Geplaatst 
Lang topic, veel tekst, veel foto's (ook de linkjes zijn de moeite waard) en dan heb ik nog lang niet alles verteld - voor zover dat überhaupt al mogelijk is. Toch een topic om wat ervaringen te kunnen delen!
Nadat ik keurig binnen zes jaar mijn VWO en vier jaar mijn bachelor- en masteropleiding had afgerond, was het tijd om een droom te vervullen... dus ik ben drie maanden naar Zuid-Afrika geweest om vrijwilligerswerk te doen!
Eerste keer in m'n eentje op reis, eerste keer buiten Europa, eerste keer langer dan twee weken van huis. Het best wat ik ooit heb gedaan! Echt, alle cliches over 'je horizon verbreden' zijn waar: zoveel gezien, gedaan, ervaren en geleerd. En op het land ben ik verliefd geworden, de mensen, de cultuur, het landschap, de wildlife en het ritme.
Dit is een paardenforum, dus ik zal hier wat vertellen over de drie weken die ik van die drie maanden heb gewerkt op Equine Rehabilitation Centre Whipalong. Op Whipalong worden paarden opgevangen die mishandeld, verwaarloost of simpelweg in de steek gelaten zijn. Ze krijgen de nodige medische zorg en worden als dat mogelijk is weer vertrouwd met mensen gemaakt en beleerd. Paarden die volledig hersteld zijn kunnen naar een (geselecteerde) nieuwe eigenaar toe, de paarden die de rest van hun leven speciale zorg nodig hebben (medisch, of als ze in verband met een trauma toch niet 100% 'veilig' zijn in onverwachte situaties), kunnen op het project blijven.
Ik heb daarnaast ook negen weken lesgegeven op de Daktari busschool & wildlife orphanage (http://www.daktaribushschool.org), maar ik maak daar ook geen topic over - teveel meegemaakt om in 15 foto's of een leesbare lap tekst te vatten.
Meer over mijn ervaringen op Daktari (en het Krugerpark, wandelen met cheetahs, God’s Window...) kun je lezen en zien op mijn weblog: http://outinafrica.waarbenjij.nu/, er staan ook wat foto's in mijn profiel hier op bokt. Whipalong ligt op een prachtige plek, net onder de Drakensberg escarpment en vlakbij het game reserve Moholoholo. Ik werk samen met Kate, de Zuid-Afrikaanse eigenaresse van Whipalong en met Esther, een andere Nederlandse vrijwilliger.
Terug van een trail, uitzicht op Whipalong en de Drakensberg.
Het huis, waar ook de vrijwilligers een kamer hebben.
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file114915770.jpg?1288965895
De paddock van de volwassen paarden.
http://img716.imageshack.us/img716/4230/dsc04743ik.jpg
Vrijwilligers krijgen een paar specifieke projecten. De mijne is de driejarige Carrot: hij moet worden beleerd, zijn concentratieboog moet langer worden en hij moet meer vertrouwen krijgen in het leiden. Ook moet ik de 8 maanden oude Bellissimo leren wennen aan mensen. In drie weken zie ik beide met sprongen vooruit gaan, wat ontzettend motiverend is. Carrot pakt het grondwerk goed op en heeft talent voor clickeren, en waar Bellissimo zich eerst niet eens liet benaderen, kan ik hem inmiddels losstaand rustig borstelen.
Van héél voorzichtig kennismaken...
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011865.jpg?1290342902
... naar volledig ontspannen en op rust staan terwijl je wordt geborsteld. 'Ik vertrouw jou'.
