Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
, of???? Bonnigje schreef:Met begeleiding kan het snel gaan. Ik heb het gevoel dat ik op een gegeven moment een punt bereikte dat ik "het gevoel" te pakken had!
Dan wil je daarna ook niet meer terug...heerlijk.
Ik zou dus wat lesjes nemen. Heel veel kijken naar anderen werkt ook goed om het gevoel te vinden. Ik ben veel naar wedstrijden geweest en heb goed gekeken hoe men de dingen aanpakte.



been there, done that helaas). En de laatste jaren was ik me toch al aan het afvragen of het wel zo werkt. Maar goed, de regel geldt: als je wint, doe je het goed. Ik was het daar niet mee eens, want heiligt het doel dan de middelen? Niet volgens mij iig. Ik kon met die methode niet zoveel meer en ben dus dressuurmatiger gaan rijden. Hierbij stuitte ik op de (blijkbaar) beperkte kennis van mijn toenmalig instructeur, fysiek voor wat betreft het paardelichaam en gymnastisch. De paarden moesten echt fysiek bijna onmogelijke toeren uithalen (neus op de knie van de ruiter, bijna achterstevoren in stelling e.d.) waar ik mn vraagtekens bij ging zetten. Ook oefeningen zoals zijwaarts/voorwaarts en de contragalop worden helemaal verkeerd uitgevoerd blijkt nu. Ik noem een contragalop waarbij de ruiter naar binnen hangt, en het hoofd naar binnen trekt en de achterhand naar buiten duwt. In mijn beleving was dat niet goed, maar ik kon mn vinger er niet op leggen... (jaja, je moet je kennis ergens vandaan halen natuurlijk) En zo waren er tal van oefeningen die kant nog wal raakten. Ook kon je het zien aan de paarden, die werden kort, krom, kreupen en stram. Maar dat lag uiteraard aan het paard, die moest 'erdoorheen' of weet ik wat voor vreemd excuus er gebruikt werd. (de leukste blijven: 'quarters lopen nu eenmaal zo' en 'quarters komen uit texas, daarom zijn ze zo' werkelijk gehoord!).
)