Geplaatst 
Roletta en ik hadden meteen een enorme klik. Als jonge meid vond ik haar snelheid geweldig, en samen gingen we elke uitdaging aan. In 2015 besloot ik haar te laten dekken. Ik wilde graag een veulen van haar, zodat ik een stukje van haar zou behouden als zij met pensioen ging. In 2016 werd haar prachtige zoon Wodan geboren.
Helaas begon Roletta na het veulenen snel af te vallen. Haar ribben werden zichtbaar en ondanks bijvoeding bleef ze gewicht verliezen. Ik dacht dat Wodan haar "opvrat" en besloot hem al na vier maanden af te spenen. Maar ook dat hielp niet. Het ging steeds slechter. Van dierenarts naar dierenarts, met ontwormingskuren, tandartsbezoeken en bloedonderzoeken, maar niets leek te werken. ik verplaatste haar naar een kennis, omdat daar consequenter gevoerd kon worden ook als ik minder tijd had maar In de winter van 2016 was Roletta al ruim 150 kg afgevallen. Uiteindelijk werd de ziekte van Lyme vastgesteld, en hoewel de behandeling het afvallen stopte, kwam ze geen gram meer aan.
Ik heb geen fotos van haar zonder deken in die tijd, of althans niet welke ik ga plaatsen, maar ik denk dat dit smalle nekje al voldoende laat zien hoe ze was
Ik stond op het punt haar te laten inslapen. Ze was mentaal nog zo sterk en vol levenslust, maar fysiek was er bijna niets meer van haar over. Toch besloot ik haar weer te verplaatsen lente 2017 naar een andere locatie, dichter bij huis, om nog wat laatste momenten met haar door te brengen.
Ik wilde dat ze er netjes uitzag voor het inslapen, dus ik schakelde een nieuwe hoefsmid in. Toen ik haar uit stal haalde, keek hij even en zei: "Ik zie wat er aan de hand is."
Eerlijk gezegd geloofde ik hem niet. De dierenartsen hadden niets kunnen vinden, en nu zou een hoefsmid ineens wel weten wat er mis was? Hij vertelde dat haar hoefstand totaal niet klopte. Ze liep op haar gewrichten in plaats van op haar spieren, wat haar lichaam enorm had uitgeput. Hij stelde voor om haar in één behandeling rigoureus te corrigeren. Het was een risico: óf ze zou na de bekapping niet meer overeind komen, óf ze zou de dag erna stokkreupel zijn. Omdat de afspraak voor het inslapen al gepland stond, dacht ik: *Wat heb ik te verliezen?*
De dag na de bekapping stond ik versteld. Roletta liep niet kreupel, ze galoppeerde in volle vaart door de wei! Ze begon weer aan te komen: 30 kilo in de eerste maand, daarna nog meer. Binnen vier maanden was ze weer helemaal op gewicht. De afspraak voor het inslapen werd afgezegd, en 20 november 2017, kon ik dan eindelijk zeggen ze is weer echt op gewicht
het moment dat ik besefte dat ze weer echt op gewicht was.
in 2018 kon ze terug naar haar eigen weide.!!!
Maar onze reis bleef een uitdaging. In de winter van 2018 raakte ze spierbevangen nadat ze zichzelf had vastgelegd. We moesten haar takelen om overeind te komen, en ik vreesde opnieuw dat het voorbij was. Gelukkig herstelde ze snel. Begin 2019 werd ze echter benauwd en kreeg ze de diagnose COPD en behandelden haar met prednison en andere medicijnen. Roletta knapte weer op, en in 2020 begon ze zelfs weer te werken. Samen bouwden we voorzichtig onze buitenritjes op.
In 2021 kreeg ze opnieuw een flinke terugval en prikte ik wederom een datum om haar te laten inslapen. Ik wilde graag een laatste fotoshoot met haar doen, dus zette ik haar op een langere prednisonkuur.
Tot mijn verbazing kreeg ze opnieuw een opleving. Ik besloot dierenarts Piet Hellemans om een second opinion te vragen toen hij toevallig langskwam. Hij was onder de indruk van haar sterke hart en longen en moedigde ons aan om verder op te bouwen.
en kwam dan ook graag weer even langs om te kijken hoe het ging
Nu, in 2024, is Roletta 25 jaar oud en sterker dan ooit. De “zieke” Roletta bestaat niet meer en we vieren nu het 3 jarig overlijden van 'deze' roletta Ze gaat elk jaar mee op vakantie naar het bos, geniet van ritten op de Veluwe, en thuis maken we regelmatig buitenritjes. Ze loopt zonder moeite, zonder problemen en lijkt onverwoestbaar. Regelmatig laten we haar nakijken, maar ze blijft gaan.
ik zelf rijd bijna nooit meer op haar omdat ik mij te zwaar vind voor haar ouwe lijf, maar mijn beste vriendin helpt al die 11 jaar al mee met haar verzorging in voor en tegenspoed
en als we gaan rijden stapt zij op rolly en ik op een ander 
Roletta, 11 jaar mijn beste vriendin.
Onkruid vergaat niet.
ps: heel erg lang getwijfeld om dit te delen, ik heb mij een hele lange tijd een waardeloze eigenaar gevoelt dat ik haar niet kon helpen. maar nu is het dan toch tijd om dit te delen, en ben ik trots op haar, en koester ik alles wat we ooit hebben meegemaakt
