[WN] Western; nog sport of niet meer?! (verslag Worldshow)
Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
- Liesbeth
- Berichten: 268
- Geregistreerd: 14-06-01
- Woonplaats: Vlaardingen
Geplaatst: 25-11-04 16:17
Ziehier het betreffende artikel over abuse
Training or abuse?
By Jennifer Forsberg Meyer (November 2004 Horse & Rider)
The will to win in today’s highly competitive show world
can lead to brutality.
Could your horse be a victim?
A 3-year-old stallion stands tied in a small, covered enclosure. His halter is hooked to a chain hanging from a rafter. The tether raises the colt’s head and neck to an awkward level: he almost appears to be on tiptoe. He tugs against the restrain, half-rearing and shuffling his feet, tying to ease his discomfort.
The colt will be “hung” like this, away from food and water, all night. In the morning, body-sore and exhausted, he’ll put up much less resistance when his schooling resumes
The person riding him may call this a necessary part of training.
Others would call it abuse.
Ordinarily, “horse abuse” conjures images of neglected backyard animals starving or thirsting to death. But there’s a subtler kind. It’s closer to home, and harder to think about. It happens to well-bred show horses, at the hands of those charged with their care.
It occurs when the desire to win -or otherwise achieve a training goal- overcomes the dictates of fair play and humane treatment.
Sometimes we fail to recognize it. (“Its just training.”) Sometimes we justify it. (“Everyone does it.”) Sometimes we simply turn away. (“Not my business.”) Sometimes, incredibly, we inflict it ourselves, or cause it to be inflicted by our unrealistic demands.
Is such abuse inevitable? The horse is one of the most willing and trainable creatures on earth. The human is the most intelligent and creative, and supposedly the most empathetic. Shouldn’t we be able to persuade the horse to do our bidding without abusing him?
What is cruel?
Defining abuse in horse training is not as easy as it might seem. We’d all agree that proper discipline of a horse is OK, while maltreatment is not. But which is which?
Swatting a horse that presents his rump to kick is clearly not abuse, while administering a 90-second “horsewhipping” undeniably is.
But what about all the gray areas between these extremes?
For the purpose of this article, we’ll focus on measures that most horseman can agree are, by definition, abusive.
These include:
-Hang-tying to break down a horse’s resistance and promote a level of head carriage (by exhausting the neck muscles).
-Riding or longeing to exhaustion (far beyond the length of time needed to “get the fresh out”).
-Spurring, especially with so-called “rock grinders” (extremely sharp spurs), causing bleeding and/or “spur dents” (indentations in the cartilage between ribs).
-Excessive jerking on the mouth, especially with a severe bit (such as a super-narrow-gauge twisted-wire snaffle), causing injury to the tongue, bars, or lips.
-Excessive jerking on the lead shank, especially when a chain is used over the face or in the mouth, causing injury.
-Excessive whipping or beating, from the saddle or the ground, causing terror or injury (thrashings that represent an expression of anger and frustration rather than a measured attempt at discipline).
-Hitting about the head, especially with a solid weapon.
-“Bitting around” for excessive periods (where a horse is left to stand for hours with his head tied around to one side, then the other, to enforce flexibility
-Withholding food or water to create submissiveness. (Cutting back on the grain ration of a hot horse is OK: starving a horse into weakness is not)
Obviously, such measures aren’t the norm in today’s Western horse world. Yet they may be more pervasive than we’d care to think.
“There definitely are trainer whose philosophy is to win at any cost” attests Charlie Cole, a multiple world-champion Quarter horse trainer based in Texas. “Not many people will resort to the worst abuses, such as riding a horse to complete fatigue or hitting it over the head with a bat. But, believe me, it does happen in extreme cases, and owners need to be made aware of it.”
The roots of abuse
How does someone who ostensibly loves horses )or at least chooses to make a living or pursue a hobby with them) come to use such methods? There’s no simple answer, and typically many factors are involved. They may include:
Pressure. A trainer’s financial well-being often rests on his or her ability to win in competition. This can lead to cut corners and overstepped boundaries. Overly demanding owners add to the dilemma.
“Some clients have a must-win mentality,” notes Cole “They don’t care what you do as long as it seems to ‘work.’ But it’s not worth it to me -no one can pay me enough to abuse a horse.”
Big-money futurities -which require so much of the youngest, least-experienced horses- put further pressure on trainers. Abuse may become a means to “get the job done” in the limited time available before a major event.
