Met afgrijzen en kromme tenen het ik het afgelopen NK op de tribune en op
het voorterrein doorgebracht. Wanneer vallen de schellen van de ogen van
officials, ruiters en publiek? Wanneer staat er iemand op die zijn positie
gebruikt om paardenmishandeling aan te pakken?
Sterker nog, ik heb kinderen van enkele bekende binnen de westernsport naar hartelust
hun paarden zien afranselen terwijl de ouders vol trots naar hun kroost
keken.
Paarden die volledig gedomineerd gedrag vertonen, kleine stapjes nemen want
bij een grotere pas volgt weer een afstraffing. Paarden die kapot zijn
gereden en daardoor niet meer instaat zijn een normale galoppas te zetten.
Paarden die bij het minste geringste een ruk in hun mond kunnen verwachten
of lek geprikt worden met sporen totdat ze uit volledige angst zich maar
overgeven. Paarden die geschrokken achteruit springen omdat de ruiter na de
proef afstapt en zijn paard wilden belonen, iets aan dit gedrag zegt mij
dat ze thuis heel andere dingen kunnen verwachten als de ruiter afstapt.
Hoe erg moeten deze paarden lijden als ze thuis, zonder een toeziend oog
van iemand met gezond verstand en een beetje dierenliefde, gereden worden
om op een show een "topprestatie" te kunnen leveren.
Ik kan gewoon niet begrijpen dat wij dit allemaal accepteren als normaal.
We hebben toch paarden omdat we van deze dieren houden? We ze bewonderen
voor hetgeen wat ze voor ons betekenen, het vertrouwen dat ze ons geven, de
dagelijkse toewijding die zij leveren voor ons genoegen?
Ik draag de westernsport een warm hart toe maar zal en kan mij er niet bij
neerleggen dat er zoveel mensen zijn die dit als "gewoon" accepteren.
Mensen, er is een weg terug maar die kan alleen maar bewandeld worden als
paardenmishandeling niet beloond wordt met hoge noteringen. Als
paardeneigenaren hun paarden de marteling van zogenaamd gerenomeerde
deskundige ruiters niet langer laten ondergaan. Als we dit soort praktijken
niet langer meer oogluikend toelaten maar openlijk aanspreken.
Ik weet dat wat ik aankaart iets is waar niemand over wil praten, wat
zogenaamd niemand doet en vooral waar niemand een ander voor op de vingers
wil tikken. Maar ik weet ook dat ik niet de enige ben waarvan de maag
omdraait bij het zien van zoveel leed. Wanneer durft iedereen hier nu eens
voor uit te komen en er daadwerkelijk iets aan te doen?
Nu maar afwachten of ik daar antwoord op ga krijgen.


)

.
, maar als we er later over praten zijn we het toch weer eens met elkaar