Geplaatst Op 4-5-2021, kwam mijn prachtige TiSento te overlijden.
Na een dik half jaar sukkelen met bronchitis, streptokokken en leverproblemen,
kregen we op vrijdag het nieuws dat onze knapperd er éindelijk door was, eindelijk gezond!
En op dinsdag kwam mijn man bij de paarden in de ochtend en lag ons manneke dood op de paddock...
Het was zo onwezenlijk... De dierenarts had het grootse vermoeden van een hersenbloeding.
Dat is gewoon een kwestie van pech hebben. Brute pech.
TiSento had niets van wat op mijn 'wensenlijstje' stond toen ik op zoek ging naar een veulen.
Ik zocht een donkere Haflinger, met een sterretje op het hoofd, een plekje op de neus.
Lange manen, dikke staart en uiteraard een grote portie humor.
Na 1.5 jaar vond ik TiSento, die zo ongeveer het omgekeerde was...
Hij was nieuwsgierig, lief, knuffelig, zelfstandig en een beetje brutaal.
Hij was mijn eikeltje, mijn arrogant aapje, mijn superman en nu plots mijn sterretje.
Na de eerste shock en wat nadenken, vroeg ik de fokker of ze voor mij mee op zoek wilde naar een nieuwe golden match, omdat de vorige perfect gelukt was.
En toen zei ze voorzichtig 'ik denk dat hij hier onlangs geboren is...'
Be had overduidelijk alles wat op mijn oorspronkelijke wensenlijst stond.
Niet alleen knap aan de buitenkant, maar wat een clown is het ook... Humor ontbreekt hem niet!
En zo geschiedde en probeerde ik het nog één laatste keer:
Be'tje is nu een jaar bij ons. Hij gaf mij geen gemakkelijke start.
Hij kleefde aan zijn nieuwe vriend Cadenas, ik kon hem niet aanraken, niet halsteren,
ALS het dan kon schoot hij er als een raket vandoor.
Maar we gaven niet op en hoop doet leven, nietwaar?
En zo belanden we bij onderstaande foto's.
Be is... Tjah. Hij is Be. Hij is Be en zegt nog steeds wel eens nee.
Hij is Be, volop Be Formidable, en hij wéét dat hij Formidable is.
Hij is mijn eeuwige kleuter, ik heb er mijn handen aan vol.
Ik betrap mij er echter op dat ik sinds een maand of drie toch durf lachen.
Om zijn domme stoten, om zijn rare Be-trekjes, om zijn eigen manier van aandacht vragen.
Zo lang zo bang dat het terug mis zou gaan.
Zo lang zo bang dat hij vroegtijdig zou sterven.
Zo lang zo bang dat mijn hart opnieuw gebroken ging worden.
Zijn eerste verjaardag was een dikke mijlpaal, zo oud mocht mijn Ti-vriend nooit worden.
Het leven gaat overduidelijk door. Blijkbaar kan dat ook met Be. En dat is oké
Met zijn 'tante' Zyta, mijn merrie van 20.
Be wordt haar waardige opvolger over x aantal jaar.
Naar aanleiding van alle gebeurtenissen de laatste 2 jaar, opende ik onderstaand topic:
Het allerlaatste paard:
https://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=1&t=2064913&start=100
Geniet van het allerlaatste paard, beleef nu eens élk laatste moment alsof het het laatste moment kan zijn.
Heb nooit spijt en blijf dromen.
Op naar 30 jaar samen lieve Be-vriend!
Na een dik half jaar sukkelen met bronchitis, streptokokken en leverproblemen,
kregen we op vrijdag het nieuws dat onze knapperd er éindelijk door was, eindelijk gezond!
En op dinsdag kwam mijn man bij de paarden in de ochtend en lag ons manneke dood op de paddock...
Het was zo onwezenlijk... De dierenarts had het grootse vermoeden van een hersenbloeding.
Dat is gewoon een kwestie van pech hebben. Brute pech.
TiSento had niets van wat op mijn 'wensenlijstje' stond toen ik op zoek ging naar een veulen.
Ik zocht een donkere Haflinger, met een sterretje op het hoofd, een plekje op de neus.
Lange manen, dikke staart en uiteraard een grote portie humor.
Na 1.5 jaar vond ik TiSento, die zo ongeveer het omgekeerde was...
Hij was nieuwsgierig, lief, knuffelig, zelfstandig en een beetje brutaal.
Hij was mijn eikeltje, mijn arrogant aapje, mijn superman en nu plots mijn sterretje.
Na de eerste shock en wat nadenken, vroeg ik de fokker of ze voor mij mee op zoek wilde naar een nieuwe golden match, omdat de vorige perfect gelukt was.
En toen zei ze voorzichtig 'ik denk dat hij hier onlangs geboren is...'
Be had overduidelijk alles wat op mijn oorspronkelijke wensenlijst stond.
Niet alleen knap aan de buitenkant, maar wat een clown is het ook... Humor ontbreekt hem niet!
En zo geschiedde en probeerde ik het nog één laatste keer:
Be'tje is nu een jaar bij ons. Hij gaf mij geen gemakkelijke start.
Hij kleefde aan zijn nieuwe vriend Cadenas, ik kon hem niet aanraken, niet halsteren,
ALS het dan kon schoot hij er als een raket vandoor.
Maar we gaven niet op en hoop doet leven, nietwaar?
En zo belanden we bij onderstaande foto's.
Be is... Tjah. Hij is Be. Hij is Be en zegt nog steeds wel eens nee.
Hij is Be, volop Be Formidable, en hij wéét dat hij Formidable is.
Hij is mijn eeuwige kleuter, ik heb er mijn handen aan vol.
Ik betrap mij er echter op dat ik sinds een maand of drie toch durf lachen.
Om zijn domme stoten, om zijn rare Be-trekjes, om zijn eigen manier van aandacht vragen.
Zo lang zo bang dat het terug mis zou gaan.
Zo lang zo bang dat hij vroegtijdig zou sterven.
Zo lang zo bang dat mijn hart opnieuw gebroken ging worden.
Zijn eerste verjaardag was een dikke mijlpaal, zo oud mocht mijn Ti-vriend nooit worden.
Het leven gaat overduidelijk door. Blijkbaar kan dat ook met Be. En dat is oké
Met zijn 'tante' Zyta, mijn merrie van 20.
Be wordt haar waardige opvolger over x aantal jaar.
Naar aanleiding van alle gebeurtenissen de laatste 2 jaar, opende ik onderstaand topic:
Het allerlaatste paard:
https://www.bokt.nl/forums/viewtopic.php?f=1&t=2064913&start=100
Geniet van het allerlaatste paard, beleef nu eens élk laatste moment alsof het het laatste moment kan zijn.
Heb nooit spijt en blijf dromen.
Op naar 30 jaar samen lieve Be-vriend!
