Geplaatst Net als waarschijnlijk het grote merendeel op bokt wou ik als kind al een eigen pony. Maar hoeveel ik ook zeurde. Die pony kwam niet
Toen ik 17 was, was ik het zat, ik moest en zou zelf een pony hebben. Ik ben toen keihard gaan werken om een pony bij elkaar te sparen.. Maar toen ik uiteindelijk het geld bij elkaar had, werd ik opnieuw teleurgesteld.
Ik mocht alsnog geen pony kopen, ook al betaalde ik het zelf. Want zoals mijn vader zei 'Al die kosten die het met zich mee brengt'. Veel zeuren en beargumenteren later had ik mijn vader dan zo ver. Ik mocht een pony kopen, zolang hij er maar niets mee te maken had. Ik was blij als een kind en speurde gelijk alle advertenties af. Samen met mijn moeder startte ik de zoektocht en bezochten een aantal pony’s. Maar er zat niets bij waar ik gelijk een goed gevoel bij had. Totdat ik een advertentie tegen kwam van Brucht, een leuke 2 jarige fjorden ruin. Op deze foto werd ik op slag verliefd;
Niet veel later ben ik wezen kijken, hij was redelijk dominant maar voldeed volledig aan mijn eisen. Ik zag dit wel als een uitdaging en dezelfde avond nog heb ik gebelt om met de koop in te stemmen. Een paar dagen later kon ik hem gaan halen, maar ik had nog een probleem.. Het vervoer! Ik moest binnen enkele dagen een oplossing vinden. Toen ik de volgende ochtend beneden kwam lag er een briefje op de tafel. ‘Ik heb vrij gevraagd en ga met je mee je pony ophalen’. Aldus mijn vader, die er helemaal niets mee te maken wou hebben.
24 April 2008 was het dan zover, we gingen hem halen. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Eenmaal aangekomen eerst langs de kliniek voor een klinische keuring, en god wat was hij vervelend. Hij is zelfs nog een keer onderuit gegaan.. Maar.. Hij kwam door de keuring en kon mee naar huis
Vanaf die dag was ik dus de gelukkig eigenaresse van mijn superpony Brucht, het voelde zo onrealistisch en ik kon mijn geluk niet op. Wat was ik trots dat ik dit van mijn eigen spaargeld kon realiseren. Die dag werd Brucht 3 jaar, en kreeg als verjaardagscadeau een nieuw baasje en een nieuw huisje. Al snel werd de naam Brucht veranderd in Bangi wat held betekend. Al in de eerste week bleek dat Bangi een verschrikkelijk sterke eigen wil had en dat die koste wat kost nageleefd moest worden. Hij heeft me dan ook letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Maar na veel tijd met hem door te brengen werden we echte maatjes. Waar ik ging, daar ging Bangi en we genoten samen.
Onze eerste zomer samen brak aan, helaas bleek dat Bangi allergisch was voor de kleine vervelende vliegjes die de heerlijke zomer met zich meebrengt. Zomereczeem dus. Met smeerseltjes probeerde ik de jeuk wat in te perken en het viel me zwaar als ik zag dat hij zoveel jeuk had. Gelukkig duurde het niet lang en vielen de bladeren van de bomen.
Het werd winter en onze band werd sterker en sterker. Naast veel grondwerk en knuffelen deden we nog vrij weinig.. Hij mocht eerst rustig aan genieten en nog eventjes lekker paard zijn.
In het nieuwe jaar werd het toch tijd om het allemaal wat serieuzer aan te pakken. Dus daarom verhuisden we op 1 April naar een nieuwe stal met meer mogelijkheden. Opnieuw was ik zenuwachtig, want hoe zou hij het daar vinden? Zou hij wel willen verhuizen? ‘Ach, kon hij zelf maar praten’ dacht ik dan. Gelukkig heb ik er goed aan gedaan en is hij hier zeker op zijn plek.
