Geplaatst Gisteren is er ineens een gedachte in mijn hoofd gekomen en er gaat nu heel veel door me heen… en eerlijk gezegd ben ik bang voor de harde woorden en mening van Bokt, want er wordt gestrooid met kritiek en ‘laten inslapen’.
Orrie is een Belgisch Trekpaard van 21 jaar, ik heb haar met 18 jaar gekocht en ze is nu dus 2,5 jaar bij mij. Al sinds zij bij mij is heeft ze op en af last van kreupelheden (?). Als we rijden, dan is dit 95% stap en ritten van tussen de 3,4 en 10km.
Toen ik der een paar maanden had begon ze slechter te lopen, dit bleek volgens de hoefsmid dat ze een diepe hoefzweer heeft gehad en dat een gevoelige plek is. Met wat tijd zal die gevoeligheid afnemen.
We hebben periodes gehad dat we 3x per week in het bos reden, bij langer dan 12km werd ze loom, traag, struikelig, muntje was op zeg maar. Dus altijd ritten onder de 12km gedaan.
Maar soms ook periodes van een weekje weinig en slechts een wandeling van een paar km, verder alleen op de weide/paddock.
En zeer vaak, als ik de gedachte had, ‘owh wat zijn we goed bezig het gaat al 4 weken zo lekker! Haar conditie bouwt op’ knalt ze terug en loopt ze weer stram. En hierdoor dus ook weken waarbij we weinig doen, want het voelt verkeerd wat van haar te vragen als ze niet 100% loopt.
Dit was op onze vorige stal al zo en toen zijn we verhuist naar de polder en rondjes rijden is een uitdaging, want er zijn weinig rondjes mogelijkheden…
Op het moment dat ze wel weer 100% loopt weer langzaam oppakken met 3,4 km wandelen, meerdere keren, dan een rondje onder het zadel van 3,4km in stap een aantal keer. Dan dat zelfde rondje met draven erbij. En daarna weer langzaam aan een keer een ritje van 6km in stap zonder draf etc.
In de herfst/winter heeft ze erg veel op het harde gestaan ivm dat de weide te nat was. Haar hoeven sleten bizar veel, ze werd stijf, wilde niet lopen, liep op eieren. Ik zat te denken aan de kou van de regen op der rug. Hoewel mijn hoefsmid meermaals gezegd heeft dat der hoeven prima waren er in januari ijzers onder laten zetten, vierkant. Ze liep als een tierelier daarna. Dus dat ze slechter liep, waren haar hoeven en ijzers waren de oplossing.
We reden weer meer, zat er aan te denken nog een keer de trailer te huren en met der naar het bos te gaan, want de polder is saai. En we zaten ondertussen ook op een stabiele 8 a 10km waarna ze daarna nog erg voorwaarts en energiek was. Een trailer huren voor een bosritje van 4km vond ik immers zonde, dus nu we wat hadden opgebouwd kon het wellicht wel. Van de een op de andere dag, BAMM liep mevrouw weer slecht. Echt slecht… en natuurlijk net voor je vakantie. Besloten der de tijd te geven en ze begon steeds beter te lopen. Haar ijzers lijken haar nu juist in de weg te zitten want ze glijdt met der achterbenen best wel over het harde. Een soort draaiing, wat ze de eerste ronde ijzers niet had. Door een telkens afzeggende hoefsmid heb ik nu volgende week een afspraak bij de kliniek om haar daar te bekappen en (eventueel) te beslaan. Ook een afspraak voor de osteopaat staat, welke overigens in die afgelopen 2,5 jaar tijd vaker is geweest, maar telkens maar kleine dingetjes vond, wat der ‘kreupelheid’ telkens niet duidelijk verklaarde.
Het lijken ook telkens ‘periodes’. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Maar even simpel. Ze loopt 1 maand slecht, 4 maanden goed. 1 maand slecht, 3 maanden goed, 2 maanden slecht, 6 maanden goed. Alsof er iets een trigger is en het telkens terugkomt. Maar de ene keer in de achterbenen, dan links voor, dan in der hals. Het is niet dat het elke keer 1 been is dat slecht gaat.
