Geplaatst Thank you Blue!
...Waren we een paar weken geleden weer rustig aan begonnen met rijden. Het ging super en Blue gaf me al veel vertrouwen terug.
Tot ik op een vrijdagochtend werd gebeld door stal, het ging niet goed met Blue. Koliek. De dierenarts was snel ter plaatse en na toedienen van pijnstillers en darmontspanners stond ze er redelijk goed bij. Helaas stortte ze na het uitwerken van de pijnstillers weer in. De dierenarts kwam weer en heeft haar opgevoeld. Er zat toch een verstopping, maar omdat ze nog wel had gemest hebben we nog even gewacht met paraffine. Een paar uur later heb ik hem toch laten komen om 2 liter toe te dienen. En toen was het afwachten tot dit zijn werk ging doen. Wederom stond ze er aardig bij. Maar nu werkten de pijnstillers steeds sneller uit en kreeg ze steeds meer krampaanvallen. Er bleef wel steeds mest en lucht uit komen dus ik had er nog vertrouwen in. Tot de volgende aanval...Ze liet zich alleen nog maar vallen. Ik had de dierenarts aan de lijn op het moment dat ze in een shock raakte. Ik dacht dat het einde verhaal was en kon me niet meer groot houden. Mijn lieve, lieve stalgenootje heeft me toegesproken, we hebben met zijn tweeën Blue overeind gekregen en ik ben wéér gaan lopen. De dierenarts was al onderweg. Ik mocht niet te lang stappen omdat ze uitgeput kon raken maar het enige wat ik dacht was; ze gaat hier in elk geval niet meer liggen.
Mijn vriend heeft die avond zijn eerste ritje met trailer en paard gemaakt naar de kliniek in Utrecht. Ze heeft daar een infuus met vocht en zout gekregen en 2 nachten en een dag op een strak schema gestaan. Elke 2 uur 6 liter vocht via de neussonde, stappen, en pijnstillers wanneer de aanvallen te erg werden.
Wát een verdriet en wat een zorgen kun je hebben om een paard. We hadden het er echt zwaar mee. Het feit dat de beslissingen die jij neemt het verschil kunnen betekenen vond ik vreselijk moeilijk om mee om te gaan. En maar wachten, duimen, smeken dat ze opknapt.
Zondagochtend kregen we het verlossende telefoontje. Het was eruit! Kilo's en kilo's stromest. Woensdag mocht ze naar huis. De jongedame was het er niet geheel mee eens dat we haar zomaar op de trailer wilden zetten. Er moesten eerst 4 man mee bezig zijn geweest (zonder resultaat), waarna we naar de andere kant van de kliniek gingen, er een barricade werd gebouwd, een heftruck met mega-strobaal werd klaargezet om haar in de trailer te drijven. Toen alles in rep en roer was en het hele boeltje klaar stond liep ik de laadklep op. *Tok, tok, tok* En mevrouw liep zo achter me aan
Daarna begon het geregel. Ze heeft 2 dagen met een graaskorf gestaan. Zaterdag hebben we rubber matten in haar stal geplaatst. Ze heeft nu zo'n 7 á 8 voermomenten per dag en krijgt nog meer hooi dan ze al kreeg. Wel een dekentje om want van stro naar rubber matten en dan -15 is wel even een overgang. Bovendien moet ze nog aansterken.
Jullie zullen je na dit verhaal denk ik heel goed kunnen voorstellen hoe intens blij ik ben met de foto's van vandaag die ik jullie nu ga laten zien.
Heftig wat jullie meegemaakt hebben. Fijn om te lezen dat het weer beter gaat 
Ze ziet er goed uit! 
