Weet je wat het is LJ, als ik zeker wist dat het aan zijn gevoel lag, dat accepteerde ik dat, ook al zou ik dat moeilijk vinden. Maar ik weet bijna wel zeker dat het niet zijn gevoel is, maar angst en paniek omdat het nu allemaal wel heel erg definitief en dichtbij komt. En daarom is het zo frustrerend en hoop ik dat hij het zelf ook gaat inzien. Het is natuurlijk ook allemaal heel eng en snel en ik krijg ook de kriebels en vind het doodeng, maar ik wil er wel voor gaan en heb mezelf gewoon een schop onder mijn reet gegeven en spring in het diepe (ofja, straks dan iig als hij weet hoe het allemaal zit)... Alle mensen met wie ik gesproken heb, die mij een beetje kennen en hem ook, denken er ook hetzelfde over, zeggen ook dat hij een trap onder zijn reet en wat meer inzicht nodig heeft, maar goed, hij zal het zelf moeten ondervinden...
Net op msn weer zei ie wederom: "Ik ook van jou."
Hij schopt me zonder dat hij het zelf in de gaten heeft van de ene naar de andere kant. Aan de ene kant wil ik het niet horen, maar toch ergens is het ook wel weer fijn...