Door een voorval vorige week zit mijn gedachte bij PSSM, en waarom dan?
Ik haalde Orrie uit de weide, een tikkeltje stijf en onregelmatig. Omdat ze ondertussen ook wel een beetje begint aan te komen wilde ik met der wandelen, 3.4km. Maar ik keek wel even hoe het zou gaan na het poetsen en de straat uit lopen of we werkelijk een rondje zouden maken of al eerder zouden teruggaan. Ze begon stijf, maar ze heeft ook lichte artrose dus het bekende warmlopen hoort erbij zeker omdat we de 3 weken daarvoor niets hebben gedaan. Na zo’n kilometer (schatting) liep ze steeds beter, beter door der lijf, ze ontspande, ze had oprechte vaart en enthousiasme wat in het begin ver te zoeken was en wilde uit zich zelf draven. Tot bij thuiskomst liep ze goed! Het was een tikkeltje warm en ze had gezweet, dus ik wilde der afspoelen. Ik zet der vast aan de muur en spoel der binnen 5 minuten af. Ik maak der los en loopt met der naar de weide en ze is een en al stram en stijf… maar net liep ze nog zo goed
Zijn het haar spieren?
Ze heeft wel vaker een enorme gaapbui. Ik weet dat dat een teken kan zijn van pijn, maar ook van verwerking. De afgelopen tijd komt het wel meer voor dat ze apart staat van de groep, maar zeker niet constant, ze zoekt ze ook wel gewoon op.
Toen ik gisteravond een artikel las over PSSM1 & 2 schrok ik eerlijk gezegd. Want ik dacht dat ze er mee geboren werden om zo maar even te zeggen, maar heb dus gelezen dat het ook best op latere leeftijd tot uiting kan komen als ze drager zijn van het gen, dit was compleet onbekend voor mij. En dat belgisch trekpaarden er net zoals tinkers relatief vaak last van hebben. Hoe wel ik internet van alle kanten afspeur om tot oplossingen te komen had ik dit nog niet gelezen.
Zelf loopt ik met Orrie er een beetje tegen aan dat ik gewoon niet meer weet wat ik moet doen. Het idee in laten slapen is meermaals door me heen gegaan en oprecht overwogen. Maar keer op keer laat ze dan verbetering zien en denk ik de oplossing te hebben gevonden (meer beweging, minder beweging, supplement, hoefijzers, osteopaat, nieuwe stalling) maar het is telkens tijdelijk lijkt het wel. Ik ben die teleurstelling zat, maar het is ook zeker niet fijn voor Orrie om telkens opnieuw last te hebben van je lichaam. Deze ronden hoefsmid en osteopaat voelt eigenlijk als mijn laatste strohalm. Zou het nog nut hebben der te laten testen op PSSM? Zou ik daarmee haar welzijn de laatste jaren mee kunnen verbeteren door haar anders te houden? Zou ik daarmee makkelijker de keuze kunnen maken tot inslapen? Zou ik met die kennis haar nog 1x verhuizen (want ik had in gedachte dat dit haar laatste plek zou zijn), maar dan naar paddock ipv weide waar ze nu staat? Is zo’n test het waard? Want volgens mij zijn de symptomen ook bij ieder paard net weer anders. Zou een glucobalans supplement helpen of zal dat weer het volgende supplement zijn dat in de kast beland? Ze heeft vroeger als fokmerrie gediend en heeft 5 nakomelingen, als zij PSSM heeft, moet ik dit dan doorgeven aan het stamboek voor haar nakomelingen?
Wat zijn jullie ervaringen met PSSM? Hoe is dit te managen? Wat zijn de kosten van zo’n test? Ik zag dat je bij de kliniek het kunt laten doen, maar ook zelf wat haren trekken en opsturen, wat is aan te raden?