Hoewel ik op Whipalong prima ben gesetteld en leuke “projecten” heb, heb ik ook iets geleerd: ik ben niet echt een paardenmeisje (meer?). Het project is waar ik van droomde: er wordt hier op een hele fijne manier met paarden gewerkt en ik heb ontzettend veel opgestoken over het werken met / beleren van (rehab) paarden , maar… het is me toch iets teveel paarden (en misschien ook iets teveel “paardenmensen”, hihi). Ik had echt niet gedacht dat ik dit zo zou kunnen ervaren voordat ik vertrok!! Ik ben me ervan bewust geworden dat hoe leuk en gaaf ik het ook vond om te werken op Whipalong met de paarden, ik het werken met kinderen die het zó hard nodig hebben toch waardevoller vond. Ik haalde daar meer inspiratie uit, dat voelde als echt vrijwilligerswerk doen. Ik miste het groepsgevoel, een bepaalde sprankeling en vooral het gevoel dat ik iets bijdraag aan de toekomst van andere mensen. Met name als ik (wanneer er even niets anders te doen is) tuig zit schoon te maken rond de tijd dat er op Daktari wiskunde wordt gegeven, bijvoorbeeld. Het voelt dan niet echt als vrijwilligerswerk wat ik doe. De dag is ook vrij snel om, we beginnen rond half 8 en zijn rond 5 uur al klaar.
Ik heb mijn reis daarom iets aangepast: oorspronkelijk zou ik zes weken op Whipalong blijven, dat werden er drie en ik ben daarna voor drie weken terug naar Daktari. Dat doet niets af aan de leuke en supertijd die ik heb gehad op Whipalong, ik heb er een hele fijne, gezellige tijd gehad en heb er onwijs veel geleerd en er zoveel mogelijk aan bijgedragen. Ik heb massa’s geleerd over het houden van / werken met / beleren van (rehab) paarden: Kate is een bijzonder goede trainster en kan heel goed uitleggen wat ze waarom doet en geeft vrijwilligers echt de kans om veel te leren en te doen. Ook weet ik nu zeker over mezelf dat ik zonder op te scheppen echt wel goed met paarden kan werken. "Het paard van vandaag is wat je gisteren hebt gedaan" - en "mijn" paarden hebben fantastisch vooruitgang geboekt!
Ik heb er dan ook absoluut geen ‘spijt’ van maar ben a) zelf dus kennelijk echt veranderd door mijn ervaringen op Daktari en b) had dat van tevoren echt niet verwacht! Ik zie het als wat levenslessen die ik heb geleerd: over mezelf, ik ben veel meer ‘mensenmens’ dan ik dacht; en ik begrijp misschien iets meer over hoe de wereld in elkaar zit en wat daarin belangrijk is. We beginnen de dag rond half 7 met het ‘groomen’ (=borstelen) van de tien paarden die op Whipalong zelf staan, waar we rond half 9 dan mee klaar zijn. De paarden staan in groepsverband op een heerlijke paddock (met uitzondering van twee, die helaas door hun verleden niet meer samen kunnen staan met andere paarden – ze vallen ze aan). Soms zijn er gasten die een rit hebben geboekt. In dat geval zadelen we de paarden, en als er genoeg paarden ‘over’ zijn rijden Esther en ik ook mee. Als er geen gasten zijn, rijden Kate, Esther en ik ongeveer om de dag de trail met zijn drieën. We rijden op Moutain View, een groot game reserve dat hoort bij Moholoholo (waar ook het wildlife rehabilitation centre waar ik eerder heen ben geweest deel van uitmaakt). Het heeft geen Big Five, maar er lopen wel veel impala’s, kudu’s, witte neushoorns, waterbucks en giraffes rond. Onvergetelijk om die te paard te zien. In de dam (een klein meertje) zitten ook een paar nijlpaarden. Die zijn best gevaarlijk, er komen ieder in Zuid Afrika meer mensen om het leven door nijlpaarden dan door verkeersongelukken! Het is te paard relatief veilig om ze te zien, omdat paarden net als de nijlpaarden graseters zijn laten ze elkaar in principe met rust. Je moet alleen zorgen dat je niet tússen het water en een nijlpaard dat uit het water is komt. Op Mountain View lopen dus ook een aantal witte neushoorns rond, ze zijn zooo gaaf. Voor hen geldt hetzelfde als voor de nijlpaarden, ze zijn niet agressief naar de paarden toe. Ik ben ze nog niet van heel dichtbij tegen gekomen (alleen veilig aan de andere kant van de dam), maar een aantal toeristen die zijn wezen rijden waren er kennelijk heel dichtbij! Je kunt daar niet zoveel aan doen, natuurlijk kijk je continu om je heen of je ze ziet, maar het is verbazingwekkend hoe zo’n enorm dier geruisloos opgaat in de bush.