Weak training skills. Abuse is sometimes the latest resort of trainer who’ve run out of ideas. “It helps to have a lot of ‘tools’ in your toolbox,” observes Sandy Collier, a world champion reined cow horse trainer based in California. “If you try something several times and it’s not working, it’s your responsibility to figure out how to present it differently to the horse so it will work. Losing your temper and punishing in anger is counterproductive,” she adds. “It just creates fear and more resistance, which then can lead to more abuse.”
Tough event standards. Modern trends in certain events can create training challenges that invite abuse. For example, Western pleasure’s current preference for level neck carriage, slow movement, and bobble-free correctness –all on a draped rein- places a huge burden on trainers. They must, in effect, create “Stepford mounts” that perform perfectly with no visible guidance. It’s a difficult undertaking under the best of circumstances. When difficulties do arise, observes Cole, some trainers are tempted to resort to intimidation and abuse to ensure their horses’ compliance in the show pen.
Bad “fits.” The specialized nature of today’s events requires exceptional horses. When a horse without natural talent for a particular event is pointed in that direction anyway, the risk of abuse rises.
“You have to know how far to push before stopping,” says Texas-based Quarter horse trainer Vicky Holt, who adds that sometimes it’s the level of competition that’s wrong. “When a horse just isn’t capable of the top ranks, I’ll suggest to his owner that we do weekend Quarter shows and skip the world and Congress. Then you’ve got a better fit.” Sometimes what’s needed is a complete job change. “I’ll tell a client ‘This horse does not want to go to Pleasure horse school,’” says Carol Dal Porto, a world-champion Appaloosa trainer based in California. “I’ll offer another class, such as trail, jumping, or a pattern event. Beyond that, if a horse just doesn’t want to be a show horse, you have to send it home.”
But, as Cole points out, offering options is easier for all-around trainers. “If all you do is one event, you’ve got to train that horse in that event or send it to someone else.” He observes. And because a lost horse is lost revenue, single-event trainers may push the envelope in an effort to make a horse perform regardless of suitability.
Machismo. The western horse world’s cowboy heritage means there’s a certain acceptance of “bloodletting” and a “might makes right” perspective. Frank Barnett, a Florida-based trainer who rehabilitates problem horses, points out that relying on brute force is a copout. “You’re not a real horseman until you lose your strength,” he says, noting that advancing age takes care of some brutal tendencies. “When you no longer can muscle a horse, you wind up figuring out better ways of training him,” he says.
Finding a fix
Abuse does more than injure a horse mentally and physically. It also damages the industry at large. “Brutality can ‘work’ on a horse, but it doesn’t teach him much,” observes Barnett. So although a fearful, intimidated horse might perform for his trainer, he likely won’t to the same degree for someone else –say, his non-pro owner.
“We lose people from the business because of it,” says Holt. “The owner tries to ride the horse and say’s, ‘This one’s not trained!’”
Moreover, like drug abuse, violent training is the opposition of what most trainers claim to be offering. The principles of time-honored horsemanship call for the development of the horse, mentally and physically, through thoughtful, systematic, patient work.
“What trainers need to ‘get’ is that non abusive methods work better than abusive,” says Dal Porto. “When i was just starting out as a trainer, there were times I’d get frustrated, and the common thing for inexperienced trainers is to focus on what the horse is doing wrong and then correct him. My program began to move forward when I started looking for what a horse was doing right –and how I could reward him and make him want to do that again. When all the negative energy is replaced with positive energy, it creates a much better learning environment.”
Barnett seconds this sentiment, noting that trainers need to have something to fall back on when they run into resistance. “That way,” he says, “they don’t simply longe harder, or turn to ‘bigger’ equipment. When you have a logical, progressive system, you always have a baseline to go back to.”
Adds Cole, “there’s only so much a horse can learn at one time. I preach this. Say you have a young horse you’ve been training for a month. He’ll be going along really well up to a certain point, but when you ask him to go a step further, instead of getting better, he gets worse. He’s hit a wall.
“At this point, if you insist on getting him back up to where he was before –and it’s tempting!- you can wind up getting frustrated, and this is where abuse can come into it,” he continues. “But if you settle, that day, for just a little bit better, then he’ll be a lot better for you the next day. You’ve got to know when to be patient.”
Collier notes that if you shoot for making your horse just one percent better each day, he’ll be 100 percent better in 100 days. “Now, that’s something worth striving for, and it rarely results in the pressure to cause abuse,” she says.
