Voorheen kroop hij op zijn buik over de grond, snapte niet dat een ruiterpad voor paarden was en durfde geen stap te zetten. Nu stapte hij vrolijk rond, genoot van alles (blijft een beetje een schijterd maar voor zijn doen was hij een hele bink) totdat we 50 mtr voor het einde van de rit op een enorm obstakel stuitte.
Oja, vergeet ik nog even te melden dat ondanks (of misschien wel dankzij) zijn onzekerheid en angstige voorgeschiedenis beschikt hij over een enorme wil en een koppigheid die ik nog nooit bij een paard heb mee gemaakt.
Het "enorme" obstakel bestond uit een afstapje van 20 cm in een uitgesleten ruiterpad met aan weerzijde bomen in een afdaling.
Het spel kon beginnen.... eerst gingen we natuurlijk achterwaarts, toen zijwaarts voor zover de bomen het toelieten. Na 10 minuten modderen besloot ik af te stappen en het voor te doen, geen resultaat, hij stond als een standbeeld.
De telefoon; waar ik bleef.......geef me nog even 5 minuten.....
We raakten in een aardig gevecht gewikkeld, maar uiteindelijk zittend op zijn kont verdomde hij het om er af te gaan, niet achterwaarts, helemaal niets. Sporen, heel boos worden
, lief doen, afwachten, tik met de teugel, hij deed niks
Mijn geduld raakte op en ik stapte af, liet hem op het pad staan en liep weg, anders had ik hem wat aangedaan. Hij bleef me braaf aankijken tot ik de hoek om was maar kwam niet.
Weer de telefoon (ik was inmiddels 20 minuten verder); Kom je nog???....
Uiteindelijk heb ik het opgegeven (door de wachtende familie) en ben afgedaald tussen een haggelijk stukje bomen door; twee stapjes vooruit, halve stap opzij, achterhand kwartslag draaien, etc. om er veilig tussen door te komen. Gut gut wat kon hij dat toch knap...
Dit geintje duurde 45 minuten en kwamen we allebei enorm boos uit het bos
Jammer van zo'n geweldige rit
Volgende keer beter, hoop ik.....
was ik bijna vergeten dat ik zo'n koppig paardje heb, maar goed dat hij lief is anders........

