Geplaatst Mijn knappe merrie vlak voor de ellende
Wat geschiedenis.
Eind van de zomer liep mijn merrie niet helemaal lekker dus opgeladen en naar de kliniek. Ik ben altijd van het snel naar de kliniek gaan, want op de een of andere manier zit mijn gevoel altijd goed. Ook dit keer, we waren op tijd waardoor het geen peesblessure was maar een lichte irritatie. 6 weken geleden voor controle en die was perfect dus mochten we gaan opbouwen.
2 dagen later werden we 's ochtends gebeld dat paard 4 dikke benen had en koorts. En vanaf toen begon het gezeur... We zijn begonnen met gewoon metacam geven, er waren wat meer paarden die virus te pakken hadden en die waren allemaal na paar dagen opgeknapt. Vlak voor het weekend toch maar de dierenarts gebeld, want de zwelling in alle 4 de benen werd te veel en zo durfde ik het weekend niet in. Verder was het advies zo door blijven gaan, er gaat wat rond, niks om je ongerust over te maken. De week erna woensdag weer de dierenarts erbij, want ondanks de metecam bleef ze richting de 39 of hoger gaan qua temperatuur. Andere medicatie en die aantal dagen moeten geven.
Hoefzweer
En toen begon de ellende. Op maandag liep ze kreupel op een achterbeen. Leek een hoefzweer en gelukkig was er op dat moment een hoefsmid op stal. Die kon niks vinden, maar dacht dat die dieper zat dus zijn we gaan weken tot vrijdags onze eigen hoefsmid kwam om nogmaals te zoeken. Die kon weer niks vinden en gaf aan te twijfelen of het er wel 1 was. Meteen de kliniek in de buurt gebeld (helaas niet mijn eigen, want die is anderhalf uur rijden en konden we niet meer diezelfde dag komen) voor foto's om te kijken of er een hele diepe zat. Op de kliniek dus weer hetzelfde riedeltje, maar kwam niks uit. Ook nog hogere foto's gemaakt. Voet werd ingepakt en dan leek ze wat beter te lopen. Het inpakken moest 3 dagen blijven zitten, maar wat er aan de hand was was geen duidelijkheid over.
Na die dagen liep ze nog hetzelfde, dus zelf weer ingepakt en geprobeerd de dierenarts te pakken te krijgen. Dat duurde een aantal dagen en toen we ze uiteindelijk te pakken kregen moesten wr maar weer een week metacam geven. Met de metacam liep ze iets beter, maar niet goed. Na die week weer gestopt en het beeld gewoon nog net zo slecht. Zelf hoefschoenen kunnen lenen en dan liep ze beter maar ook niet goed.
Toen kwam de twijfel, die we eigenlijk al die tijd al hadden, wat is het nu? Waarom verbetert ze niet? En we wilden gewoon meer hulp en ondersteuning. Ipv geen echte diagnose, er waren wel 2 opties gegeven wat het kon zijn, maar niks over hoelang het kon duren.
Al die tijd bleef ze ook verhoging houden en tijdens kliniek bezoek bleek dat ze erge bloedarmoede had dus daar ook medicatie voor gehad. De redenatie was ook dat ze daardoor zo slecht herstelde van alles. Vorige week kon ik het echr niet meer aan, dus paard weer pijnstilling gegeven en mijn eigen kliniek en da gebeld en die heeft ons meteen maandagochtend ertussen gepland. Ook al was er eigenlijk geen plek. Helaas niet bij hemzelf, maar bij een collega, maar hij zou wel meekijken naar alle beelden en meebespreken.
Tweede keer kliniek, nu mijn eigen/vaste
Gisterenochtend was het zover en ik ben nog nooit zo blij geweest met een trailer die ook een voorlader heeft. Doordat het een achterbeen is wil ze niet graag achterwaarts en normaal gebruiken we voorlader niet, maar nu dachten we het maar een keer te doen.
Op de kliniek begonnen we met gewoon lichaam afvoelen omdat het een raar beeld is nu de 'normale' oorzaken uitgesloten waren. Daarna klinische deel. Op de 8jes op harde ondergrond liet ze hetzelfde beeld zien wat ze al weken laat zien. Niet goed, maar niet extreem slecht. Alleen rechtsachter niet echt ver eronder willen zetten en vooral bochten linksom zijn slecht. Dan zie je dat ze linksachter zo snel mogelijk neerzet. Precies zo'n beeld waardoor veel mensen zouden denken dat het links zit ipv rechts. Rechte lijn stappen zie je wel kleine afwijking maar geen extreme dingen. En toen kwam het draven. Ik ren weg en omdat ik het liefste en braafste paard ooit heb die alles doet wat ik vraag draaft ze op letterlijk 3 benen achter me aan en blijft dat doen tot ik stop omdat de da genoeg gezien had.