Langzaam begonnen we met wat basiswerk, en wat was hij ontzettend braaf! Hij ging gelijk voor mij door het vuur, en de 5e keer dat ik erop zat gingen we het bos in. Wat een gelukzalig gevoel, opnieuw werd een droom werkelijkheid, buitenrijden op mn eigen pony.
Het ging beter en beter, we namen les en gingen met sprongen vooruit. Helaas bleek dat hij chronisch darmwater verlies heeft. (Mest is stevig maar hij verliest continue ‘water’) Gelukkig niets ernstigs want verder is zijn verteringsstelsel geheeld in orde.
Omdat het inmiddels weer zomer werd kreeg hij een eczeemdekentje op. Gelukkig werkt dit erg goed en heeft hij dan nauwelijks last van de jeuk.
Mijn vader die ooit gezegd had dat hij absoluut niets met mijn pony te maken wou hebben, komt zijn woorden niet echt na. Met zijn grote hart veroverde hij ook mijn vader. Zoals ze weleens zeggen een foto zegt meer dan 1000 woorden dus bij deze:
Vlak daarna maakten we onze eerste sprongetjes. Want bij de springsport ligt mijn passie. En een keer met een fjord tussen de paarden starten leek me geweldig! Bangi was heel braaf en pakte het gelijk goed op. Helaas bleken deze sprongetjes ook gelijk de laatste. Hij begon te kreupelen. Na rust en bezoekjes van de DA gingen we toch maar langs de kliniek. Zijn voorbenen werden op de foto gezet. Helaas werd er artrose geconstateerd in de hoefgewrichten. Helaas bleek ook het hoefkraakbeen vergroeid en kon ik mijn springdroom vaarwel zeggen.
Vergroeiing hoefkraakbeen:
Artrose:
Na dure behandelingen van de DA en het bijvoeren van supplementen ging het goed met de artrose. Hij kreeg aan paar ijzers onder en liep beter dan ooit te voren.
We genoten van dag tot dag, want als ik 1 ding geleerd heb, dan is het wel dat je moet genieten van alle fijne momenten samen. We gingen lekker veel buitenrijden.
Het was inmiddels weer tijd voor Bangi zijn jaarlijkse behandeling door de tandarts. Op advies van stalgenoten nam ik een andere tandarts dan gebruikelijk. Helaas was dit een verschrikkelijk slechte ervaring, ik bleef achter met een lege portomonnee en Bangi met een pijnlijke ontstoken mond. Weer kon de DA langskomen en schreef antibiotica en pijnstillers voor. 2 weken later was hij weer opgeknapt, ik heb mijn oude vertrouwde tandarts langs laten komen, die heeft zijn gebit opgeknapt, hersteld en afgemaakt.
Opnieuw starten we met lessen, ditmaal met een nieuwe instructrice die ons beter kon begeleiden. Wat was ik tevreden, ik had een instructrice gevonden die perfect bij ons paste. Helaas moest ik na 2 lessen alweer stoppen. Bangi begon last van zijn rug te krijgen. En na wat controles van erkende zadelmakers, DA en osteopaat bleek zijn zadel helemaal niet te passen, sterker nog hij bleek nooit gepast te hebben, dit is simpelweg onmogelijk. Daar zat ik dan met mijn bijna gloednieuwe zadel waar ik keihard voor gewerkt had maar wat totaal verkeerd bleek aangemeten. Hierna is hij behandeld door een osteopaat, en besloot ik hem tijdelijk wat rust te geven.
Toen ik hem langzaamaan wou oppakken kwam ik erachter dat hij onregelmatig liep. Soms heel duidelijk en soms leek het wel alsof er niets aan de hand was.
Ik twijfelde of het nog zijn rug zou zijn, of misschien de artrose in combinatie met de kou en keek het even aan door hem weer zijn rust te geven. Helaas zat er geen verbetering in en besloten we afgelopen zaterdag naar de kliniek te gaan. Een vriendin van mij (eejj) en haar vader waren zo lief om met mij mee te gaan. Nogmaals 10000x bedankt! Na wat onderzoekjes en rontgen bleek het spat te zijn.
