Geplaatst 1 September 2007.
De allereerste keer dat ik jou zag. Ik was opzoek naar een verzorg paard en ik had gereageerd op een advertentie op marktplaats van jouw baasje. Ze zocht iemand die haar wilde helpen met de verzorging van jou. Er zat enkel 1 maar aan, je zou niet ten alle tijden te rijden zijn vanwege de slechte conditie van je longen ( dampigheid ). Dit vond ik niet erg, want wat zou ik nog meer kunnen wensen dan het verzorgen van een tinker? Met een gezonde spanning kwam ik aan bij jou op stal en na kort gekletst te hebben met jouw baasje gingen we naar je toe.
We gingen een klein gangetje door naar buiten en daar stond je dan. Je keek ons nieuwsgierig aan en ik liep naar je toe om je te begroeten.
Vriendelijk begroette je me terug en ging ik je poetsen. Wat was je braaf!! Tijdens het poetsen vertelde je baasje wat meer over je en met de minuten werd ik steeds enthousiaster. Wat ben je leuk!
We besloten een paar dagen later nog eens af te spreken en dan zou ik op je mogen komen rijden. Als dat ook zo klikte zou ik je vaste verzorgster worden voor 2 dagen in de week.
Die dag kwam, maar je was een beetje benauwd. We hebben je toch opgezadeld en ik heb wat rondjes door de bak gestapt op je brede rug. Wat zat je lekker! Ik was ontzettend enthousiast, jij leek mij ook wel aardig te vinden en de klik met jouw baasje was er ook. Ik werd je vaste verzorgster.
De dagen werden weken en ik ging met steeds meer plezier naar je toe. Je vond het lastig je naar me te openen, maar zolang ik gewoon lief voor je was vond je alles wel prima.
Ik kreeg alle vrijheid van je baasje en ik mocht van alles met je doen. We deden oefeningetjes in de bak, maar de buiten ritten waren toch wel het allerleukste!
Je bleef toch een hele tijd de kat uit de boom kijken en dat maakte mij af en toe wat onzeker. Zal die me wel leuk vinden? Ben ik wel lief genoeg voor hem?
We begonnen wat te doen aan vrijheid dressuur. Je baasje deed dat zo af en toe eens en ik wilde ook wel eens zien wat dat inhield en hoe je daar op reageerde. Prachtig vond je het. Je groeide ervan en wat was je trots op alle trucjes die je kent! We begonnen dat steeds vaker te doen en heel rustig en ik hele kleine beetjes begon je je naar mij te openen.
De buiten ritten gingen zo ontzettend goed dat ik eens aan je baasje vroeg of je bekend was met bit loos. Dit was je niet zozeer maar ze verwachte geen problemen. Halster om, 2 touwen vastgeknoopt en gaan met die banaan! Trots liep je te paraderen door de straat en wat was je ontzettend braaf!
Je zadel lag niet goed meer, dus de ritten werden zonder zadel. Maar dat was geen probleem! Op jouw brede rug zat ik als in een luie stoel.
De ritten werden nu dus zadel,- en bit loos!
En toen gebeurde er iets waar ik achteraf zo ontzettend veel spijt van heb gehad. Je baasje kreeg een baan aangeboden aan de andere kant van Nederland en ze ging samen met haar vriend een verdere toekomst opbouwen. Jij kon om financiële redenen niet mee en ze wilde je verkopen. Ik kreeg het eerste recht op koop en ze vroeg een laag bedrag voor je.
Uren en uren heb ik overlegd met mijn ouders, de voors en tegens tegen over elkaar gelegd tot het punt kwam dat ik een knoop moest doorhakken. Ik kon het niet. Ik was nog net geen 18 jaar oud en had een salaris waar ik net je stalgeld van kon betalen. Als er een DA bij je moest komen had ik niet het geld om die te kunnen betalen. Met veel verdriet ben ik naar je baasje gegaan en heb haar dat verteld.
Ze maakte een advertentie op marktplaats en ze hield me bij alles op de hoogte. In de tussentijd bleef ik naar je toe gaan met het idee dat iedere keer de laatste zou kunnen zijn. Er zijn veel mensen geweest die interesse hadden in je, maar geen was goed genoeg.
De tijd begon te dringen want jouw baasje ging al bijna verhuizen.
Na veel twijfels en nadenken van jouw baasje is ze naar de stal eigenaresse toegestapt en heeft ze haar gevraagd om jou over te nemen en voor je te zorgen. Ik mocht dan jouw verzorgster blijven. Deze beslissing in genomen en wat was ik er blij mee. Ik kon je blijven zien! Ik ging nu zelfs iedere dag naar je toe!
De dagen die hierna volgde waren slopend. Wat miste jij je baasje. Hartverscheurend hoe je over je staldeur naar de ingang stond te turen tot ze aan kwam lopen. Maar ze kwam niet.
Je sloot je compleet af voor de buitenwereld en zelfs je eten smaakte niet meer. Wat heb ik me een zorgen gemaakt om je.
Een paar weken verstreken en het leek of je de knop voor jezelf had omgezet. Ik kwam aanlopen met een kruiwagen en je begon te hinniken. Ik keek nog om me heen, maar er was verder niemand. Met een fris koppie stond je over de staldeur te kijken en je ogen stonden weer op helder.
Zo kende ik je weer!
Vanaf dat moment werd onze band hechter en hechter. Maar helaas werd je gezondheid steeds slechter. Op warme en vochtige dagen was er niets met je te beginnen, je was zo ontzettend benauwd. Meerdere malen is de DA op bezoek geweest en dan kreeg je weer een shot waardoor alles iets beter leek te gaan.
