Geplaatst ik weet niet of ik mijn topic hier goed heb geplaatst, maar dat laat ik aan jullie over, het is wel een lang verhaal.
alvast bedankt voor het lezen.
het is een verhaal over mijn paardje imposant.
hij is 3 dagen heel ziek geweest, tot het geen zin meer had en tot we wisten dat hij het niet meer zou halen..........
suc6 met het lezen.het is echt een lang verhaal....
Zaterdag 26 maart 2005, de dag dat Imposant ziek werd.
Deze dag staat in mijn geheugen gegrift vanaf vandaag.
Ik had s’middags gereden op mijn paardje Imposant.
We moesten nog even flink oefenen voor de kampioenschappen die voor maandag 28 maart op het programma stond. We reden mee in de categorie B en we moesten nummer 9 van het boekje rijden. Ik stond in de finale tegen Susanne van de
Wijnboom.
Hij was wat sloompjes, maar het was opeens ook zo warm, het zal wel aan het weer liggen, dacht ik…….
Daar lag het dus achteraf niet aan……maarja, alles is achteraf anders dan gepland.
Na het rijden deed ik hem zijn zweetdeken op en zette ik hem op stal.
Hij was moe en hij had flink gezweet, maar dat was wel vaker zo. Niets om me druk over te maken dus….
Ik ging na een half uurtje ongeveer even kijken of hij al droog was.
Hij had liggen rollen in zijn stal en alles zat onder het zaagsel.
Ook dit deed hij wel vaker…dus niets aan de hand dacht ik….
Ik poetste hem even en deed hem zijn andere deken op, nu kon hij weer lekker in de wei.
Ik maakte ondertussen zijn stal klaar voor de avond, ik deed brokjes in zijn bak en meneertje stond alweer te schrapen op de grond, want hij wilde zijn brokjes nu al hebben.
Ik riep hem gedag en ging naar binnen.
Toen was de tijd gekomen om te gaan werken. Maar omdat ik niet fit was heb ik maar twee uurtjes gewerkt en was ik rond 7 uur alweer thuis.
Papa en mama zaten net te eten en ik ging er even bij zitten.
Papa vertelde me dat Impo voordat hij eten ging halen in de wei lag en toen hij terug kwam nog steeds.
Dit deed hij niet vaak, maar het kan toch wel een keer, hij zal wel moe zijn geweest, dacht ik….
Ik ging naar de verjaardag van Ben Tomassen, ik reed rond half 8 naar hun toe en papa ging Impo binnenzetten toen ik aanreed. Ik wilde nog mee gaan kijken, maar omdat papa hem toch al binnen ging zetten hoefde dat eigenlijk niet.
Dus ik reed naar familie Tomassen toe en dronk er wat, maar omdat ik niet fit was ben ik om half 10 naar boven gegaan om te douchen en naar bed te gaan.
Rond 10 uur ging ik slapen, totdat Ben riep dat ons mam aan telefoon was.
Ik ging het bed uit en nam de telefoon op, Imposant was ziek….En niet zo zuinig ook.
De dierenarts was erbij geweest en hij had al een spuit gehad.
Ik heb me heel vlug aangekleed en ben meteen naar huis gegaan.
Papa vertelde dat hij Impo binnen ging zetten en dat hij niet kwam toen papa hem riep.
Toen dacht papa, wat een eigenwijze donder dat hij niet komt…..hij liep erheen en pakte hem bij zijn deken.
De deken was zeiknat…en Imposant ook….
Toen wist papa al dat het niet goed was en haalde mama erbij.
Ze besloten om Ben Hurkmans te bellen en hem ernaar te laten kijken.
Anne en Ben zijn vlug gekomen en daarna is meteen de dierenarts erbij gehaald.
