Geplaatst Het begon allemaal 16 jaar geleden, ik mocht een eigen pony. En ja wat wil je dan, ik wilde heel graag een lief rustig knuffel paard waar ik lekker buiten mee kon rijden. Toen zag ik een advertentie van een Tinker, en dat was het! Ik wilde een Tinker! Zo'n mooie bonte.
Maar we wisten niet zoveel van het ras af, ze waren nog erg onbekend en bijna niet particulier te koop. Dus we zijn bij handelaren/importeurs geweest. De eerste was echt niks daar waren we weer snel weg gegaan. De tweede kwam goed over, we gingen naar een weiland vol met tinkers. Vooraan stond een echte knuffel, mooi getekend en ik vond hem geweldig! Maar helaas al verkocht.
Achter in de wei was er een heen en weer aan het rennen, zo kon ik mooi de gangen zien en in combi met de aftekeningen vond ik die wel heel erg gaaf! Ze was wel erg bang, ik heb een uur op de grond gezeten om der uiteindelijk bij me te krijgen, dat gaf zo'n gaaf gevoel.
Dus zij werd het, Sya, de aller eerste effen Tinker van bokt.
Sya was geweldig, we hebben super veel samen gedaan en mee gemaakt. We hebben oa in het Tinker showteam gezeten waarmee we op paard en koets hebben gereden. Ze was super snel, kon racen en springen als de beste, samen vlogen we over de 1.20 heen (Sya zelf was 1.45).
Samen zonder zadel met alleen een touwtje om der hals naar buiten draaide ze haar hoefje niet voor om.
Maar aan alles komt een eind, dus ook aan onze tijd samen. In 2005 heb ik haar verkocht, gelukkig heb ik contact kunnen houden met de mensen waar ze heen was gegaan. Altijd mooie berichten kreeg ik, maar ook een hele nare. Sya had rechts achter haar kuitbeen gebroken door een klap van een ander paard. Maar ze was er nog, ze hebben er alles aan gedaan om der goed te laten herstellen. 100% oké is ze volgens mij nooit meer geworden maar goed genoeg om nog recreatief van het leven te genieten. En iedereen om haar heen van haar.
Na een aantal jaar kreeg ik het aanbod om haar terug te nemen, maar helaas was de situatie er niet naar voor mij om der terug te nemen. Ik was zwanger van mijn zoontje en had op dat moment twee paarden.
Sya is verkocht, na een paar maanden kreeg ik plots een mailtje van een vrouw uit Friesland, ze had Sya gekocht en wilde graag wat meer van haar weten. In eerste instantie was ik geschrokken Sya was dus weer verkocht. Maar het klonk super en ik wilde haar graag zien. Dus zsm ben ik erheen gegaan, zo kon mijn zoontje haar ook zien.
Sya stond daar geweldig, super lief baasje dat gaf mijn zo'n goed gevoel. Ik kon het nu weer echt een plekje geven het was goed zo. Gelukkig was er FB en zo zag ik af en toe een foto'tje voorbij komen.
Tot nu ruim 3mnd geleden, toen kwam en een mailtje binnen van haar baasje. We hebben flink heen en weer gemaild en gebeld. Sya kwam misschien wel bij mij terug voor haar oude dag en evt leer/knuffel pony voor mijn zoon die inmiddels 7 is.
Tuurlijk wilde ik dat! Maar ik moest van mezelf helder blijven denken dus ik had afgesproken dat ik op vakantie zou gaan en die twee weken zou gebruiken om er over te denken. Na 3 dagen heb ik gebeld, ik kon niet langer wachten.
Sya kwam bij mij terug! Wat een emoties gingen er door mij heen en bij iedereen die haar nog kende van mij.
Op 27 augustus hebben wij haar gehaald, wat een geweldige dag! Zo fijn om haar weer te zien! Ze was wel echt oud geworden, ingevallen en grijs. Maar der ogen waren zo mooi, echt nog Sya.
Het was geweldig dat ze er weer was, wat hebben we genoten! Ze is 11jaar niet van mij geweest, maar ik merkte aan haar dat ze mij stukje bij beetje weer ging herkennen. En al snel werd ik begroet met een lieven hinnik.
Ook bleek ze nog de Spaanse pas te kunnen die ik haar ooit geleerd had, echt zo gaaf!
Als ik der riep in de wei kwam ze in volle galop naar mij toe, mooi detail, vroeger rende ze dus echt weg. Wauw zo'n machtig gevoel dat ze nu gewoon naar mij toe kwam.
Helaas werd het slechter weer en kon ze niet meer de wei op, het werd koud en ze ging slechter lopen. Ik werd in paniek opgebeld, Sya was gaan liggen om te rollen maar kon niet meer op staan, ze hebben haar met twee man overeind moeten helpen.
De dagen daarna werd het alleen maar slechter, dat rechter achter been ging een eigen leven leiden en dat was in de lucht. Ze wilde er niet meer op staan. De blik in haar ogen veranderde, ik zag het, het was mooi geweest.
Het lijkt wel of ze het heeft vol gehouden om nog even bij mij te kunnen zijn. De cirkel is rond en het is klaar.
Ik heb haar op pijnstillers gezet zodat ze nog een weekend pijnvrij kon staan, en we hebben nog een afscheids shoot kunnen maken bij onze favo fotograaf Else, appelflapje hier op bokt.
Ik wilde graag ook foto's met Amadeus erbij, dat is ook zo'n bijzonder paard. Hij voelde mijn verdriet en trekt nog meer naar mij toe. Krijg nog meer knuffels van hem als wat hij altijd al geeft.
Deze foto's heet Else gemaakt, ik wilde geen verdrietige foto's maar wilde graag vastgelegd hebben dat we zo van haar kunnen genieten.
Mijn mooie meisje
Haar mooie oogje, ik heb de twee kleuren in haar wimper altijd zo mooi gevonden.
Met mijn zoontje
Stoere bink met onze paarden
En dit was eigenlijk de bedoeling, samen genieten van onze paarden. Dat hebben we gedaan in de tijd dat ze er was.
Mijn grote trotsen
Ik heb haar op 16 november in laten slapen, haar laatste baasje voor mij was erbij en dat was echt heel fijn.
nogmaals sterkte voor je zusje xxxx 
