Geplaatst Ons verhaal begint bijna 12 jaar geleden. Ik was 11 jaar, jij 9 jaar oud. Ik een beginner die nog maar een paar keer op een paard had gezeten, jij een machtig mooi, stoer, sterk, energiek en vurig paard. Je was één van de betere manegepaarden, geschikt voor het hogere dressuurwerk en de handige ruiters. Ik kon je alleen maar bewonderen vanop een afstand.
Ik werd 14 jaar, jij 12 jaar. Eindelijk was daar de dag dat ik de eerste keer op jou mocht rijden! Met een klein hartje je stal binnengegaan, want je stond bekend als 'de schrik van de manege'. In de stal was je geen lieverd, je beet en goed raak ook. Hoe penny het ook is, mij heb je nooit gebeten en vanaf die dag heb ik mijn hart verloren aan jou.
Doorheen de jaren deden we enorm veel dingen samen. Dressuurlessen, buitenritten, dagwandelingen, een wedstrijd, vele kerstshows. Je was in voor alles, of het nu hoge hindernissen overwinnen was (en man, wat kon jij springen!), of op kop galopperen tijdens een cross buiten. Geen enkel paard kon je dan inhalen
Toen ik 17 jaar werd, jij was toen 15 jaar oud, mocht ik eindelijk een eigen paard kopen. Ik wilde natuurlijk alleen maar jou! Helaas wilde de manege zijn beste paard niet verkopen. Maar ze zouden aan me denken als je op pensioen mocht...
Met de jaren kwamen ook de kwalen. Je was vaak mank, door een steeds terugkomende ontsteking in je knie. Elke keer als die genezen was, kwam die weer terug door je overenthousiasme tijdens het rijden. Bij een buitenrit kreeg je een schroevendraaier in je hoef, waar je lang van moest herstellen. Tijdens een erg zware koliekaanval, kroop je door het oog van de naald. De dierenarts had je al opgegeven, maar je bent een vechter, en hebt het wonder boven wonder overleefd. Altijd als je weer eens op rust stond, kwam ik langs om je te borstelen, te vertroetelen, en te laten grazen.
En nu ben ik 22 jaar, jij bent 20 jaar geworden, en je laatste kwaal was er eentje teveel. Door het jarenlange stof zijn je longen kapot, de diagnose: chronisch dampig en niets meer aan te doen. Door een stom ongeluk in de weide is ook je rechterachterbeen kapot, met losse botsplinters in de sprong. Je zou nooit meer op de manege kunnen werken.
Ik kon je niet krijgen toen je nog 'heel' was, en nu je 'kapot' bent, kan ik je eindelijk de mijne noemen. Lieve schat, bedankt voor al deze prachtige jaren en geweldige ervaringen, bedankt voor al je harde werk. Ik hoop dat je nog veel jaren zal genieten bij mij en Noah, ik hou van je
Na 8 jaar wachten, is mijn boktnaam eindelijk volledig en is gisteren Soldier bij mij op pensioen gegaan
Ik kan het nog steeds niet geloven... 
Aaankomst
Meteen lekker rollen, met bijbehorende zucht natuurlijk!
Kennismaken met de buren
En doen waar hij het beste in is: voluit galopperen!
Op nog 8 mooie jaren erbij!
) 
ik vond 'm eng 
maar volgens mij ben ik daar ook nog niet genoeg gevorderd voor 