Onvergetelijk: de trails op Mountain View.
Zie maar eens te stoppen met grijnzen als je zo geniet.
Hier is de bush al een stuk groener!http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011973.jpg?1290343800
Die bush was toen ik in september naar Zuid-Afrika kwam nog geel, maar in december is alles groen: de natuur bouwt naar het regenseizoen toe en loopt de temperatuur soms flink op, haast dagelijks boven de 35 C. Iedereen hoopt dan op regen, zodat het weer een beetje afkoelt en het groen gaat worden. En ja dus: “I’ve seen the rains down in Africa!” Bizar hoe ineens uit de dorre grond overal vers gras omhoog schiet, de meertjes zich vullen en hoe je nu ineens voor elke boom op moet passen omdat je door de bladeren niet meer zo goed ziet welke nu enorme doorns hebben en welke niet. De zomercyclus zet in: regen, warm, warmer, warmst, regen, warms, warmer, warmst, ect., ect.
Met zulk weer is er maar één ding verstandig: luieren in de schaduw. Joy, Galaxy en Bellissimo.
Het is ook koud geweest, dan is de lucht onwijs mooi bewolkt. Whipalong zit vlak onder de Drakensbergen die heel abrupt overgaan in het Laagveld, het is net of er een waterval van zacht katoen over de bergtoppen naar beneden stroomt. Het waait hard en er zit regen in de lucht. De 3 veulens rennen samen met ezel Coco als gekken spelend om het huis, ze doen zo elke dag wel een paar rondjes, zo leuk!
Whoewoe, gáán! Bellissimo en Galaxy fulltrottle.
Rond de middag gaan we dagelijks naar de ‘bushhorses’, een kudde van 12 jonge paarden die op een stuk grond van 60 ha hier in de buurt loopt. Als we mazzel hebben staan ze als bij de voerplaats, en anders moeten we inderdaad best ver lopen om ze te zoeken… Je moet je 'bush eyes' dus goed oefenen - wild spotten (en paarden dus ook) is echt een kunst! Sommige van de paarden zijn al redelijk bekend met ons en komen even gedag zeggen, andere zijn nog totaal niet geïnteresseerd in ons of zelfs bang. Om de aantal dagen moeten ze allemaal door de ‘crush’, een soort trechter. Het klinkt nogal dramatisch, maar ze kennen het allemaal zo goed dat ze uit zichzelf er rustig inlopen. We kunnen ze zo veilig (en ook heel belangrijk: zo stressvrij mogelijk) insmeren met anti-teekspul. In Zuid-Afrika zijn teken zo erg als de dazen in Nederland: bizar veel. Gelukkig werkt het spul goed en kunnen we het dus redelijk onder controle houden.
Gevonden!
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011869.jpg?1290342908
Als de paarden ons zien weten ze het al: er staat eten klaar!
De crush.