Carol Harris, owner of two-time American Quarter Horse Association Superhorse Rugged Lark, and a member of AQHA’s judges committee, says trainers must stop expecting horses to be ‘bionic’ in execution and consistency.
“This is a living, breathing creature, with feelings. If you treat him well, he’ll pay you back in spades in the long run,” she says, adding this doesn’t mean that you can’t ever “get after” a horse. “But it must be done with timing, skill, and moderation,” she says. “And, afterwards, you don’t keep threatening –you give the horse the chance to be good.”
Some breed and sport associations, to their credit, now police their events to keep the worst offenses from occurring on show grounds. But that doesn’t stop a trainer from hang-tying a horse at a nearby barn, then hauling in to compete in the big class.
Judging is a huge piece of the equation. Associations –which set standards and oversee judges- must realize what any trainer can tell you: What wins in the show pen becomes the standard, regardless of what the rule book says.
If judges were to consistently stop rewarding unrealistic goals –say, a 2-year-old so buttoned-up he wont’ even glance across the arena- especially when it’s obvious the horse has been intimidated, the standard would change. Then, trainer who can achieve such über-obedience only via abuse would no longer feel the compulsion to do so.
What can you do
First and most important, make sure your own horse is never under the control of an abusive trainer (see “Don’t let it happen to your horse.”) Beyond that, don’t be shy about letting others know your feelings about abusive methods. The more that’s left unsaid, the easier it is for those who abuse to rationalize their actions. If you see obvious abuse at a show, notify a steward. If someone asks your opinion about a trainer you know to be abusive, be honest. You needn’t generalize or pass judgment: just relay any relevant information you know to be true and let the person draw his or her own conclusions.
Ultimately, we all must face the reality of what goes on, and help others to do so as well. Frank Barnett, who’s spent a lifetime studying classical horsemanship and how it applies to the most difficult horses, doesn’t mince words.
“The old masters say that whatever’s painful to the horse is abusive,” he says. “I won’t argue with that, even though we are all human, and probably lying if we say we never lose our tempers. Still, the horse-human thing is supposed to be a partnership –even if we do have, must have, 51 percent of the deal. The horse,” he adds meaningfully, “is not meant to be a slave.”
Don’t let it happen to your horse
To keep your horse from falling victim to abuse, follow these guidelines in selecting and monitoring a trainer:
Check his/her reputation. Talk to longtime clients and others who know the trainer well. Ask specifically about the individual’s training philosophy, whether his or her program follows a logical progression, how he or she handles discipline.
“Good trainers will adapt any program to fit individual horses or trends, but they’ll always have a foundation to fall back on,: says Appaloosa trainer Carol Dal Porto.
Stay grounded. Don’t become starry-eyed over a trainer’s name recognition. If you’re seeking a halter trainer, don’t let “shank power” (an individual’s current popularity in the show pen) blind you to abusive practices.
Watch the warm-up. Ideally, observe the trainer in action over a series of shows, paying particular attention to his/her manner in the warm-up pen. “Are they consistent?” asks Dal Porto.
“What is their relationship with a horse? Are they riding him all day, do they pick-pick-pick-pick at him, never giving him a chance to choose to be good?”
Keep in mind that people are generally more circumspect in public then they would be private, so any roughness you see at shows is likely to be intensified back home.
Visit the facility. Does the trainer’s barn look safe and well-maintained, with obvious care taken for the horses’ well-being? Do the horses look happy, relaxed and well-fed, with no raw mouths, bloody sides or swelling on the head? Watch in particular the horses’ expression and body language when they are around the trainer. Do the animals seem alert and willing? Or dull and robotic? Watch the ears: if the horse insists on keeping one ear obsessively cocked toward the trainer and appear fearful, it may be a sign they’re remembering –and anticipating- abuse.
Ask to see the tack room, and check the bits on work bridles. Do you see blood, or worse, bits of tissue?
Be candid. Discuss you goals and the level of competition you desire. Ask, is my horse suitable for this? How will you know? What are my options?
“Make it clear you don’t want to win at all cost, and specify the things you don’t want done.” recommends Quarter horse trainer Charlie Cole.
“A good question to ask,” suggest Dal Porto,”Is, what do you do when jou get stuck? Ideally, a trainer has a mentor or a network of professionals to compare notes with. That reduces the risk of you horse becoming your trainers guinea pig, when trusted colleagues might be able to offer just the solution your horse needs.”
