Geplaatst Ik heb een super lieve merrie ruim 4 jaar geleden aangeschaft onder het motto, hier ga ik echt mee starten. Dressuur en voornamelijk springen. Als ze oud aan het worden is gaan we het rustiger aan doen en gaan we endurance rijden. Dit alles was namelijk niet met mijn vorige paard mogelijk.
Na een half jaar was het raak en bleek ze onder het mes te moeten ze had OCD in de ernstige vorm namelijk 7 fragmenten. Ze heeft 3,5 uur onder het mes geweest en de chirurgen gaven haar maar 40%. Verzekering deed moeilijk maar dat ging uiteindelijk ook goed. Ik had al een paar keer gebeld naar de kliniek maar ze waren steeds bezig en konden me niks vertellen. Een par uur later kreeg ik eindelijk te horen dat alle stukjes eruit waren en de kans op herstel nu goed was. De fragmenten lagen zeer ongunstig om erbij te komen.
Eenmaal op de kliniek was ik gebroken, ik zag mijn paard zoveel pijn hebben en er kon niks aan gedaan worden ze stond immers al op zware pijnstillers. Een week later mocht ik haar meenemen en het verband was er af. je zag een paar touwtjes dat was alles zag er super uit. We gingen revalideren met de fiets lange stukken stappen aan de hand gaat wel maar ik heb astma dus hardlopen met haar zat er niet in, dan maar de fiets. Ze gedroeg zich super al merkte ik wel dat ze mij niert meer vertrouwde, ik ben natuurlijk de boeman die haar alle pijn aanrichte, ik bracht haar naar iets slechts en daar moest ik voor boeten.
Een paar maanden later ging het even iets beter maar er waren ook wat mindere puntjes. chyropractor kwam op stal langs dus liet haar ook even checken. Halswerfel was verkeerd gaan zitten en haar knieeen waren te zwak geworden. Knieen waren duidelijk door dat ze pijn had en ontlaste de hele zooi. Hals kwam doordat ze na de narcose vermoedelijk gevallen was.
Werfel goed laten zetten en we moesten gericht gaan trainen. Weer mis, Bij haar schouder dit keer en haar been vertrouwde ik ook al niet. terecht was dit. door haar knieeen was ze gaan compenseren op de voorhand waardoor ze een overbelaste schoudere had, hierdoor ging haar pees onsteken als actie reactie, de pezen waren nog lang niet uitgehard, ze was immers nog maar 3.
Pees laten scannen en na 3 manden mochten we weer opbouwen. Alles ging weer goed we gingen weer springen en dressuur oefenen maar het lukte maar af en toe. We gingen van stal verhuizen en op de nieuwe stal regelmatig les genomen tot we op het punt kwamen dat ze er echt klaar voor was en ik me kon inschrijven voor een wedstrijdje. De weeek erna deed ze niks meer bij niemand, volledig in verzet.
Naar de kliniek weer en daar kwamen ze erachter dat ze krom was, fysio erbij. Na een poos behandelen en ze weer recht was bleef ze staken het lag ook niet aan mij we kregen samen les. Tja wat is het dan. Verder onderzoeken weer naar de kliniek aantal testen doen, rijden daar noem maar op. Ondertussen ging het vertrouwen ook niet echt lekker natuurlijk. Na tig onderzoeken kwamen ze erachter dat ze atatisch was en dat ik er zoals het er nu uitzag mogelijk nooit meer op kon zitten omdat als ik er op ga zitten de boel juist dan blokeerd. Je kunt wel raden hoe ik me moest voelen. Ze mocht nog wel voor de kar want trekken was geen probleem. Helaas voor mij wel want ik vind dat niet mijn sport. Ik was aan het nadenken en wilde haar niet wegdoen dan maar ergens lekker op de wei, lekker genieten maar is dat wat ze wil? Ik wist het niet meer.
Er kwam een osteopaat op stal en er werd mij aangeraden om hem even naar Splash te laten kijken, ik was nogal sceptisch hierover, mijn paard werd echt niet meer beter hoor. Toch maar even wel gedaan. Sindsdien kon ik er weer op zitten. We zijn gaan endurance rijden dat wilde ik toch altijd al doen dus waarom nu niet. Ze kwam het hele seizoen er super uit zonder comentaar van de dierenartsen daar. We zijn nu aan het trainen voor de 2de klasse.
weer de osteopaat laten komen voor de jaarlijkse check. Het was iets langer gaan duren dan gepland omdat ze met een peesblesure stond door een onkundige smit. de osteopaat was verbijsterd hoe goed ze was geworden. De blokade was weg namelijk er zat niets meer. Ze mag weer dressuur rijden, egenlijk moeten we dat er nu bij gaan doen om haar weer wat sterker te maken achter in haar rug.
Al die mensen die gezegd hebben dat ik haar moest verkopen omdat ze toch niks meer kon
ik wist wel beter. Ondertussen is de band tussen ons ook weer super ze vind het weer leuk om te werken. Logisch natuurlijk maar soms hoopte ik dat ze kon praten dan hadden al die onderzoeken niet gehoeven. Jongens 'l be back better than ever.We gaan nu ook weer een poging doen met dressuur maar de basis is ver te zoeken. ze kan sturen harder en zachter, de rest was overbodig, dus dat zal nog wat bloed zweet en tranen kosten maar ze is nu bijna 8 dus we hebben alle tijd. Met de endurance gaan we door want dat is super.
Dit is mijn verhaal van een medisch wonder en ik hoop dat het bij julie ook wel eens gebeurd en hiervan genoten hebben. Ik hoop dat dit op de goede plek staat