Bij het lopen over dit gebied zie je trouwens ook een probleem van Zuid-Afrika: soms ligt er zomaar een enorme berg flessen, plastic, ect. … Net zoals het probleem van vuilnis, dat wordt gewoon in de tuin verbrand. Waarom? Tsja, het wordt niet opgehaald en je moet er toch wat mee…
Naast het terrein waar de bushpaarden staan is nog een reservaat waar twee witte neushoorns lopen. Een triest gezicht, want hun hoorns zijn preventief verwijderd om te zorgen dat ze niet worden gestroopt… Dat is hier een serieus probleem, en zelfs voor het minieme restje ivoor wat er nog zit (omdat het niet kan worden verwijderd zonder de dieren schade aan te doen), zouden stropers ze nog doden. Iets waar we in Daktari dus wat aan proberen te doen door de kinderen te leren waarom wildlife conservation zo belangrijk is voor het land. We zien de rhino’s aan de andere kant van het hek van heel (te) dichtbij - ze zijn enorm en kunnen heel snel aanvallen om het minste of geringste. Daarbij helpt een dun hekje absoluut niet, dus je probeert te genieten van het gezicht maar je voelt het ook een beetje kriebelen in je buik…
In de namiddag werken we met Carrot en Angel, de projectpaarden van mij en Esther. Carrot is een driejarige vosruin, en absoluut een heerlijk paard. Ik heb de afgelopen drie weken flink vooruitgang met hem gemaakt, wat echt supertof is om te zien! Inmiddels staat hij netjes stil tijdens het borstelen, laat hij zich netjes leiden zonder op me te kruipen en pakt hij zelfs de clickertraining fantastisch op: hij speelde binnen drie weken heel enthousiast ‘chase the tiger’! Voor mij is vooral dat laatste heel bijzonder, ik heb heel bewust met hem naar dat spelletje toegewerkt. Hij heeft namelijk vanwege een oude verwonding (hij is waarschijnlijk als jonkie tussen de schuifdeuren van een veewagen gekomen, je ziet de ‘deuken’ in zijn schouders) een ontzettend beperkte schouder en daardoor heel veel moeite met voorwaarts-neerwaarts gaan. Ook voor mij de eerste keer dat ik een paard dat heb geleerd, dus ben ook op mezelf erg trots!
Mijn maatje, wat een voorrecht om met dit paard te mogen werken.
Geen fancy muziekjes of overgangen, gewoon 2 minuutjes werk van de eerste keer proberen te chasen nadat ik er rustige naartoe heb gewerkt. Je ziet hoeveel moeite hij met name rechtsom heeft. Een hoop fouten en miscommunicatie - maar het gaat!
Daarnaast werken we in de roundpenn, Carrot moet eerst wat rennen om de nodige conditie en spieren op te bouwen. Daarna werken we met hem onder het zadel. Kate zit op hem en ik leid hem, en zo leren we hem de hulpen. Er wordt hier niets overhaast, soms heeft hij ook een dagje vrij en laten Esther en ik een paar paarden aan de hand wat grazen op een veldje hier in de buurt (er is geen gras op de paddock hier, alleen hooi). Ik kan eerlijk zeggen dat ik Kate gerust mijn paard zou laten inrijden.
Ik vond het heel interessant om te zien welke keuzes er met het beleren worden gemaakt, er wordt heel bewust naar een doel toegewerkt: ‘een veilig trailpaard’, en dát bepaalt wat er gedaan wordt.
Geen verkeerde omgeving, niet?
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011911.jpg?1290343175
Concentratie, geen stress.
Eenmaal per dag besteed ik ook de nodige aandacht aan Bellisimo, die ook heel veel vooruitgang maakt. Inmiddels komt hij zo nu en dan zelfs uit zichzelf even naar me toe lopen. Van niet-te-benaderen toen ik aankwam, kan ik nu rustig wat staan rosborstelen en vindt hij het ook niet meer eng als ik zijn benen en hoeven aanraak. Hij is niet zo lang geleden erg ziek geweest (wat ook deels zijn gedrag verklaart, ‘mensen’ betekende voor hem vooral dat er naalden in hem werden geprikt), maar hij is dus erg goed aan het bijtrekken! Juist doordat hij zoveel vooruitgang maakt, beperk ik mezelf tot één keer per dag bewust aandacht geven. De paarden lopen hier gewoon los rond het huis en het is dus verleidelijk om steeds maar even naar ze toe te lopen of ‘hoi’ te zeggen – iets wat ik dan wel leuk kan vinden maar hij waarschijnlijk niet.
Je leert trouwens waanzinnig veel als je zo een hele dag rond een kudde bezig bent. Kwaliteits-tijd. Gewoon uren alleen maar kíjken – zo leer je paardentaal. Dan zie je dus dit: Murphy en Faizu die samen een stokje delen.
Faizu heeft helaas zeer vergevorderde kanker, uitgezaaid in de lymfeklieren.
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011948.jpg?1290343461
Carrot en Angel zijn de hele dag aan het stoeien, van daarnaar kijken krijg je geen genoeg.
