van jou werd altijd gezegd dat je op je moeder leek, iets wat je tot nu toe ook niet anders deed dan bewijzen. Je was jong, kneedbaar, samen met jou wou ik de wereld ontdekken! Samen groot worden, van een klein rondje door het dorp wandelen groeien totdat we trektochten maakten door heel Nederland. Jij kon de lijn van Lady voortzetten, en toch op je eigen manier mijn beste vriendinnetje zijn. Jij was dat paardje wat mij de kracht heeft gegeven ondanks het verlies van Lady door te gaan, jij gaf mij de power om te blijven vechten.
Ik ging met je naar de keuring, uiteraard wou ik je zelf voorbrengen. Ik was totaal onervaren, maar wat heb ik genoten om je aan iedereen te laten zien. Een ervaring om nooit te vergeten!
Onze band groeide, ik kon alles met je, was vrijwel elke dag met je in de weer. Ook een verhuizing naar een stad 35km verderop hielt mij niet tegen me te ontfermen over jou. Je betekende alles voor me.
Totdat ik op een dag te horen kreeg dat het pand waar ik woonde niet langer bewoond mocht worden. Het bleek erg lastig te zijn in dezelfde stad een soortgelijke woning te vinden, dus besloot ik te verhuizen naar een stad iets verderop... Helaas betekende dit wel dat de afstand naar jou niet minder dan 65km bedroeg... Dat viel helaas niet te combineren met de rest van mijn leven, nam daarbij nog wat andere omstandigheden... Ik kwam tot de conclusie dat er niks anders op zat dan te stoppen met het verzorgen van jou...
Inmiddels had ik een eigen Tinkertje, een aantal Tinkertjes waar ik voor mocht zorgen en waar ik op mocht rijden, dus het gemis zou wel slijten met de tijd. Niets was minder waar, na ruim een jaar was de leegte in mij eerder gegroeid dan gekrompen. Ondanks dat ik thuis een paard had staan wat zo uit mijn droom gestapt had kunnen zijn kon ik diep van binnen niet accepteren dat mijn tijd met jou voorbij was.
Zodoende heb ik een afspraak met de eigenaar gemaakt om jou weer eens op te zoeken, te kijken wat er van dat twentertje wat ik achter liet geworden was. Of dit iets eenmaligs zou zijn of dat ik vaker zou komen liet ik in het midden. Die middag dat ik jou weer zag, 16 maanden nadat we afscheid hadden genomen, was geweldig. De herkenning, de warmte die ik voelde, wauw! Nog nooit heb ik me ze nauw met een paard verbonden gevoeld als op dat moment. Die 16 maanden leken te vervagen, ik was nooit weg geweest. Daar stond je, van lelijk eendje al een aardig eind op weg om een mooie zwaan te worden!
Het vertrouwen tussen ons was nog net zo als altijd. Toen konden we alles samen, en dat konden we nu nog steeds. Gezien jij nu ruim 3 jaar oud was geweest en ikzelf je een nette basisopvoeding had gegeven wist ik dat ik je kon vertrouwen, ik ben over je heen gaan hangen en toen je niet reageerde gaan zitten. Niet te omschrijven hoe gaaf dat is. Het paardje waar je van veulen af aan voor gezorgd hebt, wat je door moeilijke periode's heeft heen geholpen, waarmee je alle ups en downs hebt gedeeld, wat je hebt zien opgroeien, wat je ruim een jaar hebt moeten missen, daar zat ik nu gewoon op! Jarenlang droomde ik hoe het zou zijn de eerste keer op je te mogen zitten, toen ik stopte met je verzorgen dacht ik dat die dag nooit zou komen, en nu was het zo ver! Wat was ik trots op je! En volgens mij was ik niet de enige die blij was.
Een ding was duidelijk. Dit bezoekje was niet eenmalig. Als je je zo nauw verbonden voelt met een paard, zo duidelijk is waar je hart ligt laat je dat toch zeker niet door 65km absolute afstand van de kaart vegen? Uiteraard gelijk met de eigenaar overlegd, en gelukkig was ik nog net zo welkom als altijd! Door de afstand kan ik helaas niet vaak bij je zijn, maar de tijd dat ik er ben is het dubbel en dwars waard! Mijn kleine Kyra, inmiddels al een echte dame, het zonnetje in mijn leven.
In de tijd dat ik niet voor je zorgde had de eigenaar jou beleerd voor de wagen. Stiekem was ik reuze benieuwd hoe je dat deed dus de afspraak om je samen met de eigenaar in te spannen was snel gemaakt. Stoer hoor, je kleine puppy-paardje in dat grote-paarden tuig!
Helaas verliep die middag niet helemaal zoals het hoorde, van mennen is niet veel gekomen, maar dat komt wel. Alleen jou in het tuig gezien te hebben was al erg gaaf!
Het op jou gaan zitten is dus nooit een probleem geweest. Gewoon springen, been erover en daar zat ik! Alleen het been geven, dat snapte je niet echt. Vooruit ging niet, achteruit ook niet, enkel een bokje om te zeggen dat je me niet begreep was jouw reactie. Gelukkig waren er veel mensen die met mij mee wouden om jou te bewonderen dus die pakten je dan bij het halster waarna ze jouw vooruit leidden terwijl ik erop zat, te genieten van het geweldige uitzicht op jouw vrolijke, oplettende oortjes.
Met één keer een klein beetje hulp in de bak snapte je uiteindelijk dat been geven voorwaarts betekende. En daar gingen we. Voor het eerst samen de bak voor. Onze optoming was simpel, precies hoe het bij ons past; vertrouwen in elkaar, samen een kunnen zijn en verder niks nodig hebben. Er is een gedeelte in mij wat het nog steeds niet kan geloven dat ik nu echt op jou kan stappen om samen verder te gaan, ge-wel-dig...
Dat we verder konden gaan bleek al snel; toen ik je terug bracht naar de wei besloot ik eens te kijken hoe goed je het been geven nou daadwerkelijk snapte, of je op die manier ook in draf te krijgen was! En ja hoor, daar ging je, een eitje, alsof je het al jaren deed! Superpaard, zomaar voor het eerst samen in draf ♥
In de bak rondstappen is natuurlijk geweldig, maar waar ik, en jij ongetwijfeld ook, voornamelijk van geniet is het naar buiten gaan. Jouw baasje woont vlakbij de heide, samen hebben we al vele kilometers afgelegd, en wat mij betreft komen daar nog heel wat kilometers bij!
Ik hoop op den duur niet meer te hoeven lopen, want geef toe, mijn conditie wordt nooit zo geweldig als die van jou, dus als we met meer tempo gaan werken dan lift ik toch graag mee op jouw rug. Samen een worden, in volle galop alle paden af, laat maar komen die toekomst! Ik hoop dat die nog heel lang van ons samen gaat zijn. Een ding is zeker! Al verhuis ik naar de andere kant van het land, jij blijft "mijn" paardje!
En ooit, ooit hoop ik heel stiekem dat mijn lang gekoesterde droom in vervulling kan gaan. Behalve jou heb ik namelijk thuis ook een geweldige Tinkerdame staan. En nu niet jaloers worden, jullie betekenen allebei de hele wereld voor mij. Ik sta te popelen om jullie ooit samen in het span te zetten.... Wie weet... ooit... ik weet zeker dat het prachtig zal staan!
Laten jullie een berichtje achter?
Wie weet, ooit... In ieder geval ga ik zoveel mogelijk van haar genieten! 
Ooit komt je droom uit, wacht maar af! 
