,In de afgelopen jaren is er aardig wat gebeurd met ons maar ik zal alleen een stukje van de afgelopen maanden hier neerzetten.
Al een geruime tijd speelde het door mijn hoofd dat ik mijn schitterende merrie, mijn meisje, mijn alles zou moeten verkopen wilde ik ooit eens een keer het huis uit gaan.
Dit aangezien het bij ons in de omgeving gewoon weg niet haalbaar is om en uit huis te gaan en een pony aan te houden en haar het leven te geven wat ze verdiend..
Nu ben ik een perfecte uitsteller en iedere keer vond ik wel weer een rede om er gewoon nog een jaar langer aanvast te plakken.
Echter was ik vorig jaar zover, ik had een advertentie de lucht in gegooid en er waren een aantal mensen in haar geïnteresseerd.
En ja hoor... Daar begon de ellende.. Madam was ineens stok kreupel...
Mijn meisje die nooit wat had kwam gewoon weg niet meer haar stal uit zoveel zeer deed het.
DA erbij, pijnstillers, boxrust, stappen, koelen, ander beslag, de hele mikmak gedaan en na ruim een maand was de dierenarts het erover eens dat er foto's gemaakt gingen worden.
Dus afspraak gemaakt en de medicijnen voor de afspraak afgebouwd zodat ze haar grondig konden onderzoeken.
2 dagen zonder pijnstillers gestaan, dag 1 stokkreupel en de dag voor de keuring... Is er ineens niets meer te zien.
Ik wist niet waar ik het zoeken moest.. Aan de ene kant super blij dat ze weer goed liep, aan de andere kant doodsbang dat als ik de afspraak afzei ze de volgende dag weer zo zou staan.
Na veel wikken en wegen en overleg met de stal eigenaren haar toch naar de kliniek laten brengen maar echt antwoorden kreeg ik daar niet..
Ze zou een tijd terug hoefbevangen geweest zijn al was daar niets meer aan te merken, foto's waren niet nodig en na de bekende proeven op het harde, zachte, volte etc maar de jaarlijkse prikken alvast gehaald alvorens weer terug naar huis te gaan.
Heel even ging het goed en liep ik met de gedachte haar weer op te pakken en alsnog mijn zoektocht voort te zetten en toen was het weer raak.
Weer het zelfde riedeltje herhaald al duurde het ditmaal langer en ging madam weer naar de kliniek waar ditmaal wel foto's werden gemaakt.
Ik kon niet mee want ik moest werken dus kreeg ik het nieuws over de telefoon.
Mijn meisje, mijn kleine vreetzak die alles doet voor een snoepje en die lijkt te leven voor de tijden dat ze het land op kan is zwaar hoefbevangen...
Ik weet nog zo goed het moment dat ik bij de bushalte stond en de grond onder mijn voeten weg leek te zakken tijdens dat telefoontje.
Met hoefbevangenheid is goed te leven volgens de DA zolang het in een milde vorm is en je het goed in de gaten houd.
Echter heeft mijn dametje het vrij heftig te pakken gehad ze heeft namelijk rechtsvoor een 2tje en linksvoor een 1tje.
Ook is ze schuin gaan kantelen wat hier niet echt bij helpt, daar hield het echter nog niet bij op.
Nog altijd was de kreupelheid niet weg, ze liep nog altijd stokkreupel waar ze weer medicijnen voor kreeg die we een tijdje moesten aanhouden waarna ze op ander beslag moest om vervolgens de medicijnen af te bouwen.
Mocht ze daarna nog altijd kreupel zijn was het einde oefening maar mocht ze daarna weer goed lopen mocht ik haar weer opbouwen.
Met een grote maar: Niet tot amper meer op het land en altijd extra goed opletten met wat ze mag eten etc.
Eerlijk antwoord? Ik had niet gedacht dat ze ooit nog goed zou lopen zo kreupel liep ze.
Je kunt je dan wel voorstellen wat een opluchting het geweest was toen ik haar na een tijdje weer een stukje liet lopen en zag dat er niets meer te zien was.
Pas toen durfde ik weer te dromen en weer verder te denken van wat als?