Op de dagen dat het iets beter ging sjeesde je rennend en bokkend door de paddock om te laten zien dat je echt nog wel mee deed met dit leven! Zelfs er vandoor schieten op een buiten rit was jou niet te gek. Met een grote glimlach zat ik dan op jouw rug. Ik kon altijd zo genieten van je.
Op een dag ben ik naar jouw nieuwe (stal)eigenaresse gestapt. Ik had genoeg geld gespaard en met een bonzend hart ging ik haar vragen of je toevallig niet te koop was voor mij. Je eigenaresse reageerde niet direct negatief maar moest hier even over nadenken.
Na een paar dagen heb ik een afspraak met haar gemaakt en ben ik samen met mijn moeder naar haar toe gegaan. Ze wilde je aan me verkopen op een contractbasis. De 2 overeenkomsten daarop waren dat je niet mocht verhuizen en we samen zouden beslissen wanneer we het genoeg voor je zouden vinden, als het moment daar ooit zou komen dat je gezondheid te slecht zou worden, en je zouden laten inslapen.
Ik ging hiermee akkoord en ik tekende het contract.
De dagen die hierop volgde was ik compleet in de wolken. Mijn eerste eigen paard, je was van mij. Samen konden wij de hele wereld aan!
Om dit te vieren kwam Joyce langs om wat prachtige foto's van ons te maken. O wat was ik trots!
De weken verstreken en je gezondheid werd steeds slechter. In de zomer stond je lekker op het land, maar in de winter kwam je maar 2 uur per dag uit je stal. Je had behoefte aan buitenlucht. Dus ik was er 2 keer per dag om je wat extra buiten te zetten.
Ik had wat hooi netten voor je gekocht zodat je niet vanaf de stoffige (zaagsel) grond hoefde te eten. Die werden helaas vaker niet dan wel ophangen, maar we bleven positief! Steeds vaker haalde ik compleet beschimmeld kuil uit je stal.
Meerdere malen ben ik er wat van gaan zeggen, maar de excuses werden steeds mooier en groter.
Toen ik op een dag te horen kreeg dat je medicatie had gekregen achter mijn rug om brak er iets bij me. Je was toch van mij? Moest er dan niet op z'n minst geluisterd worden naar wat ik vroeg? Moest er geen overleg plaats vinden?
Ik ging een gesprek aan met de stal eigenaresse maar ik werd er eigenlijk niets wijzer van.
Wat werd ik ongelukkig van de situatie.
Maar onze band was gegroeid. Hij was hecht. Ik reed je rond op een hals ring. Zo gingen we ook buiten ritten maken. Je was weer trots en wat was je dan mooi! Joyce kwam weer langs voor wat prachtige plaatjes en ik genoot nog iedere dag van je.
Maar de omstandigheden werden met de dag ondraagbaarder. Ik nam je mee op buiten rit richting het land van vriendinnen en heb hier de dierenarts gebeld. Ik heb hem gevraagd wat zijn verwachting was van jouw leven en die was niet positief. Je longen werden steeds slechter en slechter en je long inhoud zou alleen nog maar minder worden.
Opnieuw een gesprek aangegaan met de stal eigenaresse, maar zij vond dat je nog heel vrolijk in het leven stond en zag geen kwaad.
Lieve Mallow, ik kon het niet meer. Ik betaalde 100den euro's per maand aan je. Begrijp me niet verkeerd want elke euro is het dubbel en dwars waard geweest. Maar ik werd tegengewerkt. Ik kon je niet geven wat je mij aangaf zo hard nodig te hebben. Buitenlucht. Ik mocht je niet verhuizen naar een plek waar je die buitenlucht kreeg. Ik mocht niet meer voor je zorgen zoals ik dat zo graag wilde, zoals jij dat zo hard nodig had.
Ik heb contact gehad met meerdere advocaten, ik ben bij het juridisch loket geweest, ik heb voor je gevochten, maar het was op. Onder dat contract had ik helemaal niets te vertellen.
Ik heb de zwaarste beslissing moeten maken die ik ooit heb gemaakt. Ik besloot mijn handen van jouw verzorging af te trekken. Hartverscheurend, echt waar.
29 Juni 2009
De laatste dag dat ik naar je toe ga, ik ben je lekker aan het poetsen, maar kan eigenlijk alleen maar huilen.
Uren heb ik met je zitten knuffelen, je verteld dat alles goed komt. Dat ik van je hou. Ik heb je bedankt voor alle fijne moment, voor de ontzettend leerzame tijd. Ik zou je nooit vergeten.
En daar komt dat ontzettend pijnlijke moment dat ik je in je stal moet terug zetten en je moet loslaten.
Ik draaide me om en de hinnik die je me geeft over de staldeur gaat door merg en been. Vaarwel mijn mooie man.
De maanden verstreken en er is geen dag geweest dat je niet uit mijn gedachte was. Na een paar maanden zoek ik je op. Hoe ik je aantref zal ik voor me houden, maar ik word begroet met een luid gehinnik. De mensen op stal kijken me scheef aan. Ik heb je immers in de steek gelaten.
Maar ik weet beter, wat was het fijn je weer te zien!
Na deze keer ben ik nog 1 keer naar je toe geweest, maar het is emotioneel nog veel te zwaar.
Ik heb je laten vereeuwigen in de vorm van een tatoeage. Ik draag je voor altijd bij me.
Tot de dag van vandaag mis ik je nog steeds ontzettend.
Mijn lieve Mallow, bedankt voor alles.
Wat is hij toch prachtig 
, 