Remain vigilant. If proximity allows, go see your horse regularly. Ask the trainer if it’s OK to occasionally drop in unannounced, for a short visit that won’t require his time. Whenever you visit, watch for the same sort of things you did when observing the trainers other horses. If you find anything that alarms you, discuss it with the trainer to learn of any extenuating circumstances. If the trainer seems defensive or evasive, it may be time to consider a change –for the good of your horse!
Enjoy reading, groetjes, Liesbeth
- Himyar
-
- Berichten: 4541
- Geregistreerd: 14-08-01
Geplaatst: 25-11-04 16:29
[RT] Mijn paard kleeft en steigert!
Laatst bijgewerkt door Himyar op 25-11-04 16:32, in het totaal 1 keer bewerkt
- westernworld
-
- Berichten: 1285
- Geregistreerd: 14-06-01
- Woonplaats: amersfoort
- WSW
-
- Berichten: 324
- Geregistreerd: 08-01-02
- Woonplaats: marum
Geplaatst: 25-11-04 16:36
De klant betaald dus de klant bepaald!
D.w.z de trainer geeft waar de klant om vraagt, net als in de bont industrie, hoe zielig is het dat deze jonge zeehondjes worden dood geknuppeld, maar er zijn klanten die deze bont jas willen hebben en dragen.
zo zit het precies met de sport, het draait om het geld doordat de klant ( sorry, maar dat is de grote meerderheid van de western ruiters) wil dat zijn/haar paard presteerd en dat de klant wil dat zijn instructeur / trainer presteerd, om te kunnen zeggen ik heb de zoon / dochter van Wereld kampioen of ik koop een paard getraint door Wereld kampioen.... De paarden zijn inderdaad de dupe zei die het halen om wereld kampioen te worden ( of alleen al door alle voorselecties heenkomen) zijn de sterkere onder de paarden, of juist de paarden die breekbaar genoeg waren om zich zo te laten manipuleren, zij verdienen het grote geld voor hun eigenaren ( vaak corporaties). Maar daar gaat het grote publiek immers voor.
Kijk om je heen en wat zie je: de succesvolle! Niet de "looser" die iedere wedstrijd zijn best zit de doen met het paard dat alles net niet kan!!!
Kijk om je heen en wat hoor je: hoe geweldig is zij die Nederlands kampioen is of wat voor een titel dan ook.
Maar toch zijn er mensen die de tijd nemen en een opleiding voor zichzelf en hun paard (en) serieus nemen en daar dus vele jaren meer mee bezig zijn, hun paarden groeien door de jaren naar een goed niveau. Ook professionals, alleen moeten deze een behoorlijke dosis doorzettingsvermogen hebben en een hele dikke huid kweken om al het andere commentaar te kunnen weerstaan waarom zij nog steeds niet vol poresteren met hun 5 of 6 of misschien 7 jarige paard. En al was die 10 jaar en nog niet klaar, daar gaat het om!
Maar wie van jullie betaald al die jaren de training van zijn paard???? Dat vraag ik mij wel steeds af: Een training is duur, en hoelang mag het dan duren tot het paard kan waar je hem voor wegbrengt????
Aldus mijn klaagzang, aan jullie "klanten"de reacties....
- cissy
-
- Berichten: 20483
- Geregistreerd: 14-10-03
- Woonplaats: hut in Heicop
Geplaatst: 25-11-04 16:36
Helaas zijn er voorbeelden te over van hoe het niet moet. Ik heb je verhaaltje geprint liesbeth en daar ga ik vanavond eens op mn gemakje voor zitten.
Mijn paardje moet hard werken maar ik probeer wel fair tegen dr te zijn en toch verder te komen. Ik les bij iemand die volgens mij heel veel om de paarden geeft maar toch heel goed weet hoe het plaatje eruit moet zien en om daar te komen toch wel het paard als maatje ziet en niet als instrument.
Helaas denkt niet iedereen er zo over en het enige wat ik kan doen is het zelf niet overnemen en proberen uit te stralen dat het ook anders kan. Maar ik rij nog niet goed genoeg om mezelf in the picture te rijden, maar dat komt nog wel hoop ik...
Voorlopig hinnikt mijn paardje naar me als ik op stal kom en altijd oortjes erop en rent naar me toe in de wei en is altijd blij me te zien, dus ze voelt zich denk ik niet door me geintimideerd en dat wil ik graag zo houden ondanks dat het wel lijkt of dat niet normaal is als ik de verhalen uit amerika lees...
