Geplaatst Vandaag is het precies 2 jaar geleden dat ik mijn maatje, mijn vriend en mijn alles in moest laten slapen.
Moppie mocht 21 jaar worden. Hij was op, hij kon niet meer. Mijn lieve maatje dat zo van buitenrijden hield kon nog geen 200 meter meer lopen.
In zijn koppie kon hij nog jaren mee maar zijn lichaam was op.
Hij had de ziekte van cushing waar we te laat achter kwamen en geen medicijnen meer konden geven. Hij was dampig en zijn hart was slecht.
Zo ziek als hij was wilde hij toch graag nog wandelen. Dan was hij weer even fit en energiek maar zodra we terug waren bij de stal was hij kapot.
Op de koelere dagen ging het goed met hem. De VA dacht dat hij de zomer nog wel door kon komen maar helaas. Op de warmere dagen was hij kapot. Dan stond hij onder het afdakje te pompen. Helaas kwamen er steeds meer warmere dagen. Het was niet eerlijk meer om hem hier te houden. Hoe graag ik hem ook bij me wou houden ik moest hem laten gaan. Dit was niet eerlijk meer. Hij verdiende het om naar de eeuwige groene weides te gaan.
Hij leerde mij hoe het is om zoveel van een paard te houden. Ik kon alles met hem. Hij sleepte mij door een moeilijke periode. Door hem ging ik door met mijn leven. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben zonder hem.
Het gemis blijft maar de pijn is minder geworden. Ik zou zo graag nog 1x met hem rijden, nog 1x hem poetsen en knuffelen. Gewoon nog 1x samen zijn maar ik weet dat dat niet meer kan.
1
1ste dag van ons. Hij was verschrikkelijk mager en had erge mok.
2.
Maar na een aantal maanden zag hij er zo uit.
3.
Mijn lieve vriendje maakte altijd tijd voor mij.
4.
5.
Hij was dol op knuffelen en poetsen. De poetsbeurt kon hem nooit lang genoeg duren.
6.
7.
Zijn laatste dag. Hij voelde zich geweldig.
8.
9.
10.
Zijn mooie en lieve hoofd
11.
Mooi plaatje in de mist.
12.
13.
14.
15.
Deze hangt groot in mijn kamer.
Mijn lieverd, ik weet dat je daarboven mij volgt en dat je nog steeds bij me bent.
Lieve schat ik mis je maar het is beter zo.
.
