quarterH schreef:Voorbeeld: bij western, als je wilt galopperen, geef je 1x de galophulp en daarna gaat je been weer terug naar z'n 'basis' positie en komt in principe niet meer aan het paard (niet als galop hulp dan). In den Engelse sport is het de bedoeling dat je galopbeen achter blijft en daarmee continu de galophulp blijft geven.
Even als simpel voorbeeld van wat er volgens mij bedoeld werd met het verschil in druk tussen beide.
Er wordt altijd maar alleen gesproken over een lange of korte teugel, maar het gaat zoveel verder dan dat...
Huh? Zo mag ik echt niet rijden hoor.
Ik ben een beetje verbaasd over jullie mening over engels rijden eigenlijk. Ik ben ook gewend dat een paard op zijn eigen benen moet lopen, zonder (grote) druk. Ik rijd dressuur, weliswaar geen wedstrijden maar wel serieus les.
Ok, ik rijd met een contactteugel, maar tempo bepalen gaat door de teugel toe te geven, been en gaan. Gaat het paard niet, dan strenger been, maar zodra we gaan draven/galoperen/versnellen been eraf. Pas als het paard terugvalt opnieuw been, ter correctie van het veranderen van gang/sloom worden. Zeker niet elke pas drijven, daar worden ze juist lui van.