- westernworld
-
- Berichten: 1285
- Geregistreerd: 14-06-01
- Woonplaats: amersfoort
Geplaatst: 25-11-04 16:57
hoevaak heb je zelf een "klant' uitgelegd, nee het kan niet in drie maanden,dan gaan ze naae een ander die het wel even doet,en een jaar?later zie je dat paard,of al twee keer verkocht zijn of erger.
bokst hier maar tegen op.
maar laat ons niet weerhouden om het toch anders te doen!!!!!!!!!!
rinus
- Jos
- Berichten: 4059
- Geregistreerd: 14-06-01
- Woonplaats: beets
Geplaatst: 25-11-04 18:04
maar nu ik het zo lees krijg ik weer een kippevel.
ik ben blij dat ik altijd gezegd heb, als iemand tegen me zei
"goh ..........die jongen van jou , die moet je naar amerika sturen"
mijn reaktie was dan ' nee nu nog niet pas als hij oud genoeg is om het goede van het kwade te kunnen scheiden, en tot die tijd ga ik mee als hij van iemand anders les krijgt"
soms werd ik schaapachtig aan gekeken, maar als ik dit zo hoor dan mag hij pas op zijn 80ste
vanavond gaan we samen het artikel van liesbeth lezen
( ben niet zo goed in englels
)Verder hoop ik dat de nederlandse western ruiters hun eigen verstand en gevoel blijven gebruiken, en niet onder het mom van "in amerika doen ze het ook zo dus het zal wel goed zijn" hun paarden op deze manier gaan mishandelen.
- XoNo
-
- Berichten: 21435
- Geregistreerd: 28-12-01
- Woonplaats: Assen
Geplaatst: 25-11-04 18:06
Toch kan ik jouw verhaal niet aan mijn ervaringen linken. Jouw verhaal doet mij denken dat het gros van de trainers hardhandig te werk gaat, terwijl mijn ervaring is dat dat juist andersom is. Misschien komt het omdat er wellicht toch een verschil zit tussen Paintmensen en Quartermensen, alhoewel de paarden op de Palomino world show, toch merendeel Quarters waren.
Wat ik overigens wel heel veel heb gezien is dat paarden in de senior western pleasure nagenoeg geen van allen rad zijn. Ook halterpaarden die zo zwaar zijn dat ze hun gewicht bijna niet meer kunnen dragen en kreunend en steunend gelongeerd worden, dat was een erg sneu gezicht.
Ook ik heb gezien dat de paarden allemaal zo rustig waren, niet eens één blik wierpen op de tribune en het werk wat hun werd opgedragen gewoon deden, no questions asked. Heerlijk om te zien, maar wanneer ik een onderdeel zie waarin 3 jarige paarden zonder hoofdstel geshowed worden, gaan bij mij toch enigszins de nekharen overeind staan en is het eerste waar ik aan denk, helaas toch doping. Of wij doen hier in Nederland iets grandioos verkeerd met onze 3 jarige óf wij doen juist wel iets goeds, waardoor onze 3 jarige paarden wel om zich heen durven te kijken.
Ik had graag een leuker verslag van je gezien, maar helaas heeft niemand dat voor het kiezen. Wel fijn dat je een verslagje schrijft.
- Jeddah
-
- Berichten: 14474
- Geregistreerd: 17-03-02
- Woonplaats: Golden Valley, USA
Geplaatst: 25-11-04 18:13
Wij hebben hier al geen longeline en wij starten de paarden pas met 3, veel hebben dus nog geen showarena van binnen gezien, of enkel een keertje als weanling in de halter.
Ik denk dat Senna over een paar jaar als 3 jarige dus ook niet zo erg zal op of om kijken, dat doet ze nu al haast niet en ze is nog maar een jaarling, maar al wel een "ervaren" show paardje geworden. En mocht het nou zo zijn dat Senna tegen die tijd niet op of om kijkt, ze heeft geen doping gehad hoor
!Ik denk dat je dat niet kan vergelijken met de meeste 3 jarigen hier in NL.