Anne was gauw genoeg weer weg, omdat het er niet goed uitzag voor Imposant….Ze dachten echt dat hij het niet zou halen….Ik zou echt niet weten wat ik zonder hem zou moeten…..maar hij is er nog, dus daar moet ik me niet mee bezig houden nu…
Ook opa en tante Thea en ome Hans zijn nog gekomen, om kaartjes te brengen, want papa en mama moesten eigenlijk weg….Maar die gingen nu ook niet meer…
Nadat ik het verhaal had gehoord, ben ik met papa en mama gaan kijken naar Imposant.
Hij stond daar maar naar de grond te staren..hij zag er zo klein en kwetsbaar uit ineens…..ik had hem zo nog nooit gezien en dacht op het eerste gezicht dat hij het misschien wel niet zou gaan halen…..de finale kon ik wel vergeten, dat was meteen duidelijk.
Het belangrijkste vond ik dat Impo beter moest worden.
De dierenarts had hem onderzocht en hij wist niet wat er met hem aan de hand was, zijn hart was niet goed, dat wist hij zeker.
Hij haalde er voor de zekerheid een andere dierenarts bij omdat hij het niet vertrouwden.
Ze hebben hem samen onderzocht en hij kreeg een spuit.
Ze dachten dat het koliek was of een lekkende hartklep, omdat zijn hart zo raar klopte.
Maar zeker wisten ze het niet, hij mocht geen eten en we moesten hem goed in de gaten houden.
Dus elke nacht om het uur gaan kijken hoe het ging.
De volgende dag zou de dierenarts terug komen om te kijken hoe het dan ging.
Ik ben heel vaak gaan kijken en ben op een gegeven moment even naar bed
gegaan, papa zou hem even in de gaten houden en ik zou s’nachts de wacht houden en elk uur zou gaan kijken.
Hij ging heel langzaam vooruit.
Tot het een uur of 3 half 4 was, toen lag hij weer.
Ik ben er toen even bij gaan zitten met onze Bres, hij lag daar maar, zo moe en zo kwetsbaar….Dat deed me echt heel veel….Pas dan besef je echt hoeveel je om iets kan geven en hoe erg je hem zou missen als er ook maar iets fout zou gaan…..
Maar hij vocht ervoor, dat weet ik zeker, hij zou niet zomaar opgeven, anders was hij er nu niet meer geweest.
Toen ik het niet helemaal vertrouwde heb ik papa en mama gebeld, ze kwamen meteen, maar zij hebben hem gezien toen hij het ergste er aan toe was en ze dachten dat er niks aan de hand was.
Ik ben daarna Joost thuis gaan halen, hij was op stap geweest en zou bij ons blijven slapen.
Toen zijn we nog een keer gaan kijken, maar er was weinig verandering.
Imposant was ook helemaal op, hij was supermoe.
Papa is om half 6 nog een keer gaan kijken, toen was er ook niet veel aan de hand.
Ik ben om half 8 nog een keer gaan kijken en om half 9 ben ik nog een keer gaan kijken.
Ik ben toen maar opgestaan omdat ik toch niet meer kon slapen.
Ik liep zowat elk half uur op en neer om te kijken hoe het met hem ging.
Ik wilde zeker voorkomen dat er nog een keer iets zou gebeuren.
Het had niet voorkomen kunnen worden, maar toch voel ik me op een of andere manier schuldig….Het is toch jouw paardje, wat jouw verantwoording is…
De dierenarts kwam rond half 12 weer langs…..zijn hart was nog niet goed…hij nam wat takjes mee uit de brandstapel, omdat hij nog steeds niet weet wat hij nu precies had en of er misschien een verband is tussen de takjes en de gezondheid van Imposant.
Ik moest hem maar binnen laten staan vandaag en hem in de gaten houden.
Wel mocht hij weer wat eten, een beetje brok en wat hooi.
Dit hoefde hij in het begin nog niet.
Daarna heb ik zowat elk half uur een keer gekeken hoe het met hem ging.
Het ging heel langzaam aan wat beter, hij lag nog wel veel, maar reageerde al veel beter op geluiden en dergelijke.
Ik ben toen even gaan slapen omdat ik echt helemaal op was.
De familie Wijlaars was hier voor het paasontbijt.
