Maflinger_S schreef:Tada!
De eerste kilometers zijn gemaakt. Dat er maar veel mogen volgen.
Zeker! We doen rustig voort.
Donderdagavond heb ik een fotoshoot met haar in Hargen. Ben zo benieuwd! Ga haar morgenavond niet meenemen naar de vereniging. Wil niet plots teveel gaan rijden en daarnaast gaat ze donderdag ook al op de trailer. Geef dr ook nog een beetje rust. Hoop dat ze zich beter gedraagt dan vorigr meeting, toen ging ze vier benen de lucht in.
Gaf wel een mooie steigerfoto als resultaat, maar we gingen eigenlijk voor portretfoto's op dat moment.
Nu ga ik naar stal om de nodige spullen ook te verhuizen en even van de paarden te genieten. Als ik vanmiddag nog tijd overhoud zal ik het huis onder handen moeten nemen (grote schoonmaak) want over 2 weken vieren ik en mijn vriend onze verjaardag. Ondertussen zitten we nog midden in een verbouwing waar ik inmiddels wel een beetje de kriebels van krijg en is de tuin ook rampzalig. Iets met te weinig uur in een dag en mezelf ondersteboven lopen.




Ps. Eyo heeft vandaag uiteindelijk zo'n 900 meter onder het zadel gestapt. Heel weinig dus, maar iedere meter is op deze manier weer een nieuwe ervaring. Het 'km's maken' bewaar ik voor volgend jaar, dit jaar zijn we nog voornamelijk ervaringen aan het werven.
Na een paar keer was Raan het zat dus werd het echt even ruzie. Hij dook 'bovenop' Eyo en gaf ook een paar flinke trappen. Toen heb ik een brul gegeven, en was het trappen klaar. Raan had het wel voor elkaar dat Eyo netjes om hem heen cirkelde, alsof hij haar aan het loswerken was.
In ieder geval heeft hij het leiderschap weer goed bepaald.
Raan had een flinke schram op zijn schouder en Eyo een kale plek op haar flank. Gelukkig niets ernstigers.
















Ze vindt zichzelf ook heel zielig en is stierlijk vervelend. Als ik eens besluit wat te doen met haar dan is ze alleen maar mega beweeglijk maar er zit geen rust meer in. Het helpt ook niet dat onze rijbak al twee maanden onbegaanbaar is, dus grondwerk/dubbele lange lijnen/loswerken/een keertje rijden zit er nu ook even niet meer in. Hopelijk komt dat de komende weken wel weer in orde, want het land wordt nu ook te nat om haar even te laten bewegen. (Ze staan wel 24/7 buiten, echter kan ik op het land nu niet grondwerken bijvoorbeeld, het is een en al glibberig.) We wandelen dus wat de laatste tijd, stukjes langs de weg, maar zoals ik al zei: explosie gevaar maakt het wat lastig momenteel. 


Gelukkig heeft Joy dat al redelijk gehaqd, al is ze nooit heel explosief geweest. Ik merk wel echt verschil in gedrag tov vorig jaar. Ze is al veel rustiger, stabieler en houdt trainingssessies langer vol (met uitzondering van het rijden, maar dat is nieuw en moeilijk)
). En daarna weer los mee terug naar het land. Tot het laatste stukje, want ze wilt natuurlijk niet weer opgesloten worden in het land.