Geplaatst De pony werd gedoopt tot Justy, een prachtige kruising welsh K / Arabier, koffievos met een geweldig witte snoet, hoge witte benen en een vlek onder zijn buik.
Hij was toen 16jaar oud, bijna 17 maar gedroeg zich als een jong veulentje vaak. Hij had met de vorige eigenaar Z dressuur en M springen gestart.
Als snel kwam er een paard voor mijn moeder en mij bij, waardoor we gezamenlijk heerlijke ritjes konden gaan maken.
Wat een lol hadden we altijd met de paardjes, prachtige vakanties te paard, heerlijke ritten, spring en dressuurlesjes alles kon en mocht.
Mei 2005 kregen we te horen dat we moesten gaan verhuizen ivm mijn vaders werk waardoor de paarden helaas verkocht moesten worden. Het paard van mijn moeder en mij was pas 10 jaar oud, in de bloei van haar leven en had zo een prachtige plek gevonden. (waar ze nu nog steeds aan het genieten is)
Over Justy twijfelden we, 20 jaar, wel verkopen, niet verkopen... wat te doen... Uiteindelijk via via kwam er iemand bij ons die een leuke pony zocht voor zijn dochter. Gewoon voor de recreatie en om van te leren. We hadden er een goed gevoel bij dus mocht ook Justy verhuizen. Wel onder de voorwaarde dat hij bij ons met pensioen zou komen wanneer het zijn tijd zou zijn.
Helaas bleek niks minder waar en werd Justy al gauw weer verkocht, dit hoorden we pas later en wederom via via.
Toevallig kwam hij wederom bij een bekende terecht wat ons toch wel een goed gevoel gaf. Helaas moest Justy ook hier al snel weer vandaan verhuizen. Arme pony is in 3,5jr tijd 3x verhuisd om de meest gekke redenen.
Hij kwam toen terecht op een zorgboerderij, als pony voor de dochter van de eigenaar. Hier mocht hij weer lekker paard zijn en heeft daar genoten van een welverdiende vakantie in de wei. Na een jaar hebben zij het rijden weer voorzichtig opgepakt en zijn ze lekkere rustige ritjes met hem gaan maken. Deze mensen hebben hem weer gelukkig gemaakt.
We hadden ondertussen ook contact met deze mensen, wat ontzettend fijn was, zo konden we op de hoogte blijven van ons knappe mannetje met een erg fijn gevoel.
Afgelopen zondag kwam ik tot mijn schrik ineens een advertentie tegen waarin hij aangeboden werd als gezelschaps paard voor een goed tehuis. Ik heb ze meteen opgebeld en gezegd dat ik hem zou komen halen. Hier waren ook deze lieve mensen erg blij om, zij wilden alleen het beste voor Justy en zouden het geweldig vinden als hij weer bij ons zou komen wonen.
Vandaag was dan DE dag, ik ben twee dagen misselijk, zenuwachtig en alles geweest voor dit moment!
Justy opgehaald, 3 uur rijden heen, 3 uur rijden terug maar het was het meer dan waard! Mijn zusje had ik niks verteld en ben in het geheim te werk gegaan met mijn moeder samen. Het moest een mega verassing voor haar worden.
Justy in onze stal gezet en met een smoesje mijn zusje laten komen. Toen ze met veel gemopper ("Waarom moest ik nou helemaal hierheen komen, waarom deed je zo raar?! grmbl grmbl") de stal binnen kwam, wist ze niet wat ze zag en vloog hem gelijk huilend van blijdschap om de hals. Haar reactie zal ik nooit van mijn leven meer vergeten, die is echt goud waard! We hebben met het hele gezin heel ongegeneerd in de stal een potje staan janken van blijdschap met z'n allen. (Justy zal wel gedacht hebben, "Wat DOEN jullie?!")
Dit is wat we Justy jaren geleden beloofd hebben en wat we nu eindelijk na kunnen komen. 7,5 jaar na verkoop, onze Justy weer thuis. Hij is wel wat jaartjes zichtbaar ouder geworden, is nu 27jr heeft wat mankementjes maar ach, wat geeft het. Nu mag hij lekker genieten van zijn pensioen tot hij niet meer kan. We zijn zo blij, dat is onbeschrijfelijk... Ik voel me net een blij klein penny meisje wat voor het eerst een pony krijgt voor haar verjaardag. EN voor mijn zusje was dit gevoel nog 10x zo erg. (positief dan he haha)
Foto "uit den ouden doosch" mijn zusje en Justy op vakantie in Drenthe Mei 2004:
Foto vandaag Augustus 2012 met mijn moeder en mijn zusje:
Wie had dat ooit gedacht? Onze lieve, oude Justy, onze kanjer, eindelijk weer THUIS!
Volgens mij hadden we ons geen beter "Happy End" kunnen bedenken!
,je snapt vast dat ik met tranen zit,had ik normaal ook al gehad maar nu nog meer...
Snap je gevoel precies hoor!
. Zonder afscheid te nemen, alternatieven te bieden en haar welverdiende pensioen........zat ze nu in de worst zonder dat dat nodig was geweest. 15 jaar nooit 1 pas kreupel geweest en helaas in twee jaar 'stuk' gereden.
maar wat een fijn verhaal zeg, ik kan me je penny gevoel zó goed voorstellen. Wat zullen jullie met zijn allen genieten. 