Daar stond mijn hoofd dus echt niet naar…..ik heb wel wat gegeten, genoeg om een holle kies mee te vullen zou mama zeggen….Ik was al blij dat ik iets kon eten.
Nadat ik wat geslapen had ben ik weer naar Impo gegaan.
Ik ben een keer met hem voor naar de straat gelopen en heb hem geborsteld, hij was zo vies.
S’middags is de dierenarts nog een keer langsgekomen om hem te bekijken.
Zijn hart was nog niet goed, maar hij mocht wel weer wat eten, ik moest wel opschrijven wat ik hem had gegeven en hoeveel.
Drinken deed hij weer en hij begon ook langzaam weer aan zijn brokjes en zijn hooi te eten.
Hij heeft ook nog geplast, wat ook wel een goed teken is.
Hij gaat langzaam vooruit, maar hij is er nog niet…hij moet nog helemaal opknappen.
Maar de dierenarts vond hem er echt al stukken beter uitzien, hij had niet verwacht dat hij het zou halen….Dat dachten er wel meer….
Nu gaat het al stukken beter met Imposant, gelukkig, want ik wil hem echt niet kwijt.
Dat heb ik hem ook heel vaak gezegd vannacht.
Ik was zo erg verschoten en zo boos dat hem dat nou juist weer moest overkomen, het ging juist net zo goed met hem.
Maarja, het is nooit eerlijk, ook niet als een ander paard het zou krijgen.
Morgen weten we weer meer en ik hoop dat we dan ook weten wat er verder nog moet gebeuren en hoe het verder gaat verlopen…..
We zullen zien…
Ik sta vannacht nog een keer op om te gaan kijken hoe het gaat met Impo…en dan wachten we maar weer af….Het ergste vind ik dat je niets voor hem kunt doen….
Vannacht ben ik rond kwart over 2 nog een keer gaan kijken met Joost voor de zekerheid. Joost kwam van de Boemelaer af.
Alles ging goed, hij was heel alert en reageerde goed.
Nu nog afwachten of zijn hart goed is morgen……ik hoop het echt voor hem….
Maar we kunnen weer niks doen, als alleen afwachten….
Ik ga morgen wel even kijken naar de finale en Suzanne aanmoedigen…ik ben benieuwd wie er in mijn plaats gaat rijden….Ik hoop dat Suzanne wint van onze groep.
We zullen het wel zien wie er wint…..ik niet in elk geval….Hoop dat we het volgend jaar wel een keer mee mogen maken…het is al de tweede keer dat ik niet kan starten in de finale, terwijl ik er wel in zat…..vorig jaar zat ik in het gips.
Ik had Imposant toen net 5 dagen en wilde ermee naar Anouk lopen om hem te laten zien.
Meneertje zette een stap opzij, recht op mijn enkel….Dat deed behoorlijk pijn.
Ik ben toen toch doorgelopen naar Anouk en heb hem daarna toen ik thuis was, meteen in de wei gezet.
Ik dacht dat alles wel meeviel…het deed wel pijn, maarja, dat is wel logisch.
Ik ben toen naar binnen gegaan en was even gaan zitten, maar toen ik 5 minuten later weer op wilde staan, zakte ik erdoorheen.
Toch maar even naar het ziekenhuis, gewoon voor de zekerheid….
Toen kwam ik in een spalk, een dikke pak wit gips, waar je u tegen zegt….Minder dus en waarschijnlijk geen finale….Ik zou meerijden op het paard van Anne en Ben…omdat ik Imposant in het begin van het seizoen nog niet had en ik de andere wedstrijden ook op hem had gereden.
Ik baalde als een stekker en dacht al te weten dat ik niet mee zou kunnen rijden.
Mijn enkel herstelde heel langzaam…hij had ook een flinke klap gehad….Een paar dagen voor de finale meldde ik me af…ik zou het niet halen om mee te kunnen rijden…ik baalde er echt van.
Ik ben die dag wel even gaan kijken, maar dat is ook niks..en nu dit weer….Weer geen finale.