Vanaf dat moment werden de zenuwen die ik al had vertienvoudigd, want de dierenarts gaf aan niet verder te willen met het klinische deel, omdat het zo slecht was en ze bang waren meer schade aan te brengen. Dus eerst nog eens langs de hoefsmid daar en daarna foto's. Bij de hoefsmid reageerde ze wel veel gevoeliger op de teen als de keren hiervoor. Daarna de foto's en telkens niks te zien... Je zou denken dat het positief is, maar na de foto's kwam mijn eigen da er ook bij en die gaf aan dat ze uitgingen van een fractuur door de manier van lopen. En dat er niks op de foto's te zien was was wel positief als in; het zit niet op de meest voorkomende en zichtbare plekken, maar het zit wel ergens. Met dit beeld kon het niet anders. En dan stort de wereld al een beetje in...
Omdat het met de foto's niet te vinden was wad een ct scan of scintigrafie de enige optie om het in beeld te brengen. Nadeel van de ct scan was dat als het niet in het been zat dat je dan alsnog niks hebt. Nadeel van scintigrafie was dat als ze zien waar het zit ze daarna alsnog meer beeldvorming moeten doen om te zien wat er dan mis is. Het zorgt ervoor dat je wel ziet waar maar niet wat. Na wat overleg gingen we toch voor de ct scan.
Omdat ze niet wisten wanneer en ruimte en plek was in de scan moesten we haar op stal zetten en zijn we zelf in de wachtkamer gaan zitten. Oke, nadat ik eerst vreselijk heb staan huilen in haar hals. Na een half uur of 3 kwartier ben ik terug gelopen naar de stal en toen was de box leeg.
er was plek en ze waren al meteen begonnen. Voordeel daarvan was dat een groot deel dus al gedaan was en we minder lang hoefde te wachten.Toen ze eindelijk klaar waren met de scan en de beelden beoordelen kwam de uitslag. Het positieve nieuws was dat het geen breuk in de kogel wat ze dachten, maar juist het spronggewricht had schade. Geen echte breuk en niet op de gangbare plekken, maar juist aan de achterkant. Wel een enorme botkneuzing en wat kleine losse fragmentjes. Door de plek en alles is dit een trauma van buitenaf en heel waarschijnlijk een trap geweest. Het aparte daaraan is dat, omdat het de leidende merrie is in de kudde, zij eigenlijk nooit problemen heeft. Geen paard schopt ooit naar haar. Maar tijdens die weken dat ze zo ziek was stond ze wel wat zielig stil en kan het ook gewoon dat ze niet weg heeft kunnen komen toen er anderen ruzie hadden. Want helaas door wat wisselingen in de kudde is het wat onrustig met vlagen. Mijn merrie heeft nooit problemen,maar de rest van de kudde wel met elkaar de laatste weken. Ook al staan ze al jaren bij elkaar het hele jaar door.
En nu?
Maar goed, nu komen er maanden boxrust aan. Normaal had ik 1 keer per dag klein beetje mogen stappen voor hoelang zij wilde,maar omdat zij absoluut niet binnen kan blijven als de rest naar buiten gaat mag ze op kleine aparte paddock grenzend aan haar eigen kudde. Zolang ze rustig blijft. Nog een klein voordeel is dat het ook een rustig paard is zolang ze niet alleen achterblijft. Dit hebben we na een operatie ook al eens kunnen doen en ging ook goed. Hierdoor mogen we dus niet stappen, want naar de paddock en daar staan is genoeg beweging voor haar.
Over 3 weken moeten we terug voor klinische controle en eventueel een foto van de sprong. De prognose is tot nu toe goed, de fragmentjes zijn klein genoeg om waarschijnlijk niet voor problemen te zorgen, want die zullen vast groeien of oplossen oid. De botkneuzing zorgt voor de extreme pijn. Daarvoor krijgt ze komende weken sterke pijnstilling.
Verder ook nog bloed afgenomen, maar die uitslag moeten we nog krijgen. Even afwachten hoe de bloedarmoede is nu.
Dank jullie wel voor het lezen, ook al doe ik het vooral om het van me af te schrijven.
Zal ook nog wel een hoop vergeten zijn, maar heb al paar slechte nachten erop zitten 
Meis wat een ellende...!
spieren echt opgevreten.
