SaNNeS88 schreef:Hoe komt het dan Wendy, dat je zo kloote voelt? Of heb ik daar overheen gelezen?
Kan het nu wel op bokt zetten want het is nu definitief. M'n vriend heeft het gisteravond uitgemaakt. Woensdag was er 'opeens' de twijfel, hij wilde het uitmaken. Toch maar een weekje bedenktijd. Donderdagochtend weer helemaal lief, gewoon een kus voor ie naar het werk ging enzo. Donderdagmiddag was ie opeens boos en wilde me niet meer zien of spreken. Donderdagavond kwam ie mijn spullen terugbrengen, veel gepraat. Hij zou het weekend lekker met de mannen gezellige dingen gaan doen en gewoon kijken of ie me zou missen.. Het weekend nog een paar smsjes over en weer heel koel net als naar vage vrienden ofzo
Zondagavond hem gesmst of ie zondag of maandag avond wilde praten.. Zondag wilde hij niet, maandag zou ie wel even zien. Maandagavond een smsje dat ie er geen zin in had om te praten. Ik er toch op aangedrongen want voelde de bui al hangen. Wat blijkt, zaterdag heeft ie al tegen zn ouders en vrienden verteld dat het uit was.. Maar hij heeft tot gisteravond mij met hoop laten zitten
Gisteravond veel gepraat, ik heb zitten huilen als een klein kind
Hij heeft nog wel gevoelens voor me, wil wel vrienden blijven, wil nog best samen uit eten of film kijken of weetikveelwat, hij wil ook altijd voor me klaarstaan, maar hij wil m'n vriend niet meer zijn. Het doet hem wel pijn, want hij voelt nog wel voor me, maar wíl het gewoon niet meer. Hij is bang om gekwetst te worden als hij me te dichtbij z'n hart laat komen. Hebben een hele moeilijke periode doorgemaakt, ik heb hem overal ingesteund. Toen hij zwaar overspannen thuis zat (wat hij niet wil toegeven en geen hulp voor wil zoeken) heb ik hem laten uithuilen, naar hem geluisterd en geprobeerd oplossingen te zoeken. Nu is alles mijn schuld dat hij pijn heeft, want door mij is al z'n zorgvuldig weggestopte pijn van vroeger weer bovengekomen. Hij is zelf compleet in de war. En nu wil ie vrij zijn. Van de 1 op de andere dag heeft ie ontslag genomen op zn werk.. (waar ie al 6 jaar werkt) en hij heeft het uitgemaakt met mij. Hij wil alleen maar weg, wat ie wil weet ie verder niet
Het is beter zo dat weet ik, maar het doet zoooo pijn. Mijn eerste vriendje heeft alle vertrouwen bij mij stukgemaakt, me onwijs veel pijn gedaan en meerdere opzichten. Hij is de eerste die ik weer in m'n hart heb durven toelaten en vlak nadat ik dat gedaan heb zet ie me zo aan de kant. M'n moeder zegt dat het een hopeloze strijd is, dat vechten voor iemand die zn hart sluit voor iedereen die te dichtbij komt toch al een verloren strijd is. En dat is ook wel zo..
Details kan en wil ik verder niet op bokt zetten
Wie wil weten hoe of wat mag een pb sturen, maar ook voor hem wil ik verder de echt persoonlijke dingen niet zo op internet kwijt