Het wordt ons ook niet echt gegund…maarja…je doet er weinig aan.
Het belangrijkste is dat Imposant helemaal opknapt en helemaal beter wordt…de rest vind ik nu niet echt belangrijk…of we wel of niet meer mogen rijden….Hij moet eerst beter worden en dan zien we wel weer verder….
En toen de bewuste maandag….28 maart.
Deze dag vergeet ik nooit meer, deze staat ook in mijn geheugen gegrift…
Ik was alweer vroeg wakker om te gaan kijken hoe het met meneer ging.
Hij zag er heel fit uit en was behoorlijk aanwezig.
Ik heb hem nog wat hooi en brokjes gegeven en ben toen weer naar binnen gegaan, wachtend tot de dierenarts kwam.
Maar ik vond dat het te lang duurde, dus ben ik hem helemaal gaan poetsen.
Hij zag er weer netjes uit, zijn vacht glansde een beetje en zijn staart heb ik ook nog uitgepluisd.
Hij leek weer op de oude, vertrouwde Imposant.
Ons papa kwam even naar buiten, want hij was aan het werk.
Toen hij zag dat hij zo fit was zei hij nog dat ik alsnog mee had kunnen doen aan de kampioenschappen, we lachten er nog om en dachten dat het nu echt goed kwam.
Ik ben nog een keertje naar opa toegelopen toen mama en tante Minet daar waren.
Papa wist misschien waarom hij zo van de wap af was geweest…..hij dacht dat hij wilde rollen en met zijn hoofd onder de stroomdraad is gaan liggen en op heeft willen staan, maar steeds met zijn nek tegen de stroomdraad aan was gekomen.
En dat hij daardoor zoveel stroom elke keer heeft gekregen dat daardoor zijn hart niet goed was.
Dit wist papa nog van Elmo, hij heeft een keer inslag van de bliksem gehad en was ook helemaal de weg kwijt, zo’n 3 dagen lang, hij at toen ook niks en kon zowat niet op zijn benen staan.
Dus we dachten dat het misschien wel de oorzaak was en ik wilde dat de dierenarts zo vlug mogelijk kwam omdat we misschien de oorzaak wisten.
Ik heb hem na het poetsen weer op stal gezet en ben gaan wachten op de dierenarts, maar dit duurde zo lang…ik wilde dat hij kwam.
Hij kwam ook, om half 1.
Hij reed meteen naar achter, naar Imposant, zoals hij altijd deed als hij kwam.
Mama riep me en papa liep er al heen.
Imposant lag weer, hij zweette weer en zijn hart was een grote ramp..hij dacht dat hij weer koliek had.
Dus kreeg hij weer een spuit en moesten we weer afwachten, de volgende dag zou een andere dierenarts het overnemen, omdat hij een weekenddienst had gedraaid.
Toen de dierenarts weg was, knapte hij weer redelijk vlug op.
Hij was weer alert en stond weer te kwallen in de stal.
Hij wilde eten, maar dat mocht hij niet…..daar was hij niet zo blij mee.
Ik heb toen Winet nog gebeld voor de zekerheid, maar hij mocht tot morgenvroeg niets eten.
Toen is tante Marina nog even mee wezen kijken, Imposant stond me de hele tijd te klieren.
Hij zat in mijn jas te bijten en probeerde in mijn hand te bijten, maar dat lukte hem niet.
Ook zat hij met zijn neus onze Bres te vervelen. Ja, die twee waren toch nog goede vriendjes geworden.
Hij was echt weer aan het opknappen, maar in mijn achterhoofd zat al de gedachte dat het misschien wel niet goed zou komen met Imposant.
Het was al de hele tijd op en neer gegaan met zijn toestand, goed, slecht, goed, slecht en zo ging het al drie dagen.
Het is niet eerlijk dat een paard dat mee moet maken.
Toen zijn papa en mama nog een keer gaan kijken, en ook toen, leek alles goed te gaan.
