Bokt.nl

AlwaysH schreef:

Eerlijk kan ik me wel in vinden.
Nobli is erg vergevingsgezind, maar als zijn emmertje door prikkels overloopt is alles teveel.

Mkango schreef:

Maar de jouwe is toch een ISH, geen volbloed? Die heeft dus een heel andere basistraining gehad dan de paarden die beleerd zijn voor races.

AlwaysH schreef:

san4nie schreef:

Ik zou graag willen dat ik zo was. Maar helaas ben ik niet zo. En denk ook niet dat dat ooit nog gaat lukken. (Mede doordat ik een paar jaar geleden nogal hard gevallen ben van m’n vorige paard.) Steeds vaker durf ik meer en met een beetje bluffen kom ik blijkbaar ook nog wel een beetje verder.
Het no nonsense gedeelte dan hè. Niet het eerlijk behandelen.
Want ik denk dat dat wel voor de mijne geldt.. als je over z’n grenzen gaat dat ie gauw klaar is met je.

Ik ben precies hetzelfde.
Toch gaat het heel goed samen.

Maar wij kochten Nobli niet omdat het een volbloed was, maar omdat ‘ie lief en braaf was en niet rillerig. Maakt ons verder geen zak uit welk ras.

Thioro schreef:

Op het eerste filmpje zie je hem idd gewoon denken 'give me a break en laat die teugels los'.

Was ook een puntje met mijn volbloed in den beginne. In de bak galopperen was een opgave. Haar oplossing als het moeilijk wordt: snelheid maken. Mijn eerste reflex toendertijd: vasthouden, klemmen en bidden dat we niet door het hek gingen. Need I say more? . Heb toen echt moeten leren loslaten en het voorwaartse aanvaarden. Op buitenrit hetzelfde, vaak discussie over welke gang we bedoelden. Stap was dribbel, draf was hertjesgalop en elke poging om trager te gaan was keren en draaien of zelfs wat omhoog.
Op een mooie dag was ik die discussies zat. Men neme een laaaang pad. Zet aan in draf (ok 1 pas discussie, we hadden draf gezegd, niet dralop) en wil mevrouw gaan draven alsof haar leven er van af hing, be my guest. Gewoon teugels los. Die oren gingen alle kanten uit 'hoezo ik wordt niet afgeremd' en na 500m vond ze dat jakkeren wel goed geweest en konden we de rest van het pad in normaal tempo draven. Dat was voor ons beiden een aha-erlebenis. Voor mij dat loslaten dus 10x beter werkt dan telkens proberen reguleren en voor haar dat er geen nood was om te gaan jagen.
In de bak daarna ook, ging ze over tempo, dan ging ik niet terugwerken. Maar kreeg ze wel alle mogelijke en onmogelijke voltes en slangenvoltes op haar bord en zoek het naar uit op welk tempo je dat denkt te kunnen lopen.
Dat voorwaartse moet je idd gewoon aanvaarden. Er zijn dagen dat ik liever een lummelstapbuitenritje doe, en zij weer zonodig een trein moet halen. Nu krijg ik letterlijk buikpijn van dat snelle stappen (je wordt toch flink geschud eigenlijk) dus af en toe een ophouding van hé niet overdrijven please, maar daarna gewoon weer los.
Ik ben ook geen sterruiter, en rijd meer met hand dan met been. Maar er niet steeds aan zitten heb ik toen snel geleerd.

Avalanche81 schreef:

Mkango schreef:

Bovendien moet je ze er ook niet teveel “aan” willen rijden. In mijn ervaring zijn ze over het algemeen heel makkelijk nageeflijk te rijden, mits je daar niet teveel mee bezig bent. Een stille, heel zachte hand met héél licht contact en niet elke pas bijdrijven. Als ze echt de hele tijd lopen te rommelen, en niet als ze wat energie moeten laten afvloeien, zit je er teveel aan in mijn ervaring. Ze zijn idd gewend om vooral op eigen benen te lopen en de gemiddelde “rijpaardruiter” wil vaak toch wat teveel controle hebben wat zich uit in teveel been, teveel teugel, teveel hulpen.

Imo bij elk paard Heel veel mensen doen gewoon veel te veel, en ruiters die met elke pas been geven irriteren me mateloos.
Mensen kunnen niet rijden. Zetten het paard op de handrem en klagen vervolgens dat ie niet doorloopt en veel paarden pikken die onzin ook nog.EV's vaak niet, en dan zijn ze zó moeilijk........

maralyn schreef:

Yepp!!

En tegelijkertijd vraagt een ev ook wel interactie.
Niet mee liften en wachten, nee gewoon lekker rijden. Bochtje hier, stukje veruiming daar, en weer terug, stap, draf, stukje ruimer en terug.
Alles zo veel mogelijk op zit. Handen zijn bijzaak.
Wel vaak dat ik even de schouder moet begrenzen. Mijn merrie heeft een balans van een thee lepeltje.

Heb er nu meerdere ruiters op gehad die zeiden. "Dat kan ik wel!!!!" En mevrouw nam er toch een loopje mee!
En hoe harder je aan die teugels zit, hoe harder zij gaat lopen!

Nee! Zitten, adem uit, rijdt een volte, beetje naar achteren zitten en klaar! Kleine ophouding eventueel voor bevestiging? En ze gaat van draf naar halt.

Ik ben echt geen sterruiter, en waan mij er ook niet aan.

Maar als je haar niet op gevoel rijdt? Niet op techniek? Ga je er gewoon aan.

Sintara schreef:

Maar, mijn paard was écht wel heel onzeker in het bos en vind alleen weggaan echt een ding.
Ik heb het ook geprobeerd met een trainer, die kwam amper tot de bak laat staan het bos in. Dat ligt niet aan onzekerheid van mij..

Overigens klikte dat bos redelijk plotseling en is sindsdien geen enkel probleem meer. Maar ik heb het idee dat het zonder ander paard naar buiten gaan nog steeds puur op band gaat en een nieuwe dat niet redt.

Sintara schreef:

Nou de trainer was stomverbaasd, want ze had het mij al een paar keer zien doen en wist niet dat dat een ding was hahaah.

Maar je bent welkom hoor, ik ga wel mee op de fiets

AlwaysH schreef:

Sintara schreef:

Tja, wat hij daar doet vind ik niet spannend en in de situatie een beetje te begrijpen (maar ik zou er zeker niet trots op zijn).
Voor thuis vind ik dat niet acceptabel gedrag, en ik zou dat eerst oplossen voor ik andere dingen wil gaan aanleren.
Waarschijnlijk doet hij dat thuis niet, kyrke, aangezien niet elk kind dat een leuke manier van opstappen vindt

Haha, hier ben ik het inderdaad helemaal mee eens.
Rust en ontspanning is de basis voor alles hier. En consequent handelen hoort daar bij, betekent niet afwachten en ‘pussy’ doen. Maar nieuwe dingen zijn voor de een nou eenmaal spannender dan de ander. Ik ben niet zo’n held, tot ik het een of twee keer heb gedaan; dan gaat het!