Geplaatst 
Eindelijk mijn lieve Norge weer eens op de foto gezet.
Helaas was ik alleen dus was het erg moeilijk om haar te onderbreken terwijl ze aan het eten was haha.
Ondanks het dus niet zoveel foto's zijn en niet zo speciaal, vind ik dat ik haar toch maar weer eens even op bokt moet showen hihi.
Voor de gene die ons verhaal nog niet kennen:
Half januari, de dag na de clubwedstrijd, Norge liep niet fijn, dus maar even rustig aan doen.
Een week verder, geen verbetering, dus maar even een bezoekje aan de dierenarts.
Foto's laten maken, maar echt iets duidelijks was daar niet op te zien, behalve een klein verdikkinkje wat volgens de veearts een klein e ontsteking kon zijn. Dus pijnstillers+ontstekingsremmers mee en nog maar even 2 weken alleen wat stappen aan de hand en daarna weer langzaam op gaan bouwen.
Na die 2 weken was het wel wat beter, dus voorzichtig er weer wat op. Ene dag liep ze alsof er niks aan de hand was, de andere dag liep ze ineens weer te krukken.
Elke keer als we weer een afspraak hadden gemaakt bij de dierenarts, liep ze weer even goed, dus belde ik de afspraak weer af omdat ze gewoon weer normaal liep.
Zo hebben we een hele tijd lopen sukkelen, niet echt gereden, maar gewoon buiten wat stappen en draven. Elke keer denken dat het weer beter is, maar dan toch weer niet.
Toen in juni zijn we naar een ostheopaat geweest. Ik kreeg de opdracht om haar even op de volte in heel erg zwaar zand te longeren en dat zag er echt verschrikkelijk slecht uit. Ik weet nog dat moment dat ik dacht: ze kan ons nooit goed nieuws brengen.
En inderdaad, de ostheopaat vreesde heel erg dat het niet meer goed zou komen. Ze dacht dat er ergens een spier of pees was gescheurd. We zouden het verder kunnen laten onderzoeken, maar aangezien Norge ook al 18 is en mijn ouders het geld daar gewoon niet voor hebben, hebben we besloten niet weer naar de dierenarts te gaan om verdere scans te doen.
Op dat moment zakte de wereld echt even onder mijn voeten weg, het was zo raar, zo onbegrijpelijk en ik voelde me zo schuldig. AL die 5 jaar nooit wat gehad, ze had dit zo niet verdiend.
De grote vraag was alleen: hoeveel pijn had ze? Ze heeft al die tijd nooit echt geoogd alsof ze pijn had, was altijd vrolijk en wilde best wel lopen, daardoor leek het ons niet dat ze enorm leed. Daardoor besloten we haar haar verdiende pensioen te geven.
Dus zo is ze eind juni in deze wei beland, een prima plekje.
Ze staat gezellig met 2 shetlanders, 1 trekpaard en een paar geiten in heerlijk groot weiland. In de zomervakantie is er nog een vriendin van mijn moeder langs geweest, een homeopatische paardenarts. Norge liep op dat moment alweer stukken beter. Ze gedroeg zich in ieder geval niet alsof er een spier/pees echt flink gescheurd zou zijn en volgens haar, die vriendin dus, zou het best nog wel eens goed kunnen komen. Of in ieder geval nog veel meer vooruit gaan. Ze gaf ons een homeopatisch medicijn wat de genezing van zou moeten bevorderen.
En nu, oktober, nog steeds is het enige wat ik met haar doe zijn stapbuitenritjes en daar genieten we beide van. Het lijkt echt steeds beter te gaan, laatst zag ik haar draven in de wei en dat zag er echt al zoveel beter uit. Soms heeft ze even haar mindere momenten maar over het algemeen gaat het al zoveel beter dan dat het is geweest.
Nu dus hopen dat het zo blijft, dat ze vooruit blijft gaan en dat we dan misschien in ieder geval weer echte buitenritten kunnen maken.
Ze lijkt in ieder geval heel erg te genieten van haar 'pensioen' en heeft zelfs nieuwe vrienden gemaakt haha.
Nou dat was een lang/niet heel duidelijk verhaal, maar ik moest het nog even een keertje kwijt.
Ze heeft inmiddels al een heerlijk berenvachtje en haar weiland is ook getroffen door de enorme regenval. Lekkere blubberboel en daarom ziet ze er ook altijd heerlijk smerig uit.
Maar het blijft een schatje, niet waar?
Heel veel liefs!
