Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-01-04 00:48

Geplaatst: 28-01-04 00:48

Maar als er nuance verschillen zijn, kun je dan nog van "de methode Monty"spreken? Helemaal omdat die nuances nu net de sjeu blijken te geven aan de hele cursus.

En over KFH heb ik inderdaad ook het nodige gehoord en gelezen, en ben niet zo weg van die man. Meer omdat zijn methode niet zo toegankelijk is, en hij beslist geen didactische vaardigheden heeft. Maar dat is weer een heel ander thema.

**Geplaatst**: 28-01-04 10:38

Geplaatst: 28-01-04 10:38

Gezien de ervaring die ik heb vind ik dat je absoluut kunt sopreken van een methode Monty Roberts. Net zoals bijvoorbeeld Emiel Voest. Emiel heeft een hele leuke combinatie gemaakt van verschillende stijlen en daarmee zijn eigen identiteit in trainen gekregen.
Voor mij heeft iedere trainer een eigen methodiek waarnaar hij werkt. Er worden bepaalde oefeningen ingezet of een behandelwijze die absoluut verschillend kunnen zijn en dus ook typerend voor een trainer. Wat wij ook kunnen vinden, paarden hebben een onderlingen communicatie en daar kunnen wij gebruik van maken om een goede verstandhouding te lkrijgen met je paard. Kijk naar Emiel Voest, Monty Roberts, Mark Rashid, allen communiceren ze op een bijna gelijke wijze met hun lichaamstaal. Maar er zijn nuanceverschillen in die communicatie. Waar de een vind dat het goed is dat het paard dichterbij komt tijdens het los werken met je paard, wil een ander dat weer niet zien. (als klein voorbeeld) Allemaal met hun eigen motivatie die goed werkt voor hen. Zelf denk ik dat het belangrijk is om goed te kijken bij iedere trainer wat je aantrekt in de wijze van handelen. Zoek die dingen uit die voor jou werken. Net als paarden zijn wij individuen en moeten onze eigen stijl vinden, of dit nou met paardrijden is of tijdens het werken met paarden.

**Geplaatst**: 28-01-04 21:26

Geplaatst: 28-01-04 21:26

Ik lees nogal eens amerikaanse paardenmagazines, en daar stond een jaar of twee geleden ook een heel stuk in over MR, in de niet vleiende zin dan, die redactie had naar hem gegaan, omdat ze daarvoor meermaals artikels over hem (in positieve zin) hadden gepubliceerd, en dus eerst achter hem stonden, maar de enige reactie die ze kregen was een bot 'Wat doet er nu toe of het leugens zijn, als het maar werkt'
Tot die tijd bewonderde ik die man echt, en eerst dacht ik 'och, wat een zwartmakerij', maar met zo'n reactie...

Ik sta tegenwoordig nogal sceptisch tegen over die zogenaamde 'paardenfluisteraars' zoals eerder is gezegd, niks daarvan is 'nieuw' alleen de methode waarmee ze het overbrengen naar de mensen, maar ondertussen zijn ze wel ineens een soort aanbeden goeroes...er zijn zeker mensen die ik dit gun, Pat Parelli ziet me er een ongelooflijk sympathieke kerel uit bevoorbeeld...
Maar in het algemeen vind ik het ondertussen zowat teveel van het goede worden, zohard verschillen die methodes niet van een klassieke opleiding waarbij je je openstelt voor je paard, en persoonlijk vind ik dat er betere methoden zijn om vriendschap te sluiten met een paard dan 'm eerst weg te jagen (zoals Roberts en sommige anderen doen) om m dan pas te bevrienden, je gaat iemand toch ook niet pesten opdat hij je later in je vriendschap als 'superieur' zou erkennen Verward

**Geplaatst**: 28-01-04 22:39

Geplaatst: 28-01-04 22:39

Denk dat eerlijkheid toch wel belangrijk is hoor. Als je niet eerlijk bent tegen je paarden krijg je ook niks gedaan, waarom zou je wel je publiek mogen belazeren. Ik heb Monty op Equitana gezien vorig jaar en daarvoor was ik lyrisch over die man, grote fan! Daarna niet meer, het is een commercieel rondwandelend mannetje dat maar liep te zeuren over zijn boeken, video's en Be-Nice-Halters. Hij was totaal niet overtuigend met het paard wat door 3 mannetjes binnen werd gebracht (en het paard straalde zoiets uit van "maak me maar wakker als je me nodig hebt") en eerst werd het paard met constante rukjes de roundpen ingegooid. Ik zou ook geïrriteerd worden dan. Dan komt dat mannetje dat ineens een touw naar je gooit en dan ga je als paard rennen. En wat zegt Monty dan: "ohw look, he's really angry". Dat vond ik zo vreselijk jammer. Echt een desillusie. Toen ik onze eigen Emiel Voest op Paard Ahoy zag vond ik dat een verademing. Gewoon relaxed, foutjes worden gewoon toegegeven en daarmee een stuk geloofwaardiger.
Bubbels heeft gesproken. Haha!