Kleine Joy komt even kijken of we de afwas al aan het doen zijn.
Verder is er ook tijd voor leuke uitstapjes! Ik ben al naar het Krugerpark geweest, het de Panoramic Route gedaan, ben naar het wildlife rehabilitation centre van Moholoholo geweest, heb met cheetahs gewandeld en op Daktari wekelijks een bushwalk gedaan. Samen met Esther en Kate ben ik naar de Giant Baobab geweest, iets wat ik heel graag wilde want ik ben dol op baobabs. Voor iedereen die zich afvraagt wat ik dan met die boom heb: hij is het symbool van Zuid-Afrika. Hij word ook wel apenbroodboom of ‘Upside Down tree’ genoemd, dat laatste omdat hij als hij niet in blad is net lijkt op een boom die ondersteboven uit de grond steekt: zijn takken lijken net wortels! Ze kunnen waanzinnig oud en groot worden.
Bij aankomst zag ik al een enorme Baobab staat, maar Kate zegt dat die maar ‘very average’ is. Desalniettemin is hij echt heel groot! Daarna lopen we naar de giant baobab, die helaas in 2001 is omgevallen… hij leeft echter nog steeds, en staat al aardig in het blad. Hij is werkelijk e n o r m. Het voelt toch wel heel bijzonder om iets te zien wat al zo oud is en nog leeft: hij is 6000 (jep: zesduizend!) jaar oud.
'Very average' - ik sta ervoor!
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011923.jpg?1290343231
'Truly huge!
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011920.jpg?1290343222
Verder ben ik met Esther nog op een boattrip op de Blyde Dam geweest. Lekker even uitwaaien op het water. Heel leuk dat er ook veel Afrikaanse mensen aan boord zijn, de taal lijkt op Nederlands maar toch ook weer totaal niet. We kabbelen rustig voort en onze Afrikaanse gids vertelt van alles. Nog een keer de Drie Rondavels gezien (eerste keer vanuit het vliegtuig, tweede keer vanaf de Panorama route), ook vanaf hier heel indrukwekkend! Mooiste van de trip is de Crying Man. Dat is een rotsformatie die door de schaduwen net op een gezicht lijkt, en door dat er een waterval over stroomt lijkt hij te huilen.
Three Rondavels
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011921.jpg?1290343226
Crying Man
http://images.waarbenjij.nu/user3/o/outinafrica/4c5182e548a79816968976/file115011922.jpg?1290343229
En tot slot zijn we naar ‘Jessica the hippo’ geweest: een verweesde nijlpaard die door mensen is opgevoed. Zo bizar om een nijlpaard te voeren en een fles te geven (nog bizarder: in de fles zit rooibosthee), maar echt heel leuk!
Zeg nou zelf, hoe hilarisch is dit?
Ook zijn we een keertje wezen zwemmen bij een resort hier in de buurt, waar toevallig ook een schoolklas was. Leuk om weer eens zo veel zwarte gezichtjes te zien, ik miste ze!!
Rond 4 uur voeren we de paarden, ze gaan in de avond op stal. Er wordt hier een soort maismix en lucerne gevoerd, en hele massa’s hooi. Met het voer klaarmaken ben ik heel voorzichtig, Kate heeft verteld dat ze een maand terug een zwarte mamba (slang) van 2 ½ meter hebben gevonden tussen de zakken!
Bij het voeren helpt doordeweeks Thomas, een zeer slechthorende Afrikaan. Hij is een beetje zonderling, maar wel erg aardig en hij werkt keihard. Grappig genoeg komt hij soms een dag gewoon niet opdagen, maar de volgende dag is hij er dan wel weer. Kate geeft hem dan even op zijn kop, maar maakt zich er verder niet druk om: hoort erbij, THIS IS AFRICA!
Thomas
Nu ja, weer thuis dus.. van 40 'C naar 40 cm sneeuw.
Mijn voeten zijn hier wel, mijn hoofd zit nog in Zuid-Afrika en ik denk ook voorgoed een stukje van mijn hart… Gelukkig is kleine Lola er hier.
. Wat zal jij het koud hebben nu! 