En pas op dat moment drong het tot mij door, mijn meisje dat altijd zo graag grassprietjes stal tijdens het uitstappen en je dolgelukkig maakte met een grote lap gras zou dat nooit tot amper meer mogen...
Nog altijd ben ik dolgelukkig dat ze weer goed loopt maar het blijft knagen...
Doe ik hier wel goed aan? Kan ik haar wel gelukkig maken met een leven in een paddock en aan het eind van het jaar als het gras/weer het toelaat telkens maar een paar uurtjes het land op?
Zou ze echt genoeg hebben aan zo een leven? Ik ben er nog niet overuit..
Voor nu geniet ik echter zo goed mogelijk van haar en stroomt mijn hart iedere keer weer over van geluk als ik haar ondeugende snoet uit haar stal zie steken.
Vanaf dat ze ongeveer 2 is is ze al in mijn leven... 1 Jaartje is ze van mijn moeder geweest en vervolgens is ze al ongeveer 9 jaar van mij
Wat gaat de tijd toch hard! Het lijkt nog maar gister dat ze in mijn leven kwam.. Mijn mooie kleine meisje..
Dit was ze toen ze net bij ons aankwam en voor het eerst in een stal stond:
1.
En dit waren wij in 2010 toen we samen een kür deden op stal
2.
3.
Echter nu is ze wel ietsiepietsie in uiterlijk veranderd.
Door al het stilstaan is ze aardig wat aangekomen en ze heeft een voor zichzelf een nieuwe regel bedacht.
"Ziet gij grassprietjes? Dan zijt gij verplicht er alles aan te doen wat er in u macht ligt om deze te bemachtigen!"
Dat geld dus ook voor de sprietjes die tegenover de paddock staan waardoor je je nek tot het uiterste moet rekken tussen de balken door zodat je manen kam er tegenaan schuurt..
Dat je daardoor de helft van je manen verliest en je baasje hiermee een hartverzakking bezorgt maakt niets uit, want ze is je baasje en ze moet hoe dan ook van je houden
Wat dus in het volgende resulteerden:
4.
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0951.jpg
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0953.jpg
Vooral dat hoofd dat ze er dan ook weer bij trok.. Hoe kon ik daar nou boos op worden?
Vreselijk vond ik het maarja er zat maar 1 ding op... Je kunt een dame moeilijk zo door laten lopen niet dan?
Dus men neme een schaar, borstel en heel veel water en zeep.
En nu we weer het groene licht gekregen hebben zijn we afegelopen weekend naar het meertje geweest hier in de buurt, lekker samen wandelen.
Heb al in geen tijden meer zo een heerlijk middagje gehad, eindelijk even rust met mijn kleine meisje
5.
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0962.jpg
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0963.jpg
6.
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0983.jpg
7.
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0969.jpg
8.
Ze mocht het niet, maar toch stiekem heel afentoe een sprietje pikken die op perfecte hoogte groeit was uiteraard niet te vermijden...
9.
10.
11.
12.
Boompjes
Het is in de verste verte niet de mooiste foto die ik van ons samen heb maar hij betekent gewoon op het moment zoveel voor mij.. Ik kan het amper verwoorden
13.
http://i34.photobucket.com/albums/d132/ ... M_0993.jpg
Deze dagen en tijden zal ik vreselijk missen maar oh wat ben ik blij dat ik mijn kleine meisje nog altijd veilig bij mij heb
14.
Daantje @ [ITP] Wat een paard toch allemaal moet doorstaan voordat...
Ondanks alles blijf ik zoeken voor haar voor een passend huisje want ik ben er van overtuigd dat ze nog heel veel fijne jaren tegemoet kan zien en dat ze nog behalve mijn hartje ook andermans hart kan vullen met de liefde die ik voor haar voel.
Mocht er dan ook nog iemand zijn die iemand weet zou ik dit dan ook graag horen
Heel erg bedankt als je alles door hebt gelezen!
Het was mega stuk, maar ik ben erg blij dat ik sinds tijden weer eens mijn verhaal kwijt kon.
Als een paard maar buiten staat, dat is het aller belangrijkst. In het wild hebben ze ook niet altijd groene weides zo ver het oog rijkt tot hun beschikking... alles beter dan 24/7 op stal. Dan maar iets meer hooi verspreid over de dag 
