Hey van, je mag de foto's van raschka hier zetten hoor, ik vind ze niet onmiddellijk zelf terug hier.
ja ze was officieel opgemeten omdat we een zadelmaker hadden laten komen, die heeft haar een westernzadel aangemeten en ineens opgemeten qua stokmaat, ze was net 1,32 m. Zadeltje was niet extreem kort, wel roundskirt. Als we op meerdaagse tocht gingen, spraken we meestal met de groeps"leden" onderling af wie wat meenam, het heeft geen zin dat iedereen een fles shampo en tube tandpasta meezeult, of toiletpapier.. iedereen had wat bij, ik nam papieren slips mee, zo zit je niet met vuile was daarvan. Lakens en handdoeken probeerden we meestal te huren op de plekken waar we overnachtten, t shirt wastte ik elke avond uit in sopje en hingen we te drogen, meestal s ochtends wel droog, had altijd wel eentje in reserve bij, was de andere niet droog, hing ik die over poep van raschka te drogen, tja, op een vuiltje of haartje moet je bij dergelijke tochten niet kijken. Achter mijn zadel had ik een banaanvormige zadeltas waar ik best veel in kwijt kon, oa een ingevette lange regenjas, reservetrui,reservebroek en wat kousen. Die snoerde ik strak vast en die zat dan netjes op de skirt nog, rond mijn zit. Aan de pommel hing/hang ik een duozadeltasje: aan een kant steek ik drankflesje en iets om te eten onderweg, andere kant nog wat kleine rommels. geld, gsm etc draag ik sowieso in heuptasje, ben ooit van een paard gevallen en die ging er van door met alle bagage , geld, gsm incluis. Op zich was ik dus nooit "overbeladen" of wat dan ook en zag ze er zeker ook zo niet uit. Raschka had wel echt korte benen en een vrij stevige romp, wat maakt dat je benen niet lang lijken te hangen en het paard dus nog groot lijkt. Qua tempo was ze onovertroffen, vandaar nu mijn keuze voor Jull. raschka was onverschrokken, ging overal door en over, en tegen een tempo dat sommige grote paarden niet konden volgen. Ik moest haar op zulke tochten wel extra veel voederen ook. maar dat wist ik ook, dus ik bestelde op de slaapplaatsen extra voer voor haar, had een bus electrolyten mee die ze elke avond innam (poedertje), ze at dan ook vrij veel haver en ik wist dat ze ook meer behoefte had aan regelmatig drinken, dus ik keek onderweg steeds uit naar een kraantje of bron in een dorpje of een gezond beekje en nam dan wel echt even de tijd om haar dorst te lessen. Maar het was een pittig dametje, dat dolgraag zulke trails deed. Ze wilde ook liever niet aan de staart hangen van de rij paarden, liep liefst ergens middenin ... raakte ze achterop, dan hinnikte ze luid en ging een versnelling hoger, echt geen houden aan. Iedereen had haar graag en ze hielden dan ook wel rekening met haar als ze erbij was:zij mocht altijd overal eerst drinken, kreeg de beste boxen en bij oversteken van diepe rivieren in de ardennen, zorgden we altijd dat er zowel links als rechts een paard naast haar liep, omdat ze vaak niet meer met haar benen de grond kon raken, en dan zo halvelings begon te zwemmen, of vooruit te springen en als de grote paarden de stroming braken, had ze het makkelijker. Ofwel mocht ik bij een van de grootste paarden even achterop zitten en namen we haar aan de hand, meestal zwom ze dan... nou dat was wel een nadeel, nat zadel enz... maar goed, zulke diepe riviertjes steek je niet elke dag over he. Op de smalle rotspaadjes in bv de vogezen, klom ze als een berggeit, heel voorzichtig, maar heel "baanvast" en bleef cool in haar kopje. Kortom: het was de rolls royce onder de "trekpaardjes" en daarom ook droomde ik al jaren van een vervangkonik... helaas toont jull tot nader order niet echt veel van raschka's kwaliteiten. Ik merk wel gelijkenissen, in zijn intelligentie en coolheid, hopelijk komt de rest ook nog, met raschka zijn we trouwens beginnen rijden als ze 10 jaar was, denk ik. tot dan had ze als gezelschapspony gediend voor de merrie van mijn exvriend. toen ik bij hem ging wonen, was ik op slag verliefd op rasch en wilde met haar rijden. Hij lachtte me eerst uit, ale, op zo'n klein ding en bovendien was ze niet zadelmak. Maar we lieten dus een zadelpasser komen,kochten van hem een passend tweedehandszadel, legden het op en stegen op en een week later wandelde ze lekker mee het veld in.
zalig mieke was het, ze ruste in vrede, ik mis haar nu nog.