Ik kon kiezen, afwachten en kijken hoe de spat zich vorderd met 50% kans dat het de verkeerde kant op zou gaan en pijnlijker wordt of hem een Tildreninfuus geven van 400,- en kijken of dat aanslaat. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ondanks dat ik het allemaal helemaal niet meer kan betalen koos ik voor het infuus. Braaf onderging hij alles. Daar stond hij dan mijn beste maatje, vol pech en pijn maar oh zo ontzettend sterk.
Nu is het afwachten wat de toekomst ons brengt, slaat het infuus aan? Dan kunnen we nog genieten van heerlijke buitenritten samen. Ik ga voorlopig nog maar van het beste uit.. Duimen jullie met ons mee?
Bangi is wel een paardje wat bezig moet blijven, dus ik ben druk bezig met het ontwikkelen van nieuwe doelen voor ons. Vrijheidsdressuur? Lange teugel werk? Ons voornaamste doel; samen zoveel mogelijk plezier uit het leven halen zolang dat nog kan
Als ik zelf mocht kiezen, heb ik liever een kort maar leuk leven.. dan een lang ellendig leven. Dus deze keuze maak ik dan ook maar voor Bangi. 'Ach, kon hij zelf maar praten'Soms vraag ik me wel af Waarom? Hij is nog maar 4 jaar waarom moet nou juist hem dit overkomen en waarom nu al? Waarom ons? Dan kan ik wel janken, maar helaas.. met mijn tranen maak ik hem niet gezond. Alles wat ik kan doen is hem al mijn liefde, aandacht en zorg geven. En dit doe ik graag met volle inzet. Hoe zwaar en moeilijk dit soms ook voor me is. Naast mijn voltijd studie heb ik 2 bijbaantjes om alles te bekostigen, ik werk me letterlijk kapot. Mijn nachten duren vaak niet langer dan 5 uur, of ik sla gehele nachten over omdat ik nachtwerk doe. Ik zit hier nu in een te kleine BH en de laatste keer dat ik een bezoekje aan de kapper heb gebracht kan ik me ook niet meer herinneren omdat ik er simpelweg geen geld meer voor heb. Maar nooit hoort iemand mij hierover klagen, want ik doe het met liefde voor mijn allerbeste vriend. Want ik weet.. Andersom had hij het ook voor mij gedaan.
Bangi was er voor mij toen het slecht ging met de gezondheid van mijn ouders.
Bangi was er voor mij toen mijn relatie ten einde kwam.
Bangi was er voor mij toen mijn zusje wegliep van huis en besloot nooit meer terug te komen.
Bangi was er voor mij toen ik geliefde personen verloor.
Bangi was er voor mij in alle tijden dat het met mij wat minder ging maar ook in tijden van geluk.
Bangi maakt mij gelukkig en heeft me geleerd wat oprechte liefde en trouw is.
Nu is het mijn beurt om er voor hem te zijn en hem gelukkig te maken.
Mijn TEAB vriendinnen zeiden;
“Zo jong en dan al artrose en spat. Waarom moest het Jaime en Bangi overkomen. Jaime, vergeet nooit: het beste Bangi is overkomen ben jij. Jij geeft hem al jouw liefde al jouw zorg en ik weet 100% zeker dat jij ervoor zal zorgen dat Bangi een pijnloos leven krijgt. Het komt wel goed schatje, en geef de moed niet op!”
Wat ik hierop wil zeggen is, dat Bangi ook het allerbeste is dat mij is overkomen. En met deze woorden sluit ik mijn topic graag af.
Uiteraard vraag ik met dit topic niet om medelijden, maar het lijkt me eens goed om alle frustratie en pijn van me af te schrijven.
Wel ontzettend balen van alle medische tegenslagen. Ik hoop voor je dat hierna weer een hoogtepuntje komt voor jullie. Ik ken helaas de gevolgen van artrose enz. Erg vervelend. Sterkte ermee! 