Ik liet hem de rest van de middag een beetje met rust…ik dacht dat hij dat ook wel fijn zou vinden, hij kon dan wat uitrusten van het zware weekend.
Om 6 uur zouden Joost en ik eten gaan halen.
Nog even vlug bij Imposant kijken, zei ik nog.
Toen we bij de stal kwamen lag hij weer, ik ben even in de stal gaan kijken en vond dat hij er weer niet goed uitzag.
Hij zag er moe en op uit….Net of hij het niet meer aankon.
Ik aaide hem wat, maar hij bleef gewoon liggen, hij was helemaal niet van plan om ook maar een poging te doen om op te staan.
Ik dacht dat toen ook echt dat hij het niet ging redden.
Ik ging uit de stal en stond met Joost te overleggen wat we moesten doen.
Toen was het duidelijk.
Hij ging weer op zijn zij liggen met zijn hoofd helemaal gestrekt, hij hield me heel erg in de gaten en draaide zijn hoofd naar zijn buik…hij kreunde en keek me aan.
Hij draaide weer terug met zijn hoofd op de grond en toen weer naar zijn buik en hij kreunde weer.
Hij keek me wee aan, dit deed hij 3 keer, tot ik hem overeind wilde hebben. Hij moest niet gaan liggen.
Ik wist dat het nu echt niet goed meer met hem ging.
We waren naar de Griek gereden en ik heb meteen papa en mama gebeld of ze wilde gaan kijken en zonodig de dierenarts wilde bellen.
Dat hadden ze gedaan en toen we terugkwamen was de dierenarts alweer onderweg.
Het ging echt niet goed met Imposant…..dat was de conclusie die we met zijn alle hadden getrokken.
Hij pompte heel erg, omdat hij last had van zijn hart en zijn buik.
Hij wilde de hele tijd gaan liggen, omdat hij met zichzelf geen raad wist.
Ik ben er toen mee gaan lopen in de wei, tot de dierenarts zou komen.
Hij werd daardoor wel wat rustiger.
Er spookte toen van alles door mijn hoofd, want diep in mijn hart, voelde ik dat dit waarschijnlijk de laatste keer zou zijn dat we samen door de wei liepen.
Ik voelde gewoon dat hij het niet zou redden en dat hij heel veel pijn had.
Hij liep er ook echt bij alsof het zijn laatste keer zou zijn.
Zijn hoofdje naar beneden en alsof hij er vrede mee had.
Ik sprak hem toe en zei dat hij niet mocht gaan…..ik kan niet zonder hem…..hij betekend zoveel voor me…..het is een schat van een paard…wel een zorgenpaardje, maar wel mijn paardje en daar ben ik zo trots op!!
Toen kwam de dierenarts en we liepen er heen, met zijn 2tjes.
Mama en Joost waren inmiddels ook terug, ze hadden even vlug wat gegeten.
Ik hield hem vast en de dierenarts luisterde naar zijn hart, maar zei niets, ik wist toen al genoeg.
Hij zou het gewoon niet redden………….Inwendig huilde ik al….En wist ik gewoon dat het einde van Imposant zijn leven in zicht kwam.
Hij zei dat het geen hart meer was, dat klopte, maar een vliegtuig.
Dat beloofde echt niets goeds…..ik wist gewoon dat het einde eraan kwam…hoe oliebol dat ook voelt.
De dierenarts zei dat zijn hart alsmaar slechter werd en dat hij niets meer kon doen.
Ik vroeg meteen of het niet beter was om hem in te laten slapen…daar verschoot hij best wel van maar zei dat het een hele goede optie was.
Ik zei dat het niet lang mocht duren en barstte in tranen uit, Imposant keek me aan alsof hij wilde zeggen dat het goed was.
Hij had 3 dagen gevochten en hij was gewoon op.
Ik zei de dierenarts dat hij dan zo vlug mogelijk ingeslapen moest worden, zodat hij zo min mogelijk zou lijden.
Dat was het laatste wat ik wilde, hij mocht niet lijden.
Hij betekende zoveel voor me, dat ik hem dat echt niet gunde.