- XoNo
-
- Berichten: 21435
- Geregistreerd: 28-12-01
- Woonplaats: Assen
Geplaatst: 25-11-04 18:15
- XoNo
-
- Berichten: 21435
- Geregistreerd: 28-12-01
- Woonplaats: Assen
- vikki
-
- Berichten: 14329
- Geregistreerd: 21-02-01
Geplaatst: 25-11-04 21:34
- Frayba
- Berichten: 232
- Geregistreerd: 14-10-04
- Woonplaats: Papenburg
Geplaatst: 25-11-04 22:07
Overigens als je het voorbeeld wat het artikel in H&R als eerste noemt in de praktijk tegenkomt (in Nederland), en je laat het officieel aankaarten bij de AQHA omdat er gewoon teveel getuigen bij zijn om het nog in den minne te schikken, krijgt de betreffende deelnemer slechts een simpele waarschuwing.
Hier op Bokt echter worden er bijna meer woorden aan besteed of de aangever dat wel had moeten doen (understatement), dan dat over de schandelijke daad geschreven wordt.
Even een paar vragen (ík ben absoluut niet geinteresseerd in je antwoorden, dat zou je zélf moeten zijn):
- ga je kijken bij onderdelen die eigenlijk "niet kunnen" zoals de Reining- en WCH futurities (paarden worden als 2-jarigen al intensief getraind om daar te kunnen presteren)?
- koop je producten van bedrijven die deze "niet kunnen" onderdelen sponsoren?
- applaudiseer je voor de goede prestatie van een ruiter waarvan je weet dat de trainingmethode de grens van mishandeling (naar jóu inzicht) regelmatig overschreidt?
- heb je een paard gekocht dat door zo'n ruiter of zijn stal verhandeld werd?
- heb je een dekking gekocht van een paard van zo'n ruiter of zijn stal?
- heb je een trainingsvideo of -boek gekocht van zo'n ruiter?
Heb je één of meerdere vragen met "ja" beantwoord, dan heb je bijgedragen aan het in stand houden van deze misstanden...
Let wel: ik BESCHULDIG niemand! Velen beseffen hun rol in "the industry" niet eens, maar het is belangrijk dat je dit soort dingen eerst gaat beseffen voordat je aan je "club" vraagt er iets aan te doen... Want zolang de "liefhebbers" de "industry" sponsoren...
Ik vind het heel jammer (maar wel heel begrijpelijk) dat juist degenen die walgen van de misstanden het bijltje er bij neer gooien. Juist díe moeten blijven rijden, en laten zíen dat het ook anders kan! Dat is niet makkelijk, dat weet ik heus ook wel, maar anders blijven alleen de misstanden over...
Ik ben na het verslag van Vera en Marieke opeens wel trots op de kritieken die nederlandse jury's wel van sommige pleasure-ruiters krijgen: "amerikanen jureren héél anders". De volgende keer zeg ik: "Dank je wel voor het compliment".
Wat ook al iemand vroeg, en waar ik ook in geinteresseerd was: was er nou een lijn in te ontdekken in de misstanden? Was het bij de amateurs net zo erg als in de open klasse? En waren er nog opvallende verschillen bij de ruiters voor cutting, reining, pleasure, trail, w-riding bijv?
Groeten,
Chris
- Marieke
- Berichten: 1343
- Geregistreerd: 31-03-01
Geplaatst: 25-11-04 23:02
Wij hebben niet geklapt voor degene die we bij het inrijden hun paard hebben zien martelen. Des te harder klapte we voor degene die we wel netjes hadden zien trainen ookal scoorde ze minder. Ik moet wel eerlijk toegeven dat we op een gegeven moment helemaal niet meer bij het inrijden zijn gaan kijken omdat we daarna als 2 zombies naar de wedstrijd zaten te kijken. De lol was er dan wel af. Het was een vorm van kop in het zand steken, ik weet het, maar anders was de World Show een nog grotere teleurtselling geweest.
We hebben geen Amateurs zien rijden, het waren echt de profs.
Ik kan niet echt zeggen dat ik veel verschil heb gezien in de verschillende klasses.
Pleasure paarden worden contstant in hun mond gerukt, reining paarden worden contstant in hun mond gerukt en in de ronte geschopt, dit geld ook voor de cutters. Hunter paarden werden op wat uitzonderingen na wel met rust gelaten. De ropers die we gezien hebben werden alleen maar in de rondte gegalopeerd, maar ik weet hoe ze thuis werken en mijn maag draait om op het moment dat de kalf achterover klapt
De halter paarden hebben het echt zwaar, dat dat nog op deze manier bestaat vind ik echt ongelofelijk.
Maar goed, ik denk dat we moeten beginnen bij de organisaties, maar vooral ook de jury's. Het enige vervelende is dat je pas wat te zeggen hebt als je iemand bent en tja....... er is dan best nog wel een lange weg te gaan.