Geplaatst Ze heeft momenteel nog steeds erg veel last van d'r schoft, dus ik weet dat wanneer ze teveel doet uit zichzelf... (spelen, rennen, rollen, gek doen), dat ze dan erna daadwerklijk pijn heeft.
We mogen niet gelijk een zweetdeken over d'r leggen, of in de buurt komen van d'r schoft zonder dat ze in paniek raakt!
Maar als ik rustig met haar aan het poetsen ben, gewoon in d'r stal, zonder dat ze vooraf los is geweest of wat heeft gedaan... dan is ze alsnog erg waakzaam in de buurt van haar schoft.
Een borstel mag, maar als ik met mijn hand even erop legt.. dan wordt ze erg waanhopig en probeert weg te komen. Ook als ik niet eens mijn hand erop leg, maar gewoon erboven houdt zonder haar aan te raken, dan begint ze ook te stressen.. Rustig praten helpt niet, soms blokkert ze en doet of ze mij niet ziet, en voor mijn eigen veiligheid moet ik haar streng toespreken zodat ik niet verpletterd wordt.... Maar ik merk op dat ze mij geen kwaad wil doen, ze wil alleen ontsnappen.
Het is niet iets wat ik continu doet... maar af en toe wil ik weten wat ik wel en niet mag. Dus er zijn ook tussenpauze van dagen of een aantal weken dat ik bewust geen aandacht besteed aan d'r schoft. En toch helpt dat niet...
Met heel veel dingen hebben we met geduld en liefde haar vertrouwen herwonnen, ze accepteert de longeersingel, en even en zadel erop, en een shabrak. Dit doen we ook niet elke week, maar eens na een aantal weken.
Het is dan erg moeilijk om onderschied te maken tussen of ze dadewerkelijk last heeft van echt pijn, of wat geen pijn is maar angst.
Hoe kan ik het beste mee omgaan met deze angst...?
Graag hoor ik jullie suggesties
)