Hij vroeg of iedereen het er mee eens was en wilde dat Ben erbij zou zijn.
Dus mama ging hem bellen en ik liep voor de allerlaatste keer met mijn lieve, trouwe paardje Imposant door de wei……het was heel moeilijk, maar ook mooi, ik voelde dat het goed was en dat ik meteen de goede beslissing had genomen.
Imposant liet me ook merken dat ik het goed had gedaan, hoe moeilijk dat ook is…
Ik liep nog een minuut of 5 en toen was het zover…..het ging me zoveel pijn doen.
De dierenarts legde eerst uit wat hij ging doen.
Hij zou 2 spuiten krijgen. De eerste was ervoor om hem rustig te maken en de tweede was de dodelijke spuit waardoor hij in zou slapen.
Ik kon beter niet kijken hoe hij ging liggen, want dat kon ooit heel misselijk zijn.
Hij zou bijvoorbeeld achter op zijn rug kunnen vallen.
Maar dit deed hij niet…hij viel netjes op zijn rechterzij.
Ik ben er toen bij gaan zitten en heb hem geaaid.
Anne was er ook bij en was naast me komen zitten…
We hebben hem geaaid tot hij er niet meer was….Dit duurde ongeveer 5 tot 10 minuten….Om 5 over 7 was hij er niet meer…..
Ik heb hem nog een tijdje geaaid en heb de dierenarts bedankt voor al zijn hulp de afgelopen dagen.
Hij was er toch elke keer weer en heeft alles geprobeerd, maar het mocht niet baten….Hoe erg het ook is.
En het is beter zo, hij had zoveel pijn, en god weet, hoe lang hij al last had van zijn hart en hoe erg zijn astma was en zijn cornage….Je weet het niet en komt het nooit te weten, konden dieren maar praten, dan zou alles een stuk makkelijker zijn…..maarja, dat is nu eenmaal niet zo en daar doe je niets aan.
Ik ben daarna mee naar Anne gefietst om een tang te halen voor de hoefijzers eraf te halen.
Ondertussen waren Gerrie en Ben al gekomen, Gerrie stond er ook bij te huilen.
En toen ik met Anne terugkwam was het enige dat ik kon zeggen: zo heb je iets en zo heb je ineens niets meer……het is ook zo oneerlijk….
Daarna ben ik begonnen met zijn ijzers eronderuit te halen, maar dat lukte niet.
Toen nam Ben Tomassen het over en gauw genoeg kwam Ben Hurkmans er al aan gefietst….
Hij heeft de ijzers er verder vanaf gehaald…dat lukte niet erg gemakkelijk…maar het is uiteindelijk toch gelukt.
Ik heb een plukje manen afgeknipt en een stukje staart…..Anne had nog wat winterhaartjes eruit geaaid, ook die heb ik bewaard.
Het is zo onwerkelijk en het dringt nu, 2 dagen later, nog niet tot me door….Hij is er gewoon niet meer en hij komt nooit meer terug….
Hij zal nooit meer door de wei draven of galopperen, we zullen nooit meer rijden, nooit geen wedstrijden meer samen rijden, nooit meer genieten van het rijden in de zon, nooit meer samen wandelen, hij zal nooit meer met onze Bres spelen, hij zal me nooit meer voor de gein happen of me vervelen…..nooit meer…..
Ik weet dat hij met zijn geest hier zal blijven en misschien zelfs wel in de wei loopt, maar zien, dat zal ik hem nooit meer, hoe hard dat ook is…
Maar het dringt allemaal nog niet door……….Het lijkt net of het een grote boze droom is die een paar dagen duurt en weer over gaat…….
Het is zo onwerkelijk……stomme wereld ook af en toe………
We hebben een oranje zeil over hem heen gelegd en we zijn met zijn alle naar binnen gegaan.
Ik heb meteen iedereen gemaild en ge- smst….Ik wil niet dat ze het van andere horen.
Opa en oma zijn nog geweest, tante Minet, ome Eduard, tante Thea, Gerrie en Ben, Anne en Ben.
