Geplaatst Daya is in 2007 geboren bij Dolisa Arabians. Zijn vader is Arjuno en zijn moeder is Palisa (v. Nizjni). Een mooi, stevig veulen.
Helaas trof een dierenarts hem een poos later zo aan.
Nadat zij hem enorm had opgeknapt, kocht ik hem van haar over.
Hij werd echt mijn beste vriendje.
Helaas kwam er door omstandigheden een eind aan ons samenzijn. Ik besloot vanwege school om een nieuw baasje voor hem te zoeken. Ik verkocht hem, maar na 6 maanden kreeg ik telefoon dat het vrouwtje gek van hem werd en dat er niets met hem te beginnen viel. Ik was met stomheid geslagen. Ik ben hem op gaan halen en ik trof daar een heel zielig hoopje paard aan.. Waar had juist hij dit aan verdiend? Waarom moest juist hij dit NOG een keer meemaken? Hij was onberijdbaar geworden, doorgezakte rug, dikke benen vol met mok, manen helemaal afgeschuurd en wondjes van de jeuk. Daarbij ging hij trailermak weg en toen ik hem ging halen hebben we er 4 uur(!!) over gedaan om hem erin te krijgen, waarbij ik ook mijn vinger brak.
Onderweg raakte hij zo in paniek, dat hij zich heeft omgedraaid in de trailer. Dit bleek toen we bijna thuis waren, omdat er iemand zo aardig was om te seinen over ons paard. Ik ben de laatste 3 km bij hem in de trailer gaan staan, want ik kon hem niet op de snelweg uit die trailer halen.
Trailer afgebroken, paard rillend met zijn hoofd tegen mijn buik.
In de paddock bleek hij een hele dikke knie te hebben en zijn rug lag van voor naar achter overal open.
Na 3 maanden rusten (op advies van de DA en naar mijn eigen gevoel) knapte hij langzaam aan weer op. Vele specialisten verder, maar hij werd weer fit en zat goed in zijn vel!
Ik dacht stiekem: zou ik er weer op kunnen? Ik had allang groen licht gekregen van masseur, dierenarts en osteopaat, maar vanwege mijn eigen gevoel had ik hem nog gelaten... Nadat hij zo lekker uit zijn plaat was gegaan, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en erop gegaan om hem uit te stappen. Van het onhandelbare paard bij zijn ''vorige'' tussentijdse eigenaresse was niets meer over. Mijn maatje was weer thuis
Het rijden oppakken viel nog niet mee.. Hij vond het moeilijk om los te laten en ik was daarbij te voorzichtig met zijn lijf. Hierdoor heeft het langer geduurd dan nodig voor hij weer op het goede pad was met juist gebruik van zijn lichaam.
Maaaaar met goede lessen en met de tijd kregen we meer vertrouwen in elkaar en ging het enorm hard vooruit
Onhandelbaar paard
Toen brak onze eerste endurancewedstrijd aan.. Dit was immers waar ik je in eerste instantie ooit voor kocht! Ik wilde deze sport zo graag beoefenen en daarbij kwam dat jij er enorm veel lol in bleek te hebben. We hebben onze eerste wedstrijd in Kootwijkerbroek dan ook met goed gevolg afgesloten: 3 winstpunten en een goede ervaring rijker
Onze eerste twee dressuurwedstrijden bleken niet een groot succes. Dit kwam later aan het licht, toen bleek dat zijn zadel niet goed was aangemeten. Om deze reden heb ik besloten de dressuur voor de komende jaren lekker te laten varen en ons te storten op de endurance. Iets wat we allebei leuk vinden.
Ik wil nooit meer een ander paard
, maar wat een heerlijk dier! 
