Geplaatst 
Hier was hij nog hengst en gezond.
28 augustus 2024 begon het allemaal.
Misschien hebben sommigen het al voorbij zien komen op social media, maar de afgelopen weken waren een absolute rollercoaster. Onze Pretty Boy is met spoed naar de kliniek gebracht. Hij had een stuk darm door zijn lies in zijn balzak gekregen, waardoor dat deel aan het afsterven was. Er was geen tijd te verliezen – we moesten snel beslissen. Op de kliniek hebben we gekozen voor een operatie, al was dat een enorm risico. Het alternatief was geen optie, we moesten vechten voor hem.
Die eerste uren na de operatie waren zenuwslopend. De operatie was goed verlopen, maar de vraag was of zijn darmen weer zouden gaan werken. Die spanning was bijna ondraaglijk. Gelukkig kwamen er kleine signalen van herstel. Zijn darmen begonnen op gang te komen, al had hij nog wat verhoging. Iedere vooruitgang voelde als een overwinning. Maar we waren er nog lang niet.
Toen bleek dat zijn dikke darm ontstoken was, sloeg de angst opnieuw toe. Hij moest aan het infuus blijven en zijn situatie bleef onzeker. Dit was zo’n klap na het hoopvolle begin. Ik weet nog hoe de dierenarts het letterlijk zei: “Hier gaan ze vaak aan dood.” Dat raakte me keihard. Alles in mij schreeuwde dat we hem niet op zouden geven. Toch was het iedere minuut afwachten of zijn lichaam sterk genoeg was om dit te overwinnen.
13 november mochten wel eindelijk naar huis
Maar toen….
22 oktober
Net toen het weer iets beter leek te gaan, sloeg de paniek opnieuw toe. Eén van zijn aderen raakte dichtgeslipt, waardoor zijn kaak enorm opzwol. Dat betekende dat er bacteriën in zijn bloed zaten, maar niemand wist waar die precies vandaan kwamen. Het voelde alsof we telkens weer terug bij af waren. En daar bovenop kwam de constante dreiging van hoefbevangenheid. Hij bleef stabiel, maar de spanning bleef hangen als een donderwolk boven ons.
Gelukkig knokte Pretty door. Kleine stapjes vooruit. Zijn bloedwaardes werden beter, hij kreeg meer energie en zelfs praatjes. Toen zijn koorts eindelijk zakte, kwam er een sprankje hoop. Het infuus kon eraf, en we begonnen voorzichtig met afbouwen van zijn medicatie. Het leek erop dat hij binnenkort naar huis kon.
25 oktober mochten we naar huis
Maar net toen we dachten dat we het ergste achter de rug hadden, kregen we de volgende klap.
Het ging een maand goed maar 26 november weer met spoed naar de kliniek….
Pretty kreeg opnieuw koliek. Zijn maag was enorm vergroot en zat vol, zijn buik gevuld met lekkend vocht. Bij het opvoelen bleek zijn dikke darm verplaatst. Opereren was geen optie meer. Hij was te zwak, en het zou niet humaan zijn hem nog een operatie te laten ondergaan. Dit voelde alsof we de strijd verloren hadden. Toch hielden we hoop. Er was overmatige darmactiviteit, wat betekende dat zijn lichaam probeerde de situatie zelf op te lossen. De nacht was zenuwslopend, maar hij kwam erdoorheen.
Wonder boven wonder overleefde hij het opnieuw. Zelfs zijn maagzweren, die extreem waren, zijn binnen een maand met de medicatie allemaal verdwenen. Toch blijft er een vraag hangen: waar komt die gaskoliek vandaan? Het lijkt te maken te hebben met de beschadigde en dichtgeslibde aderen. Iedere dag is nog spannend, maar Pretty mag weer wat eten, en het lijkt erop dat hij binnenkort naar huis mag.
3 december mochten we weer naar huis
Het zijn weken vol angst, hoop en ongeloof geweest. Pretty Boy heeft laten zien dat hij een ware strijder is. Tegen alle verwachtingen in blijft hij knokken, en wij blijven met hem meevechten. Hij is echt een wonderpaard.
Het is nu 28 januari
Een Nieuwe Start voor Pretty Boy
Na alles wat Pretty heeft meegemaakt, is het bijna ongelofelijk hoe goed hij het nu doet. Hoewel we tussendoor op stal nog twee keer koliek hebben gehad, waren we er gelukkig snel bij en konden we het zelf oplossen. Iedereen is zo alert en betrokken, en dat maakt een wereld van verschil.
Hij herstelt prachtig. Inmiddels is hij al twee keer naar de fysio geweest, en zijn aders – waar we ons zo’n zorgen om maakten – worden steeds dunner. Zijn conditie gaat met sprongen vooruit, en hij komt ook mooi aan. Natuurlijk houden we hem scherp in de gaten, maar voor het eerst in lange tijd voelt het alsof we de rust en het vertrouwen weer terugvinden.
4 feb
Morgen beginnen we weer onder het zadel, en wat doet hij het goed! De eerste keer met het zadel op aan de longe moest hij natuurlijk even zijn vreugde kwijt met wat bokkensprongen, maar dat is helemaal begrijpelijk. Onder het zadel is hij ontzettend braaf, al is hij nog wel scherp op geluidjes. Daarom heb ik er voor de zekerheid nog een slofje om, zodat hij rustig kan stappen en draven.
Voor de zekerheid heb ik hem nog röntgenologisch laten keuren op de benen, om zeker te weten dat hij geen hoefkanteling heeft opgelopen. Gelukkig zag alles er perfect uit!
Nu gaan we rustig werken aan zijn conditie en spieropbouw, zodat we van de zomer weer volop kunnen genieten van springen en crossen. We hebben er enorm veel zin in!
Ik geloof echt dat Pretty Boy sterker terugkomt dan ooit. Met zijn vechtlust en de liefdevolle zorg van iedereen om hem heen kijk ik vol goede hoop vooruit. Van de zomer gaan we weer knallen, dat weet ik zeker. Wat een wonderpaard!