Ik ben hen heel dankbaar dat ze er meteen waren.
Daarna ben ik mee naar Joost gegaan en heb daar geslapen…we sliepen rond half 2 en ik was om 7 uur alweer wakker…..ik kon niet slapen, maar we hebben we gepraat tot ik alles even kwijt was…ik wist ook niets meer te zeggen…het was even op en leeg…..Maar goed slapen is er toch weer niet echt van gekomen.
Dinsdag 29 maart.
Ik was tegelijk met Joost opgestaan en heb daar iets gegeten.
Toen moest Joost naar stage en heb ik nog heel lang met Gerrie gepraat, dat was echt heel fijn.
Het luchtte heel erg op.
Daarna heeft ze me thuis afgezet en ben ik met ons mam boodschappen gaan doen.
Toen we terug waren heb ik alle foto’s die ik nog van Imposant had, uitgeprint en ingeplakt.
Ik heb ook nog de puntenlijsten van de wedstrijden erin geplakt.
Ik ben echt heel blij dat ik vorige week nog foto’s heb gemaakt en dat ik video- opnames heb gemaakt van de wedstrijden elke keer.
Ik heb wel heel veel herinneringsmaterialen en daar ben ik heel blij mee.
Vergeten doe ik hem toch nooit meer en de 28e zal altijd een datum zijn die niet makkelijk is.
Ik ben vanmorgen nog even gaan kijken en verschoot heel erg……ik trok het zeil bij zijn snoet weg, toen lag er allemaal bloed en geel slijm onder zijn neus….Heel logisch, maar daar had ik even niet bij stil gestaan.
Toen ben ik weer naar binnen gegaan, nogal verward….Het was Imposant ook niet echt meer….Hij leek er nog wel op, maar dat slijm en bloed maakte hem een ander paard.
S’ middags zijn we zijn stal gaan opruimen.
Ik heb alle krullen eruit gehaald, het waren wel 20 kruiwagens en elke keer als ik een kruiwagen wegbracht, keek ik toch even naar Imposant…..nu kon het nog…
Daarna heeft mama alles verder bij de stal opgeruimd en uitgewassen.
Ik ben daarna met keukenrol Imposant zijn neus zuiver gaan maken, dat viel nog niet mee…hij bleef ook een beetje aan het lopen.
Ik heb zijn snoet nog een keer helemaal gezien en had er zeker geen spijt van dat ik nog een keer gekeken had.
Hij zag er verder nog gewoon uit als de snoet van Imposant, zoals hij was.
Ik heb er nog een tijdje bij gezeten en heb hem nog een tijdje geaaid…
Toen heb ik het zeil er weer over gedaan en ben ik als een wandelende zombie naar binnen gegaan, want zo voelde ik me en nog steeds…het is zo moeilijk te bevatten dat hij nooit meer terug zou komen.
Het is ook zo vlug gegaan eigenlijk…..maarja, je staat erbij en kunt er niets aan doen, helemaal niets…..dat is het moeilijke eraan.
Maar ik weet dat hij nu geen pijn meer heeft en dat is het belangrijkste.
Jeff is vandaag ook nog langs geweest, hij wilde even afscheid komen nemen van Imposant…..hij vond het ook supererg…..iedereen vind het supererg.
S’ avonds heeft papa hem versleept met de tractor naar de stenen, want morgen is hij echt voorgoed weg……dat lijkt me zo raar en leeg……dan is er echt niets meer….
Ik ben s’ avonds nog even alleen gaan kijken en heb nog tegen hem gepraat, ook heb ik nog een plukje uit zijn staart gehaald….Nu kan het nog, dacht ik….
Daarom ben ik er nog een paar keer heen gelopen….Nu kan het nog, dacht ik de hele tijd.
S’ avonds is Joost nog geweest, we hebben op Internet naar paarden zitten kijken, dit viel niet echt mee…..maar het is ook een stukje verwerking…..ik moet toch iets…..
