Een prachtige merrie met een gebruiksaanwijzing die we er helaas niet bij kregen. Up’s en downs. Maar het ging steeds beter. Door de medische molen, meerdere osteopaat behandelingen verder ging het best oké.
Ik maakte de afspraak ‘je blijft tot je dood’ helaas… Ik werd ziek en kon deze belofte niet waar maken. Het uitzoeken naar wat de oorzaak was heeft een ruime 6 maanden in beslag genomen. Ik sliep 16 uur, en de overige 8 uur was ik aan het werk/school/stage om maar te zorgen dat ik haar kon onderhouden. Ik trok het niet meer, en Verona stond me te veel op stal. Bij gebrek aan een rijbewijs was het verplaatsen naar een stal met meer weidegang onmogelijk. Ik kon niks anders doen dan Verona te verkopen. Dit is een van mijn moeilijkste keuzes in me leven geweest. Maar voor haar welzijn het beste.
Ze werd verkocht… En verhuisde naar Drenthe. Tegen mij werd gezegd ‘er worden veulens mee gefokt’ Lang heb ik me voor gehouden dat ze het vast goed zou hebben. Maar hoe meer de tijd vorderde hoe meer het ging knagen. Steeds vaker stelde ik mij de vraag ‘zou het goed gaan met haar? ‘ ‘hoe gaat het met haar rug problemen? ‘ ‘zou ze in de salami zitten?’ ‘misschien staat ze wel te koop’
Tot slot kwam de vraag ‘ moet ik haar gaan zoeken ?’ Heel lang heb ik getwijfeld. Zoeken betekend natuurlijk niet dat je positief resultaat kreeg. Ik hakte de knoop door. Ik ging zoeken. En op 17 maart opende ik dit topic :
malih @ [OV] [PG] Verona, Nrps Merrie
En op 8 mei kreeg ik van een bokker een pb. Ze had Verona in haar bezit het ging goed met haar.
Ik kon mijn ogen niet geloven en heb de PB wel 6x op nieuw gelezen voor ik contact met haar op nam. Daarna raakte alles in een stroom versnelling. Ik mocht langs komen. Wat was ik blij! Gistere was eindelijk de dag (En geloof me, t wachten op 26 mei leek eeuwig te duren.
) Afijn stikkie zenuwachtig stapte ik morgens in de auto. Natuurlijk niet kunnen ontbijten. Na 2 uur rijden waren we eindelijk op stal. Ik reed langs de wei en ik dacht ‘
daar daar daar, jaaa daar staat ze! 
‘ Afijn, t was maar goed dat t een rustige weg was, want op t verkeer letten deed ik niet op dat moment…… Kennis gemaakt met de nieuwe eigenaren. En wat een top mensen. We waren allemaal erg nieuwsgierig of ze me nog zou herkennen. En jawel, ik riep, en ze bleef maar kijken, hield me onwijs goed in de gaten
.Even over het rijden, ik heb geen cap op. Dat deed ik nooit. Ik vertrouw Verona als geen ander en noem me gek of levens moe. Ze is t enigen paard wat ik zonder cap reed. En de rest van me outfit… Tja, ik was al blij dat ik een appel mocht voeren. Nooit verwacht dat ik er op zou mogen. We hebben nog geprobeerd om rijlaarzen aan te krijgen, ( ja daar zijn foto’s van
) Maar dat werd geen succes. 
Ik wil de nieuwe eigenaren onwijs bedanken dat ik mocht langs komen. Nu kan ik een hoofdstukje afsluiten en vrede hebben met mijn keus. Zo nu en dan kan ik updates krijgen en als mijn huidige paardje oud genoeg is gaan we samen een buitenrit rijden.
Net uit de wei, een lekker appeltje.
Samen zullen wij alles delen
Hobbel hobbel
In het verleden kosten dit haar onwijs veel moeite. En nu ze fysio krijgt gaat het dus n stuk makkelijker. Was erg fijn toen ik dit voelde.
Dit plaatje vind ik zo leuk! Ben ik echt mega blij mee. Vind het zo vrolijk!
En de laatste rij foto.
En voor wie wil lachen
Dikke pret
En verona lacht ons uit
Maar de laars is uit! 
Rij technies zal er vast een hoop verbeterd kunnen worden. Aan die tips heb ik niks in dit geval. Dit was een uitzondering. En de kans dat ik ooit nog op haar rug kom ligt aan de nieuwe eigenaren. Maar leuke reactie's mogen natuurlijk wel.
Naast dat ik de eigenaren wil bedanken ben ik ook wel verplicht mijn altijd eeuwige lieve vriend te bedanken voor zijn steun en medeleven. Zijn acceptatie tot mijn paarden verslaving. En het maken van de foto's Thnx lieffie
