Geplaatst Zo kwam ik terecht bij Ferro en toen ook nog Galldur, twee dikke vriendjes en allebei nog behoorlijk jong en speels.
Wat was het nog een puppy en wat moest hij nog veel leren! We leerden elkaar steeds beter kennen en ik ging met plezier minimaal 2x in de week naar hem toe. Toen hij in maart 3 werd mocht ik beginnen met wat longeren, al snel een eigen dekje en peesbeschermers gekocht en we zijn aan de slag gegaan!
Totdat ik hem eind maart niet meer mocht verzorgen en hij naar een andere stal verhuisde. Daar heeft hij een ongeluk gehad, doordat hij met z'n hoofd door een ruit heen gegaan is, hij heeft zeker een maand op de kliniek gestaan en is twee keer geopereerd. Gelukkig is hij niet blind geworden, maar zijn zicht is wel een beetje achteruit gegaan.
Daarna ben ik hem helaas uit het oog verloren, hij ging weer naar een andere stal en zijn vriendje Galldur ging in de opfok. Ik heb hem toen een paar maanden niet gezien, maar begin juli werd ik ineens opgebeld! Of ik hem wilde kopen? Ja natuurlijk wilde ik dat! Maar was het wel haalbaar, had ik genoeg geld en tijd, kan ik zelf een paard volledig verzorgen en opvoeden? Na een paar weken overleggen, rekenen en vragen stellen was dan toch echt op maandag 18 juli de keuring. Hij werd goed gekeurd en mocht gelijk met mij mee naar huis!
Daar stond ik dan, met een jong, onbeleerd paard. Hij moest nog zo ontzettend veel leren, zoveel dat ik had besloten het longeren links te laten liggen en aan onze verhoudingen te werken.
In september besloot ik er op te stappen, achteraf was het een hele domme impulsieve actie geweest. Ferro was toen nog zo onzeker en hij zag overal spoken. In het begin vond hij het wel best, maar na een rondje stappen zag hij voor de zoveelste keer een spook en ging er vandoor. Hierdoor schrok hij ineens er van dat ik op zijn rug zat en ik belandde in het hek, ik hield er een gescheurde spier, gekneusde ribben en pols en flink wat blauwe plekken aan over. Ferro heeft zich daarna verstapt en is met zadel en al door het hek heen in de sloot beland, hij kon er niet meer uit komen en het leek er op dat hij zijn been had gebroken. Daarnaast had hij ook nog een stroomkabel om zijn nek waar hij telkens schokken van kreeg. Gelukkig heeft mijn vriend de stroom er af gehaald, nadat we het zadel los hadden gekregen en hij even was bijgekomen, is hij op eigen kracht de sloot uit gekomen. Hij is er met alleen wat schrammen en stijfheid goed vanaf gekomen!
Ik ging inzien dat er nog behoorlijk wat moest gebeuren voordat we met het inrijden konden beginnen, het zadel en hoofdstel heb ik aan de kant gelegd en ik ben volledig terug gegaan naar de basis. Hij was nog zo onzeker, angstig en schrikkerig, ik wilde dat er uit krijgen vóórdat ik er nog een keer op ging.
We zijn aan de slag gegaan met het los longeren op alleen stem en lichaamshulpen
Toen werd het winter, de bak was bevroren dus we konden weinig doen. Met sneeuw leverde dat wel leuke plaatjes op!
In het voorjaar ben ik weer verder gegaan met het los longeren, inmiddels was Ferro al flink wat aangekomen, zijn vacht zag er mooier uit en hij zat lekkerder in zijn vel
Het ging zo goed dat ik het tijd vond om het longeren weer op te pakken, van de eerste keren heb ik geen foto's, dus hier staan meteen foto's van het 'echte' werk.
Meneer mocht weer lekker het land op, hij knapte daar flink van op, maar hij was even de regels vergeten en vond het ineens weer leuk om dwars door me heen te lopen. Hierdoor werd ik een beetje bang voor hem, maar gelukkig kregen we hele fijne hulp met het verder beleren en inrijden.
In juli begin het longeren echt steeds beter te gaan, hij begon ineens de ontspanning te ontdekken en het leek alsof hij ook plezier in het werken kreeg.
Hij is nu veranderd in een stoere 4 jarige grote jongen, in plaats van een onzeker lelijk eendje.
En tenslotte laat ik hier vol trots een foto van mij op Ferro zien! Het inrijden gaat super goed, ik krijg er hele fijne hulp bij die rekening houdt met wat hij aangeeft en wat voor hem nog te spannend is. Zondag ga ik op vakantie en kan hij ook even genieten van zijn wel verdiende vakantie. Daarna gaan we flink aan de slag om het rijden onder de knie te krijgen!
Zoals jullie kunnen lezen hebben we het niet altijd even makkelijk gehad, ik heb me vaak afgevraagd waarom ik een onbeleerd paard heb gekocht terwijl ik recht van de manege af kwam. Vandaag is het alweer een jaar geleden dat hij van mij werd en spijt heb ik nooit gehad! Ik geniet er elke dag weer van om bij mijn maatje te kunnen zijn, ookal hebben we zo af en toe ruzie, een paard doet zoveel met je en ik zou hem voor geen goud willen missen. Ik werk er kei hard voor om hem te kunnen onderhouden, mensen vragen me wel eens of ik het niet leuker vind om uit te gaan of andere dingen te doen. Nee, mijn paard is mijn passie en ik doe er alles voor hem te kunnen hebben en te investeren in lessen voor het inrijden. We zijn daar al een tijdje mee bezig, en het gaat misschien niet snel, maar wij komen er wel!
Bedankt voor het lezen van mijn verslagje en het zou leuk zijn dat jullie een berichtje achter laten
Groetjes Ella en Ferro.
! 
Respect hoor. 