Daarna toen hij naar huis was, heb ik nog even uit het raam gekeken, naar Imposant onder het zeil, die daar moederziel alleen lag, ik vond het niets dat hij daar lag….Hij hoort in de wei….maarja, ook daar doe je niets aan.
Morgen komen ze hem ophalen…..
Ik had nog een gedichtje gekregen van papa en mama, ik las het en begon weer heel erg te huilen, het was een supermooi gedichtje en alles wat erin stond klopte ook……heel moeilijk, maar wel heel mooi.
Ik heb mezelf in slaap gehuild en werd s’ nachts nog een keer wakker….Maar toen sliep ik weer vrij vlug gelukkig.
Woensdag 30 maart.
Vandaag is Joost jarig….En Imposant wordt vandaag opgehaald, best een dubbel gebeuren dus….
Maarja, daar verander je niets aan en het is goed dat Imposant vandaag wordt gehaald.
Ik was alweer rond 8 uur wakker en ben opgestaan.
Het eerste wat ik deed was toch nog even naar Imposant toe gaan om nu echt afscheid te nemen, het was de laatste keer dat ik iets tegen hem kon zeggen waar hij lichamelijk nog bij was….Het was wel zwaar, maar ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en aaide hem ondertussen over zijn kogels van zijn voorbenen.
Ik heb hem gezegd dat we een fijne tijd hebben gehad, dat hij een superpaard was, dat hij altijd mijn paardje zal blijven, ook al is hij er niet meer, dat we een supertijd hebben gehad en natuurlijk dat ik hem super, super, supererg zal missen en hem nooit, maar dan ook nooit zal vergeten!!!!!
Het was gewoon een superpaard en hij was gewoon superlief en mooi.
Maar het zal zijn tijd wel zijn geweest, denk ik, hoe oneerlijk ik het ook vind…..ik heb gedaan wat ik moest doen…..ik kon niets anders doen..
Ik heb hem met heel mijn hart en ziel een jaar en 16 dagen verzorgd en de aandacht gegeven die hij verdiende, maar nu was het gewoon op en daar kon niemand iets aan veranderen.
Om 9 uur kwam de vrachtwagen eraan, die hem naar zijn rustplek brengt, waar allerlei andere dieren ook liggen.
Ik was buiten en stond bij de brievenbus toen ze hem optakelden.
Ik was achteraf heel blij dat ik dat toch gezien heb, ik heb alles gezien en het ging gewoon netjes en rustig.
Het was ook een aardige man, vertelde papa daarna, die man vond het ook erg en vond het ook niet fijn om dode dieren op te halen die te jong zijn gestorven.
De vrachtwagen reed weg en ik riep nog dat ik hem nooit zou vergeten….En dat doe ik ook nooit meer!!!!! Hij blijft voor altijd in mijn hart en in mijn gedachte!!!
Nu moet ik alles rustig een plekje gaan geven en rustig gaan zoeken naar een nieuw paard, dat wilde Imposant ook zo hebben, dat weet ik zeker.
Niemand wil dat je treurt, dus ook een paard, waar je superveel van hebt gehouden niet.
Het zal nog vaak moeilijk worden en ik zal nog veel verdriet om hem hebben, maar vergeten zal ik hem nooit!!!!!
En de dagen die we samen hebben gehad en de dagen waar we van hebben genoten, pakt niemand ons ooit nog af!!!!!!!!! Die herinneringen blijven en die neemt niemand ons af!!
Ik wil hierbij iedereen bedanken die ons heeft geholpen.
Vooral de dierenarts: Alard Smink, die er alles aan heeft gedaan om hem te helpen.
Lieve Imposant,
Bedankt voor alles, je mag trots zijn op jezelf!!!! Je was een superpaard en ik zal altijd aan je denken en ik zal je nooit vergeten!!
Lieve schat, bedankt!!
Ga nu maar naar de paardenhemel, een paardenwereld zonder pijn en leed, dat heb je verdient en wie weet, komen we elkaar nog ooit eens tegen!!
