Geplaatst 22 januari om half 4 's ochtends gingen we met spoed naar Utrecht toe, Ruby had een verstoppingskoliek. Eenmaal aangekomen, weer paraffine gekregen en ze moest daar blijven. 3 dagen later belde Utrecht dat ze weer helemaal goed was en dat we haar mee naar huis mochten nemen. Diezelfde dag hadden we haar opgehaald, blij dat ze naar huis mocht!
Nog geen 12 uur later was er weer paniek, Ruby had weer koliek! Potverdikkeme wat heb ik gescholden! Weer de hele koliek-routine... maar de dierenarts wist nu echt niet wat het was. Ze had geen verstopping, geen gas, leek alsof alles op z'n plek zat... 27 januari zijn we weer naar Utrecht gereden. Aangekomen en wel, werd ze opgevoeld en voelde de DA een lichte verdikking in haar dikke darm wand, heel duidelijk kon hij dit niet voelen, dus er moest een scan gemaakt worden. Aan de rechterkant was er niks te zien, maar aan de linkerkant was het duidelijk wat er mis was. Een paard's dikke darm wand hoort 0,3 cm te zijn, Ruby's was op dat moment 0,66 cm. Een beste irritatie dus. Ruby moest gelijk aan de Predisolon, niet een al te beste medicijn, maar we hoopten dat het aan zou slaan....
Helaas sloeg de Predisolon niet aan en werden Ruby's koliek aanvallen steeds heftiger. Ze werd agressief en gooide zichzelf tegen muren aan. Toen moesten we de keuze maken of we een operatie wilden doen... Ik wilde niet leven met een schuldig gevoel van "Had ik maar...", dus de operatie zou haar laatste redmiddel zijn.
De DA gaf 3 scenario's wat er bij de operatie zou kunnen gebeuren:
- Ze maken haar open en ze vinden niks -> Inslapen
- Ze maken haar open, vinden wat, maar kunnen er niks aan doen -> Inslapen
- Ze maken haar open, vinden wat en kunnen haar behandelen -> Herstel
19 februari, de dag van de operatie. Zenuwslopend en vermoeiend was die dag. 'S ochtends vroeg vertrokken thuis om Ruby voor de operatie te kunnen zien en "afscheid" te kunnen nemen. Wat een emoties gingen er door me heen.. "Is dit wel de juiste keuze?" "Stel je voor ze vinden niks.."
Ik moest de operatie zien... om heel de tijd maar te gaan wachten op een update, nee, dat is niks voor mij. Ik wist niet of ik tegen alle bloed en darmen zou kunnen, maar dan zou ik maar wegkijken. De eerste half uur had ik niet gekeken. Ik wilde niet zien hoe ze Ruby onderste boven in de operatie kamer takelde. Toen ik eenmaal bij de operatie kamer was, lag Ruby klaar voor de chirurg.
Ik vond het eerst een naar gezicht om te zien... je geliefde paard, ondersteboven met vanalles en nog wat in haar huid en mond. Maar na een tijdje, zie je dat de mensen die bij haar in de operatie kamer waren echt alles eraan proberen te doen om haar te redden. Al die mensen willen jouw paard redden...
Open gesneden en al, kwam als eerste de blinde darm eruit voor inspectie. Daar was niets mee aan de hand, behalve dat die vol zat met gas. Toen kwam de dunne darm... Ik eet nooit meer worst. Een paard's dunne darm lijkt verdomt veel op worst. Daarna kwam de dikke darm eruit, jeutje minetje, wat is de dikke darm enorm van een paard!
Ik zag de chirurg op een paard plekken voelen bij de dikke darm, dat waren de verdikte stukjes darm wand. Daar werd biopten van genomen en die zouden zo snel mogelijk naar de patholoog gestuurd worden. Wat voor ontsteking daar zat, dat wisten ze niet, maar om haar niet uit narcose te halen, was volgens de dierenarts en chirurg hartstikke zonde. Ze maakten haar dicht en Ruby zou uit narcose worden gehaald.
Een ruime halfuur later, kwam de chirurg naar ons toe, dat Ruby al is opgestaan en dat ze weer helemaal bij is. De chirurg had dit totaaaaaal niet verwacht, zo snel, aangezien het een flinke operatie was van 2 en een half uur en ze een flinke buik wond heeft. Een vechter, zo werd ze genoemd door de chirurg!
Ruby, nog geen 3 uur na de operatie.
En haar buik wond, die maarliefst ruim 30 cm lang is!
De dag na de operatie werd het bekend wat Ruby's ontsteking nou is. Ruby heeft Chronische Actieve Eosinofiele Typhlitis, een ontsteking waar maar heel weinig van bekend is. De dikke darm wand wordt dan zo dik, dat ze zenuwen in de darm wand afsterven. Zo krijgt ze dan weer een verstoppingskoliek en ga zo maar door. Ze kreeg de zwaarste ontstekingsremmers die er zijn en het benodigde pijnstilling. De medicijnen moesten binnen 5 dagen aanslaan. 5 dagen later.... het slaat niet aan. Ze gaven haar nog een keer paraffine en ze kreeg nog 5 dagen de tijd. Als het dan niet aan zou slaan, is het einde verhaal.
5 dagen geleden kregen we een telefoontje uit Amerika... Een wetenschapper doet onderzoek over CAET en hij probeert de genezing ervoor te vinden. Hij denkt dat hij een middeltje kan maken voor Ruby, die haar ontstekings enorm hard aanpakt. Aangezien het onderzoek is, krijgen we het middeltje helemaal gratis!
Het is helaas nog niet gearriveerd, maar in de tussentijd hebben we ook al iets uit Engeland ontvangen, wat lijkt aan te slaan. Ze is al 3 dagen koliekverschijnselen vrij en dat hopen we nog een week vol te houden!Ruby is een bijzondere dame. Ze heeft enorm veel vechtlust, dat maakt haar zo bijzonder. Onze band is ook veel hechter geworden sinds dat ze ziek is. Gisteren lag ze in haar stal en ik ging bij haar zitten, toen legde ze haar hoofd op mijn schoot en viel ze in slaap.
Ik hoop zo dat ze het gaat halen. Het boeit me niet als ik misschien niets meer kan doen met haar, al is ze een grasmaaier met speciale behoeftes, ze is wel mijn mooie dame, met pit en de moeder van mijn hengst. Een paard zoals Ruby vindt je niet gauw en ik wil nog lang van haar kunnen genieten.
Ruby is een paard met veel massa, veel rondingen, om haar dan zo te zien, doet je hart toch wel breken.
Kom op meisje, je kan het.
Sorry voor het lang verhaal.
